Alle inzendingen van Mohair

Op een bankje bij het water keek ik naar een boot die langzaam dichterbij kwam. Ik had gedacht iemand te spreken, maar mijn oproep ging direct naar voicemail. Dit doe ik vaker: als ik ga bellen, maak ik een rondje. Soms door het park, maar meestal langs de rivier. Ooit sprak een man op een fiets me aan. Ik stond op het punt onder het viaduct door…

Mijn tante vertelde dat haar kleindochter als lifeguard werkte. Hoe stoer is dat? In Zeeland maakte ze deel uit van een reddingsteam aan de kust. Afgelopen weken hoefden de strandwachten van de Reddingsbrigade zich trouwens niet te vervelen: er was een record aan reddingsacties. Je zou er bijna voor solliciteren, als het niet betekende dat je nat…

Ik doe open. Er staat een man voor me in een wit pak, van top tot teen bedekt. Alleen zijn ogen kijken me aan, koel en helder, vanachter het gaas van een rooster. Een fractie van een seconde denk ik aan sciencefiction. Even ben ik van mijn stuk gebracht. "Dit is dus mijn beschermpak," zegt Stefan. Ik stap opzij en hij loopt via de keuken naar de…

Ze staart naar het schaaltje met brokjes op het blauwe dienblad met tropische vissen. Het staat nog op de vloer tussen afwasmachine en prullenbak. Door het raam ziet ze de dikke, rode kater van de overbuurman nuffig snuffelend in hun tuin rondwandelen. Daar is die andere rooie ook. Ze heeft dezelfde vachtkleur, maar is een kilo of drie lichter…

Samen met mijn driejarige zoon fiets ik door de stromende regen op weg naar de kinderboerderij. Het water gutst over mijn gezicht. Mijn broek is doorweekt en mijn gympen glijden bijna van de trappers af. "Ach, het is maar water, mama," had hij gezegd toen ik hem achterop de fiets in zijn stoeltje zette en met een bedenkelijk gezicht naar de lucht…

Dat beschermende, geruststellende mij-overkomt-dit-niet-gevoel ben ik kwijtgeraakt. En ik mis het, want om nou elke dag angstig en bezorgd door het leven te gaan, is net zo onrealistisch als denken dat je nooit iets zal overkomen. Volgens kenners staat het angstknopje in mijn hoofd, de amygdala, als het ware 'te strak afgesteld'. Wat helpt om die…

Zoon (13) appte: “Is er iemand thuis? Ik ben de sleutel vergeten.” Zowel zijn vader als ik lazen het berichtje op ons werk. Ach nee, hoe is het mogelijk. Daar ging onze hele discussie van vanmorgen over. Het is dertig graden, hij heeft net een toets gemaakt. Ik had met hem te doen. Het deed me denken aan vroeger, toen ik zelf, net uit school…

"Goedemiddag dames, lekker aan het tippelen?" Vet Brabants accent, elleboog uit het autoraampje. De vrouwen, duidelijk overvallen, lopen enkele meters voor me uit. "Tippelen" — het woord draagt de leeftijd van de gebruiker al in zich. Het blijft stil, dan lachen ze. De man rijdt stapvoets naast hen en grijnst zelfgenoegzaam. Korte, geruite mouw…

Als de kersenbloesem op z’n hoogtepunt is, noemen ze dat in Japan mankai, las ik. De schrijver van het stukje vroeg zich af of de bloesemboom die hij onderweg zag, door zijn schoonheid de omgeving mooier maakte of juist de lelijkheid van alles benadrukte. Even later wandelde ik over de heide. Geen kersenbloesem hier, misschien een krentenboom. Die…

“Soms moet je investeren in die liefde… ‘Meisje, ik wacht op jou, altijd als je langsloopt… Nee, dit is niet net zo, nee dit is al lang zo…’” Ik kijk op. Mijn zoon van acht zingt zacht en vol overgave mee met een liedje dat hij mooi vindt. Met zijn koptelefoon op en knieën opgetrokken op de bank, frummelt hij aan het snoer. “Lieve schat, kijk…

Op de ophaalbrug maak ik een stopteken met mijn hand naar een rijdende auto. Moeder eend met haar kinderen steekt over. Het zijn er negen, piepklein. Aan de overkant springt ze vanaf de brug – ruim drie meter – het water in. Ik kijk toe hoe haar kleintjes, gejaagd, door elkaar lopen. Moeder zwemt onverstoorbaar door. Uiteindelijk wagen ze – eendje…

Soms kijk ik naar de top vijf van columns op een dag en denk ik: "Wat een prestatie. Eén persoon die zó consistent schrijft... en leest... en waardeert... en nog een keer schrijft." Het is alsof ik naar een literaire versie van de Drie musketiers kijk. Allemaal anders van naam, maar met dezelfde penvoering, cynische humor, dezelfde driftige liefde…

Op mijn 19e kreeg ik van mijn beste vriendin mijn eerste zelfhulpboek voor mijn verjaardag, Niet morgen maar nu van Wayne Dyer. Dit had ik zelf gevraagd. Haar moeder had gezegd: "Zou je dat nou wel doen? Ze denkt al zoveel na." Hoe kan zij dat weten, dacht ik. Ik was vaak bij hen, at mee, sliep er na het stappen. Ik voelde me zowel gekend als…

Mijn moeder liep op dikke sokken met rubberen noppen door de brasserie van het verpleeghuis. Het felle licht viel naar binnen, ondanks de zonwering. De enorme varen leek extra groen. Zoals altijd zochten we een tafel voor drie bij het raam. Voorzichtig schoof mijn broer haar stoel aan. Mijn moeder praatte erop los, zonder enige pijn of ongemak. We ontspanden…

In de gezamenlijke ruimte zat mijn moeder op een stoel, haar hoofd achterover, mond open, diep in slaap. Haar eens zo strakke coupe was veranderd in een warrige kuif. Ze schrok wakker, keek met een slaperige glimlach, haar ogen half gesloten, naar mijn broer en mij. Op haar broek, vlak bij haar kruis, zaten witte vlekken. "Jullie moeder heeft net…

Ik was zes, en mijn moeder en haar beste vriendin gingen naar een optreden van Rob de Nijs in het plaatselijke wijkcentrum, waar ook de bibliotheek huisde. Het was in de tijd van zijn hits 'Jan Klaassen de Trompetter' en 'Dag, zuster Ursula'. De door haar meegebrachte poster met zijn levensgrote portret en handtekening, heeft lange tijd in mijn…

Zou hij van zijn vrouw een tube make-up hebben gekregen, nog uit haar tijd als model? "Hier, voorbij de datum, maar het kan nog wel. Goed uitsmeren, vooral bij de oren." De manier van communiceren herken ik, die is bij ons aan de keukentafel net zo. Ook van vroeger herinner ik me dit soort pesterige gesprekjes met mijn broer of op het schoolplein…

"Als je je goed wilt voelen over jezelf, moet je goede dingen doen. Elke stap telt, al is het maar het opruimen van je sokkenla of het maken van een wandeling." Ik was eind twintig en had me aangemeld bij een psycholoog. Na een verbroken relatie woonde ik weer alleen, was net verhuisd naar een andere stad en werkte pas kort als maatschappelijk…

We zaten samen aan een tafeltje in het grand café van de stad waar ik ooit woonde. Haar zwarte krulhaar was losjes samengebonden in een staart, met enkele witgrijze haren bij haar voorhoofd en slapen. Zoals mijn moeder en oma, is ook haar vader getroffen door dezelfde ziekte. Sinds kort woont hij in een verpleeghuis. Na het overlijden van onze moeders…

Volgens mij is Jaimy afgevallen. Ik kijk hem na. Voorheen zat zijn shirt strakker om zijn heupen. Grappig, Lucas heeft zijn haar geknipt. Hij lijkt zo wel een beetje op die acteur… kom, hoe heet hij ook alweer? Ach, zoon loopt naar de bank. Die rotgriep, hij hoest nog steeds. Balen. Ik zwaai naar hem, niet te lang, anders krijg ik straks commentaar.…

Een paar dagen geleden ontsnapten duizenden kweekzalmen uit een kooi voor de kust van Noorwegen. De kooi was beschadigd door een storm, waarna de vissen de vrijheid vonden en wegzwommen, de zee in. Het klinkt als een grappig verhaal, ik zie de Disney-verfilming al voor me, maar het Noorse visbedrijf Mowi, producent van kweekzalm, kan er niet om lachen…

"Ach, we zijn toch geen concurrenten, wat een onzin," zegt Yan, de excentrieke, vriendelijke verpleegkundige, zijn dunne witte haren in een staartje, lachend tegen Willem, de andere 'kaper op de kust' in het appartement van Jan, deelnemer aan het populaire tv-programma Winter vol liefde. Speciaal voor Jan waren ze naar Zweden gekomen. Geen concurrenten…

Haar kleinzoon, 10, vertrouwd in de omgeving waar zijn oma woonde, pakte zijn bal, liep de deur uit, richting het schoolplein tegenover oma’s huis. Mijn moeder werd nerveus. Dat ik mijn kind alleen liet, wist hij wel de weg? Ze rustte niet voordat we op het schoolplein toekeken hoe hij voetbalde met twee jongens uit de buurt. 'Zullen we een ommetje…

‘Woessjj!’ Het geluid van ruisende rokken. Vol ontzag keek ik omhoog. Een zwerm vogels maakte tekeningen in de lucht: de kop van een konijn, een pet met klep, het veranderde razendsnel. Ik wandelde langs de Rietput, een plas viswater vlak bij huis. ‘Woessjj!’, weer. Nu boven mijn hoofd. Hoorbaar viel vogelpoep op mijn jas, mijn haar. Honderden vogels…

"Vergeet verdriet en woede, schaamte is de krachtigste emotie van allemaal," las ik op mijn scherm en liet de woorden op me inwerken. Ik zat in de tram op weg naar Utrecht. Oortjes in, luisterend naar muziek. Niet van Spinvis, maar van een vriend, vermomd als zanger. Hoewel, ik doe hem hiermee tekort; het was het totaalplaatje van zelfgemaakte…

De verzorgster van het verpleeghuis vroeg of ik nieuwe broeken kon regelen. Zij had mijn moeder geholpen, waar wij afhaakten. Mijn broer en ik stonden ongemakkelijk in haar kamer. Later vertelde hij dat mijn moeder nadrukkelijk naar hem wenkte, via de openstaande wc-deur, nadat de verzorgster met haar plastic handschoenen in de lucht was weggesneld…

Na schooltijd bracht ik mijn 6-jarige zoon bij zijn vriendje en stapte op mijn fiets terug naar huis. Toen ik thuiskwam, zag ik drie gemiste oproepen. De moeder van zijn vriendje had me niet kunnen bereiken; mijn zoon was bijna in een snoepje gestikt. Ze had zelfs de huisarts gebeld en geprobeerd hem te laten braken. Gelukkig was het goed gekomen, maar…

"Ik zal jullie eens een poepie laten ruiken," zeg ik met een bravoure die ik niet echt meen. Mijn zoon schatert het uit. We zitten in de auto op weg naar de ijsbaan. Ik heb sinds kort nieuwe schaatsen. Bij het huren van schaatsen hield ik nog een slag om de arm. De toon is gezet, nu moet ik wel. Als we even later het gebouw binnenlopen, zien we levensgrote…

Op de voorpagina raakt de blik in de ogen van Gisèle Pelicot me, als ze de vrouwen ziet die haar bemoedigen op weg naar de rechtszaal. Door er te zijn en te applaudisseren geven ze haar waardigheid. De moed die Pelicot opbrengt om de hele misbruikkwestie in de openbaarheid te brengen en zich staande te houden, is indrukwekkend. Hoogverraad door de man…

Er was pompoensoep, worstenbroodjes voor de jongens en tapas zoals dadels met spek. We speelden een kaartspel waarbij je snoepjes kon winnen. De vriendin van mijn broer, gek op spelletjes, weet hoe je twee pubers zonder protest om de tafel krijgt. Zodra de muziek aanstond, verloor ik mijn concentratie. Al meezingend liep ik achter de feiten aan. ("…