Het Sportboek. Of de zuipende, spuitende slikkende en neukende jochies

In de wereld van het achtergebleven gebied, ook wel de wereld van de niet gehoorde mens genoemd,worden de laatste tijd veel sportboeken uitgebracht.
Ik noem er een handvol:
-Gijp …...uit de wereld van ex-voetballer René van der Gijp
-de wereld van Gijp…….deel twee over René van der Gijp
-Kieft……….uit het leven van ex-voetballer Wim Kieft
-Ik, Zlatan---uit het leven van voetballer Zlatan
-Kraay….uit het leven van ex-voetballer Hans Kraay

Er zijn veel meer van dit soort boeken over het leven van sporters. En allemaal hebben ze met elkaar gemeen dat er meer dan honderdduizend exemplaren van verkocht worden.
In de wereld van de elite vinden ze dat niet leuk. Met name elitair schrijver Tommy Wieringa liet zich ooit bij de - waar anders - Wereld Draait Door, ontvallen dat hij het maar niks vond dat van der Gijp de NS Publieksprijs won met zijn boek.
Daar is, vanuit Wieringa's point of view, wel wat voor te zeggen. Ik bedoel, als gearriveerd schrijver voor de elite is het best sneu dat Van der Gijp meer dan driehonderdduizend exemplaren verkocht. Dan steken de negenhonderd exemplaren die Tommyboy verkoopt, daar toch wel schril bij af. En vreet je, uit nijd en jaloezie, je pen echt wel op.

Terug naar de sportboeken: geweldig voor de portemonnee van die sporters natuurlijk. En vooral voor de schrijvers van die boeken want sporters kunnen wel sporten maar niet schrijven. Boodschappenlijstjes lukken meestal nog wel maar verder moet je niet vragen.
Dus laten ze hun leven door een professionele schrijver op papier zetten.
Een sporter die dit allemaal zag gebeuren en dacht, als zij hun zakken kunnen vullen, kan ik dat ook, liet ook een boek schrijven. Het gaat hier om de ex-wielrenner Thomas Dekker. Bekend om zijn voorliefde voor doping.
Zijn nieuwe boek 'mijn gevecht', geschreven door Thijs Zonneveld, gaat nóg verder in schokkende teksten en liederlijke ontboezemingen dan alle andere sportboeken bij elkaar.
Schaamteloos vertelt Dekker over zijn drank en drugsmisbruik. En over zijn bezoeken aan de hoeren. En passant lapt hij er ook zijn voormalige collega’s bij, maar het is voor een goed doel, namelijk Dekker’s zakken vullen, dus wat lult iedereen nou.

Moeten wij hier iets van vinden? Dat kan maar hoeft niet. Wij kunnen er wel wat van leren. Namelijk, dat de wereld van de niet gehoorde mens is gaan lezen. Iets wat buitengewoon uitzonderlijk is.
Vroeger las de niet gehoorde mens uitsluitend opiniebladen als Privé, Weekend en Story.
Intussen heeft er een kleine revolutie in hun wereld plaatsgevonden door de uitvinding van het sportboek. Maar er is meer. Er wordt niet alleen gelezen in de wereld van de niet gehoorde mens maar er wordt massáál gelezen. Uitsluitend sportboeken uiteraard. En het liefst zo liederlijk mogelijk. Maar, het moet gezegd; er worden veel meer boeken verkocht dan in de wereld van de elite. Als je daar vijftig boeken aan de man weet te brengen praten ze daar over een bestseller, maar dit geheel terzijde.
Kortom: wij zagen het al in Amerika. En wij zien het nu ook in Nederland, kijkend naar de verkoopcijfers van boeken. De wereld van de niet gehoorde mens groeit. Ze zijn inmiddels van niet gehoorde mens gegroeid naar een niet te onderschatten vijfde colonne, die in maart a.s. nog voor een grote verkiezingsverrassing kan zorgen.

Maar wat leren wij het meest uit deze schokkende ontwikkeling: de sportboeken tonen aan dat de posters van sporters, die nu nog boven onze bedden hangen, in de vuilnisbak gegooid kunnen worden. Sporters, in ieder geval voetballers en wielrenners, blijken helemaal niet die sympathieke hardwerkende helden waar wij ze voor hielden.
Het blijken gewoon zuipende, spuitende, slikkende en neukende jochies te zijn.
Meer niet. Niet beter dus dan het grootste deel van de mensheid.

Is hier een vuilniszak nodig? Jazeker:

VUILNISMAN! MOGEN DEZE ZAKKEN OOK MEE!!!

Dekker sportboek een sportboek een

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 7 stemmen 104