Een december in Harlingen
Het is koud, guur en grijs. Langzaam sjokt het mannetje door de straat. Elke stap lijkt een overwinning. Het onverzorgd witte haar wappert met de venijnige oostenbries mee. Een lijkbleke hand omklemt een zakje van de apotheek. Het is gevuld met doosjes morfine. "In te nemen bij pijn," staat er op het etiket. En pijn heeft het mannetje. Verschrikkelijk veel pijn. En niet ergens, maar overal. Nog geen half jaar geleden zat hij bij de dokter en die had diep gezucht toen 'ie met lange tussenpozen vertelde dat het mannetje geen half jaar meer te leven had. "Keelkanker met meerdere uitzaaiingen," had door de steriele spreekkamer geklonken.Tot zijn eigen verbazing had hij de dokter nog gevraagd of er wel een laatste kerst inzat. De arts had geschud. "Nee, ik denk het niet, het spijt me erg."
"Mij ook," had het mannetje nog gemompeld.
Ergens een straat in Harlingen. Het is koud, guur en grijs. Een mannetje telt zijn moeizame stappen. Nog tien te gaan en hij is bij zijn voordeur om weer in vergetelheid weg te zinken achter de al maanden gesloten gordijnen. Familie, vrienden of kennissen heeft hij niet. Althans niet meer. Behalve die ene broer die hij tot een maand geleden precies twintig jaar niet meer had gesproken. De broer die hem toen beloofde voor de uitvaart te zorgen.
Een verweerde spiegel hangt in de gang. Een uitgemergeld gezicht kijkt terug in de bijna dode ogen van een mannetje. Een traan biggelt over zijn wang. Opnieuw leest hij het net geopend briefje. Nu al voor de vierde keer. Het was de thuiszorg van zijn broer. "Ik kon u niet bereiken, vandaar dit briefje. Uw broer is verleden week met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Hij heeft acute leukemie en zal de kerst niet halen. Laat even wat horen. De uitvaart moet besproken worden."
Het is koud, guur en grijs. Ergens in een straat in Harlingen staat een mannetje achter een dichte deur. Hij huilt en heeft pijn. Het is twee weken voor kerst.
home.nlGeplaatst in de categorie: overlijden
Harlingen
92
Geef je reactie op deze inzending: