Een nieuwe fase

Ze heeft besloten weer op zichzelf te gaan wonen. Mijn vriendin en ik wonen binnenkort niet meer samen. Ruim drie jaar geleden trok ze bij me in. Ik zag er als een berg tegenop, dat samenwonen. Was bang om al mijn vrijheid te verliezen. Al snel vroeg ik mezelf af waar ik me toch zo ontzettend druk om had gemaakt. Het ging eigenlijk allemaal gewoon vanzelf. Alhoewel, overal kwamen ineens extra kastjes voor. Ik kon niets meer vinden. Alles lag vroeger zo lekker makkelijk voor het oprapen. Alle veranderingen kwamen tergend langzaam. Ik had niets in de gaten. Het grote talent van de vrouw. Ik troostte me natuurlijk met de gedachte dat ook zij zich thuis moest voelen in mijn huis. Ik herstel: ons huis. De enorme kist met allerlei zalfjes bleek bij nader inzien toch verrekte handig wanneer ik weer eens totaal verbrand of behoorlijk geblesseerd thuiskwam van een grote wandeltocht. Ik probeer me open te stellen voor een nieuwe fase in ons leven. Hierin kom ik mezelf natuurlijk tegen. In gedachten loop ik door ons huis. Ik herstel: mijn huis. Volgende week maar eens een boodschappenlijstje gaan maken. Dat fijne spul om mijn favoriete blouse op de hand te wassen. Kilometers flosdraad. Een kam. Schoonmaakazijn. Een afdruiprek. De tien onderdelen voor onze overheerlijke ontbijtpap. Dat gele poeder voor in de soep. Al die kruiden om de eikenbladsla die 'finishing touch' te geven. En natuurlijk wat zalfjes. Een mooi lijstje. Al ben ik vast nog veel vergeten. Vertwijfeld vraag ik mezelf af hoe ik daarvoor in godsnaam geleefd heb.

partner

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 149