Drie knipogende pingpongers
Een boze meneer van een Rijswijkse pingpongclub tekende begin april protest aan. Met een enkele brief bracht hij een discussie op gang die lang meanderde tussen het verkopen van ziel & zaligheid aan de duivel en beach-parties van minderjarigen, in gezelschap van een voormalig Italiaans staatshoofd.
Bij de opgeheven tafeltennisbond blijkt het gehoor krijgen voor een tuchtzaak overigens een fluitje van een cent. Bij geen enkele sportorganisatie is hardnekkig zwijgen en daarna reppen over smaad en laster zo tot autistische kunst verheven als bij de nuchtere friemelaars met bat en bal. Men adresseert zijn grote ongenoegen aan de onkreukbare contactfunctionaris Magrit van Dinter en die geleidt het schande-document met ambtelijke distantie door naar de onkreukbare familie Beelen die het onderzoek als bok op de haverkist bewaakt.
Tafeltenniscoach Schildknecht besloot, dus, om zich op te werpen als hoeder van de competitiemoraal. Het ontaardde echter in een domme casus die het moest hebben van misinterpretatie (men verkoopt zijn ziel aan de duivel en aan Elan te Baarn...), rare beeldspraak over georganiseerde misdaad, vriendjespolitiek, ontkenning van competitievervalsing, uitslagen-manipulaties en zwakke bewijzen van onsportiviteit.
Coach Ronald dacht de afgelopen Ajax-gevulde dagen wat ongemakkelijk terug aan zijn april-demarche. Mogelijk omgekochte sportlieden, een Portugese assistent en hun mogelijk frauduleuze handelingen tuimelden over elkaar. Ook al ging het om een geprefabriceerde uitslag van een wedstrijd van zijn pupillen, hij wilde opkomen voor hun eer. Maar het juniorenteam was bedwelmd geraakt door het vooruitzicht om tijdens het WK-voorprogramma in een kolkende Ahoy zijn kunsten te vertonen omdat de coach de mazen in de wet kende...
Match-fixing komt op vele niveaus en in vele vormen voor. Ronald Schildknecht bleek echter van het type dat een steen in een vijver werpt en zich pijlsnel uit de voeten maakt. Van hem is dan ook niets meer vernomen. De tuchtcommissie, de commissie van beroep, alle in het gelijk gestelden, iedereen vermoedt dat Steeds Hoger TSB last had van lentekriebels. Een naïeve productontwikkelaar was op het idee gekomen om een extra-bonus te verbinden aan het kampioenschap van Nederland en coach Ronald vond dat zijn jongens recht hadden op deelname aan de kruisfinales van de beste vier jeugdteams. Opdracht: 1) Assen met een punt verschil het nakijken geven; 2) Assen de entree tot het WK-voorprogramma versperren.
In tafeltenniscompetities komt het vaker voor en het wordt meestal laconiek met een het-zij-zo reactie weggewimpeld: men verwacht een maximale 10-0 en er verschijnt een (hoe is dat nou mogelijk) 1-9 op de formulieren omdat een kampioensteam opeens de hansworstrol van drie knipogende pingpongers imiteert. In het tafeltennis is het handje-klap herkenbaar aan rechtshandigen die hun bat met links hanteren (en v.v.) en andere doorgestoken kaart-kolder.
Toen er openlijk schande werd gesproken van fraude bij junioren-A, klom Schildknecht in een pen die zich als boemerang ontpopte. En mevrouw de productontwikkelaar doet er verstandig aan om bij een volgend evenement ieder gesjoemel met kruisfinales uit de love-baby van haar side-event te houden. Inadequate reglementen werken match-fixing in de hand. De oplossing is loting ter plaatse, op de dag zelve.
De kaatsende juniorencoach kan vanaf nu de bal verwachten, ongeacht de plek waar hij zich verstopt
(wordt vervolgd)
Geplaatst in de categorie: sport
pingpong
238
Geef je reactie op deze inzending: