Het lezen over lieverdjes

Een heerlijk boekje zit ik te lezen, een boek geschreven door en voor ouders, die je gezichtsveld een tikkeltje verruimd voor wat betreft het opvoeden van kinderen. Al vanaf de geboorte worden in het boekje de ouders in de maling genomen, bij de neus zogezegd. Vanuit het oogpunt dat een baby alles weet en jawel beter weet, worden ouders in de tang genomen, en het is een verrukkelijk boekje om te lezen.

Niet dat ik het al uit heb nee hoor, maar ik verheug me al op de volgende paar bladzijden, die me een schaterlach opleveren of op zijn minst een brede glimlach. Het zou mooi zijn ( of misschien ook niet) als kinderen inderdaad in staat zouden zijn als ze net geboren zijn, ouders op een dermate manier te manipuleren dat de gehele huishouding ervan op tilt slaat. Het zou inderdaad te gek voor woorden zijn, maar het boekje is dan ook in een bijzonder aparte manier in elkaar gezet.

Het begint al net na de geboorte, dan wordt het verhaal verteld vanuit het kind, de dingen die een pasgeborene meemaakt, vanaf het tikken geven op de billetjes tot aan de spuugsessies die het tentoonspreid na de borst te hebben gehad. Een genot om te lezen en het voert me terug naar de tijd dat ook ik in de kleintjes zat, die van mezelf dan.

Inmiddels zijn ze volwassen en kunnen ze zichzelf bedruipen, oke met wat hand en spandiensten van ouders die er altijd wel zullen blijven…maar stel je nou eens voor dat Simon Brett de schrijver van dit sublieme boekje een beetje onderzoek heeft gedaan naar de kleintjes, vanaf de geboorte en stel, dat er een klein, heel klein beetje waarheid in dit verhaal over ettertjes zou zitten, nee, niet allemaal over me heen vallen, want ik heb het natuurlijk niet over die kinderen die alles goed doen, die alles volgens de regels doen, die te lief zijn voor woorden, die nooit een weerwoord hebben, die nooit te laat zijn, die nooit spugen, die nooit het slechte pad opgaan, die nooit besluiten om te gaan roken, hash of andere zooi.

Nee hoor ik heb het over die kleine groep koters die net naast de pot piesen en die niet luisteren, nooit gedaan hebben, die het woord ettertje en wordt nou niet boos als ik dat woord gebruik, want tenslotte staat het zo op het boek en dan mag ik dat wel even melden, die kinderen waar geen goed garen mee te spinnen is, die school liever aan de buitenkant zien, dan in de klas zitten, die hangplekken bij uitstek de plaats vinden om te bivakkeren, en die vervolgens die plaats dan ook nog hartstikke vervuild achterlaten, ik heb het over de kinderen, die een grote bek opzetten, als ze gewoon wat gevraagd wordt, ik heb het over die groep, die dan misschien net niet als ettertje geboren zijn, maar dat later geworden zijn en die groep, lijkt allengs groter te worden.

Of zie ik dat nou verkeerd? Ik ben nog in het begin van het boekje, maar als ik het zo lees, dan kunnen we van die schrijver nog wat leren, dan zou het zomaar kunnen dat we in de mailing worden genomen door de pasgeborenen, dat zou pas humor zijn! Wat me er op brengt, dat mensen die in het bezit zijn van een huisdier, eveneens denken dat ze, ik neem in dit geval een hond, maar een poes kan ook, het beestje zo goed hebben opgevoed, nou, het is eerder andersom, want de hond geeft precies aan, wanneer ze ( of hij) naar buiten wil, eten wil, aangehaald worden wil enz enz. zou dat ook al bij de geboorte begonnen zijn? Ik vraag het me af en mocht ik nog leuke schokkende af anderszins spannende activiteiten meemaken gedurende het lezen, zal ik ze U zeker niet onthouden, ik ga weer lezen!

Schrijver: An Terlouw, 14 december 2011