Requiem voor een zwaargewicht
Het was een fraaie lentedag.
In de stad gonsde het reeds sinds weken.
Vandaag zou de wedstrijd van de eeuw plaatsvinden.
Een strijd zonder tegenstanders, in naam van de kunst.
Het stadion was al sinds maanden uitverkocht.
Er hing een zweem van nostalgie in de lucht.
Verlangen, of zoals de Portugezen het zo mooi plegen te zeggen, "saudade".
Hier in het fraaie Aztekenstadion in Mexico Stad zouden de mooiste en beste voetballers ter wereld samenkomen voor de ultieme ontmoeting.
100.000 liefhebbers verzameld voor het kunstwerk.
Garrincha, Cubillas, Cruijff, Asparuchov.
Ze waren er allemaal.
Het was warm, zinderend warm.
14.00 uur, het heetste moment van de dag.
De aftrap:
Socrates ontvangt het leder, bedient in een oogwenk Tostao, de eenogige artiest talmt, voelt Bergkamp komen, passt, Bergkamp vertraagt en schildert het speeltuig over Gordon Banks, 1-0.
De wedstrijd ontwikkelt zijn ritme, alles en iedereen lijkt in elkaar over te gaan.
Gerson heft de handen ten hemel, Florian Albert dirigeert, Netzer verdeelt.
Cruijff is overal, verdedigt, passt, kopt, scoort.
Levenskunstenaar Rene Houseman dwarrelt door de "vijandelijke" defensie.
Totdat "God" op aarde neerdaalt.
Nog op eigen helft krijgt hij de bal van Cubillas,
Het leder kleeft aan zijn linkervoet.
"Tegenstanders" bestaan niet meer.
De kleine, enigszins corpulente man gaat langs Rivera, Masopust en Beckenbauer.
Het ritme wordt steeds hoger, het publiek veert op.
"Dit kan niet, dit is black magic, voodoo", hoor je overal.
Steeds sneller gaat hij, de wetten van de zwaartekracht zijn op hem niet van toepassing.
Hij gaat 7,8 spelers voorbij en als een ware Renoir passeert hij Jorge Campos met een briljante penseelstreek.
De ultieme overwinning is daar.
Het voetbal als kunst, Diego Armando Maradona is sterfelijk, maar in zijn kunst onovertroffen.
Zo was het en zo zal het altijd blijven.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: sport
kunst
215
Geef je reactie op deze inzending: