Chocola

Zoon (15) kauwt moeizaam op een absurd groot stuk Toblerone uit zijn kerstpakket van de Action.
“Ik wil heel graag dit spul. Wacht, ik stuur je een appje.”

Vliegensvlugge duimen, geconcentreerde blik. Even later vertrekt hij in zijn Action-shirt. Bam. De deur slaat achter hem dicht.
Hij is in een jaar twee koppen gegroeid, kent zijn krachten nog niet. Ook zijn stemgeluid doet me regelmatig opschrikken.
Ik lees zijn berichtje. Het ‘spul’ is een middel tegen puistjes.

Ik herinner me de dag dat ik mijn konijn dood vond in het buitenhok. Stampertje heette hij, zo groot als een haas. Zijn lijf was al stijf. Ik huilde: van verdriet, van afschuw. En van schuld over die afschuw. Had ik iets verkeerd gedaan?
Mijn ouders reden met het lijkje naar een plek voor overleden huisdieren.
“Ga je mee?” vroeg mijn vader.
Ik bleef thuis en vrat de door mijn moeder zorgvuldig verstopte Lions achter elkaar op.
“Zo verdrietig was je dus,” zei mijn vader later.
Terwijl: chocola is troost, emotie. Alleen dat wisten wij toen nog niet.

De volgende dag willen man en zoon gaan schaatsen. Ze kijken me vragend aan.
“Ik ga naar de film, naar Sjakie en de chocoladefabriek,” zeg ik snel.
“Je bedoelt Wonka,” reageert zoon.
“Deze versie is behoorlijk zoet, bijna een musical.”
Man trekt een vies gezicht.

Bij het bioscoopwinkeltje haal ik een Twix. Een jongetje gooit zijn snoeppapier op de grond. Ik kijk hem aan zoals mijn moeder kon kijken. Raap maar op en gooi het in die prullenbak, wijs ik. Met verschrikte ogen volgt hij mijn advies op.

In de zaal: her en der plukjes kinderen. Ik ga drie rijen hoger zitten, in het midden. Wat doe ik hier, denk ik bij de eerste beelden. Tot ik word meegenomen in een droomwereld vol kleur, zingende, dansende, zelfs vliegende mensen.
Vindingrijke kinderen, nare volwassenen, een hartverwarmende Wonka — Timothée Chalamet. Wonka geeft mensen het soort chocola dat ze nodig hebben om te veranderen in een betere versie van zichzelf: zelfverzekerder, daadkrachtiger, liever.

In de pauze koop ik een haverkoek met stukjes witte chocola en kijk verder naar de cocktail van drama, humor, sentimentaliteit en avontuur.
Acteur Hugh Grant, voor de gelegenheid eens een keer onsexy als Oempa Loempa, had ik niet willen missen.
Tijdens de slotscène, waarin de goeden van de kwaden worden gescheiden en Wonka het ondenkbare voor elkaar krijgt, samen met zijn vrienden in een apotheose van kleur, dans, muziek en vreugde, word ik gebeld.

Man vertelde dat hij ineens languit op het ijs lag.
“Gaat het, meneer?” had een meisje, hooguit elf, bezorgd aan hem gevraagd.
Later vroeg hij zich af of zij misschien per ongeluk zijn schaats had aangetikt en zich daarom zo om hem bekommerde.
Typisch een nare gedachte van een volwassene.

Ik schoof hem het schaaltje met pure chocoladekaakjes toe. Hij nam een hap en zijn gezicht verzachtte.
“Ach, het was hoe dan ook een lief gebaar van het meisje geweest.”

chocola Wonka film

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 522