Het gevoel van de vierdaagse

Het is weer zover. Zo´n kleine 50.000 mensen gaan op pad. Een vrijwillige martelgang van 4 dagen in het vooruitzicht. Je moet wel het “geluk” gehad hebben om ingeloot te worden natuurlijk.

Ik vind het maar een stupide onderneming om het eufemistisch uit te drukken. Maar goed ik ben dan ook geen notoire zelfkastijder. Waarom mensen er plezier in hebben om in groepsverband zichzelf het schompes te lopen is mij een raadsel. Nou nou wordt er dan gezegd. Het is zo fijn om met zo´n groep gelijkgestemden in een “gezellige” sfeer samen op te trekken. Het geeft zo´n goed gevoel. Je doet iets samen en er is een groot saamhorigheidsgevoel en dat geeft in deze barre tijden zo veel voldoening. Je zingt “gezellige” liedjes en je lijdt “gezellig” in een heerlijk bondgenootschap. Zie je wel: de meeste mensen deugen!

Ja ja zeg ik dan. Het zal wel. Lopen tot je voeten vol blaren zitten. We prikken ze even door mevrouw, doet wel even pijn hoor, en dan gaat er eerst wat jodium op en dan een pleister. Dan kunt u er weer fris tegenaan. Volhouden hoor! Dapper van u. Ach nog maar drie dagen strompelen en dan wacht er, wentelend in genotzalig zelfbeklag, het felbegeerde kruisje.

Op de vierde dag is er de onvolprezen binnenkomst der gladiatoren op de Via Gladiola. Ik heb de schurft aan gladiolen. Ik vind het een van de meest afzichtelijke bloemen die er zijn. En dan het schreeuwende gepeupel naast de baan. Tranentrekkende begroetingen en omhelzingen van vrienden en familieleden. Je hebt het gehaald Mien. Hier een bosje gladiolen en een rolstoel. Wat knap. Geweldig. Emoties rollen alle kanten op. “De dead of de gladiolus” om met Van Gaal te spreken. Een eenvoudige keuze lijkt me.

Ik schud nog maar eens meewarig mijn hoofd en zet mijzelf in gang naar de koelkast en daarna na het terras in de tuin. Toch nog wel zo´n 10 meter lopen totaal. Ik heb het ervoor over en verwacht geen applaus laat staan gladiolen.

Vierdaagse

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 40