Brood en spelen
Het toeval wil dat de beste vriendin van onze dochter samen met broer en ouders, die we ondertussen ook onze vrienden mogen noemen, in dezelfde streek op vakantie gingen als wijzelf. Dus spraken wij af elkaar ginder te ontmoeten. De jongelui wilden graag raften en de oudjes zouden mee inschepen. Op de bewuste dag hesen we ons in sexy wetsuits, trokken een reddingsvest aan en zetten een helm op. Alleen het plezier dat we hadden bij de hilarische aanblik van onze gezinsgenoten en vrienden was het geld al waard. Echt spannend kon je het gezellig dobberen van ons bootje op een kabbelende basso Adige niet noemen, maar leuk was het wel. Een medewerkster van het team stelde zich langs het parcours op strategische plekken op om foto's te nemen die laten vermoeden dat het er véél avontuurlijker aan toeging dan het geval was. Het staat natuurlijk goed op het dressoir, zo'n ingelijste foto van de moedige familie in een steigerende boot op wild deinende golven. En dan achteloos zeggen tegen degene die de foto bewonderend bekijkt dat het "eigenlijk" wel meeviel hoor.
Na het raften gingen we rondkuieren in een stadje dichtbij, ongeveer halverwege de vakantieplaats van onze vrienden en die van ons. Eerst even een hapje eten. We bekeken de kaart van een etablissement en stapten door naar de zaak ernaast om ook daar te kijken wat ze te bieden hadden van kleine restauratie. We kozen voor het eerste en keerden op onze stappen terug. We plaatsten onze bestelling en kregen te horen dat de dame wat belegde broodjes en croques betrof, ons enkel twee soorten kon aanbieden. Voor de rest was de kaart volledig uitverkocht. En dat om half één 's middags? Maar we konden wel in de zaak ernaast terecht, die was van hetzelfde huis. Daar hadden we veel meer keus, verzekerde ze ons. Dus verlieten we haar terras en togen naar dat ernaast. De jongen noteerde wenkbrauwfronsend onze bestelling. Ik grapte dat hij onmiddellijk terug zou komen uit de keuken om te melden dat de helft van onze bestelling niet leverbaar was. Mijn glazen bol was niet mee op reis en toch kwam de jongen, na overleg met een andere jongeman, even later melden dat er slechts drie soorten broodjes te verkrijgen waren. Tussen het lachen door kozen we elk één van de drie voorradige broodjes. Samen met onze drankjes kregen we de gemompelde mededeling dat er van één van de broodjes ook echt maar één meer was. Dus veranderde iemand voor de tweede maal zijn keuze. En toen... was het wachten geblazen...
Het ene van de niet uitgeputte broodjes was eigenlijk een toast met gesmolten kaas. De moeder van mijn dochters vriendin zei dat ze wellicht maar een kleine oven hadden en dat er maar één toast tegelijk in kon. Haha, zó klein dat elke toast er maar voor de helft in kan en dat ze halverwege de baktijd de toast eruit halen en hem er met de ongebakken kant terug inschuiven. We lachten... en wachtten. Ha, een toast! Begin maar al, wij wachten wel. Het begon ons te dagen: als deze zaak en die van ernaast van hetzelfde huis waren, deelden ze misschien dezelfde keuken. En als de broodjes hiernaast op waren, dan waren er hier evenmin. Die dame had gewoon geen zin in werken! Die dacht: dat die jongens van hiernaast maar opdraven. Ha, daar arriveerde nóg een toast, samen met het éne beschikbare Bauernbrot. De jongen verontschuldigde zich ervoor dat het afhandelen van de bestelling zo traag vorderde. Ze hadden namelijk maar een piepklein oventje in de keuken.
Geplaatst in de categorie: vakantie
reis
462
Geef je reactie op deze inzending: