Blauwe pakken mannen over dood en verderf

Op talloze foto’s van diverse brandhaarden in de steeds meer rondtollende wereld zie je de mannen in de blauwe of donkere pakken met de gedekte stropdasjes in de overhemden. De ogen tonen meestal een expressie van een kist dode makrelen. Zij besluiten of voeren uit dat een land in oorlog onthouden wordt van informatie en materiaal. Want ja, dan hadden zij maar niet in oorlog moeten zijn en zich zo hardnekkig verdedigen. Ofwel: druk erop zetten.

In de steek laten dus, bestraffen, in de wetenschap, dat direct meer soldaten en burgers zullen sneuvelen of akelig verminkt en gebroken het strijdperk moeten verlaten. Opschorten, blokkeren of dramatisch laten barsten. De veelal mannen in de uniforme blauwe pakken besluiten, voeren uit, zijn loyaal aan de meesters, drukken op knoppen en laten ondergeschikten cruciale systemen stopzetten. Deze blauwe pakken brigade heeft partners, kinderen, kleinkinderen, vrienden en ouders.

Soms verruilen zij hun blauwe pak voor een wintersporttenue, tenniskleding of lachen en gieren zij op de golfbanen, ver buiten de velden van dood en bloed. In de kleedkamer kleden zij zich weer in het uniform. Het blauwe of zwarte pak van allen die woest, beheerst of lafhartig koersen uitzetten om iets te bereiken, te verkrijgen, in bezit te nemen, of te zorgen dat zij er beter van worden in de eigen bubbel.

Achter de fijn geknoopte stropdas giert mogelijk de tweestrijd van keuze tussen macht en aanzien en gevoel voor lijden in de wereld. En dan met name het verdriet, dat zij zelf meehelpen veroorzaken. Het is allemaal al eens vaker zo genoteerd. Het helpt uiteraard niets. Want: ‘De meeste mensen deugen’ lijkt inmiddels een cynische titel van een boek. Wie empathie toont, is immers een watje. Leidinggeven mag tegenwoordig intimiderend zijn. De boel stoer ‘opschudden’. ‘Daadkrachtig’ op weg naar het einde.

pakkenman macht dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 38 stemmen 573