Inloggen
voeg je column toe

Columns

De liefde en nationaliteiten

"Schat, kom je naar beneden? Het ontbijt staat klaar''.
'' Ja, ja, ik ben bijna klaar'', was mijn antwoord. Nadat ik mijn scheermes nog een aantal
keren over mijn gezicht haalde, schoof ik aan tafel. Deze was rijkelijk gevuld.
Spontaan begon ik mijn vrouw te observeren: hoe ze liep, keek, praatte en glimlachte.
Het deed wat met mij, maar toch ontbrak er iets. Het juiste etiket was daarentegen wel aanwezig.
Dit alles deed mij terugdenken aan mijn studententijd. Aan die mooie zonnige septemberdag in de kantine. Hoewel al vele jaren voorbij zijn gevlogen, blijft die periode gegrift staan in mijn herinnering.
Ze kwam binnen en het was overduidelijk raak voor mij. Zij en ik. Voor de rest was de kantine helemaal leeg. We keken elkaar wat aan en daar bleef het die eerste dag dan ook bij. De dagen daarop nam de spanning wederzijds toe en hoewel er onderling geen woord was uitgewisseld, kan ik met zekerheid zeggen dat er voor mij sprake was van liefde op het hoogste niveau. De manier hoe ze liep, keek, praatte en glimlachte: zij was compleet.
De goede band met mijn vader zorgde ervoor dat ik over mijn platonische liefde begon te vertellen. "Begin daar niet aan, zoon. Dat wordt niks. Zij is anders dan ons''. De nodige steun die ik had verwacht om de stap te kunnen zetten, werd daarmee teniet gedaan.
Haar laatste dag voor mij speelde zich weer af in de kantine. Weer alleen zij en ik. Het was net na Oud & Nieuw. Dit keer kwam ze pal naast mij zitten en ook dit keer hadden we geen woord uitgewisseld. Dat was ook niet nodig, onze ogen spraken boekdelen. Woorden waren niet nodig om de liefde te herkennen. Ze stond op en gaf mij een hand: ''De beste wensen nog''. ''Ja, jij ook''. Wat een warmte, wat een gevoel ging er door mij heen. Echt onbeschrijfelijk. Ze liep de kantine uit en draaide zich nog een keer om, om mij nog een blik te gunnen. Daarna heb ik haar nooit meer gezien.
''Je lijkt wat afwezig vandaag''. "Nee joh, het gaat wel, heb een zwaar week gehad op het werk'', zei ik tegen mijn vrouw.
De manier hoe ze liep, keek, praatte en glimlachte. Toch niet helemaal compleet. Het juiste etiket op haar voorhoofd ontbrak namelijk.

Schrijver: Vedat Gok, 28 januari 2012


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 1 stemmen 171



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
surfer
Datum:
30 januari 2012
Herkenbaar levensdrama. Gelukkig luistert mijn zoon nooit naar mij. Vaderrijke column.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)