PRINCE

In eerdere verhaaltjes, columns en zelfs een gedicht heb ik zijdelings wel eens verwezen naar Spotify. Echt ik ben er enthousiast over. Ik moet eerlijk toegeven ik maak gebruik van de gratis versie en heb een ellenlange zelf samengestelde lijst die ik altijd aan heb staan, ook terwijl ik bijvoorbeeld dit stukje tik.
Downloaden of weet ik hoe dat heet – u snapt me hoop ik; het tegen betaling op kunnen slaan, hoef voor mij niet. Om met oortjes in het op de telefoon te gaan beluisteren is niks voor mij – ga trouwens heel weinig met openbaar vervoer of op de fiets, dus is dat aan mij niet besteed.

Het nadeel van de gratis versie is die vervelende reclame. Niet echt een groot probleem; ik klik het weg en start gelijk weer en de reclame is weg. Het gekke is dat ik die reclamejongens niet zo begrijp. De afgelopen week werd je echt murw gebombardeerd met dat idiote spotje over ‘Prince the beautiful one’. Z’n memoires en zijn laatste woorden en dergelijke in boekvorm. Natuurlijk leuk voor de fans om te hebben, maar ik denk dat die fans dat boek inmiddels al lang hebben aangeschaft. Dus waarom nog steeds om het kwartier die reclamespot – geldverspilling, heel dom.

U begrijpt het ik heb niks met Prince. Het was in mijn ogen een aanstellerige, naar het schijnt erg muzikale, dwerg, die weg was van zichzelf. Niks mis mee, dat is niet verboden, maar dat zijn nu eenmaal niet mijn favoriete types. Terwijl ik opsta om een kop thee te halen, begint op mijn tocht naar de keuken, weer die irritante reclamespot. En toch heeft hij mij wel degelijk iets goeds gebracht. Ik zet de kop thee op mijn bureau en zet mijn tanden in het chocokoekje. Eerlijk is eerlijk, je kunt van alles van hem vinden, maar zijn koekjes zijn heerlijk.

prince koekje reclame spotify

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 94