Klem

"Vergeet verdriet en woede, schaamte is de krachtigste emotie van allemaal," las ik. De zin bleef hangen.

In de tram naar Utrecht, oortjes in, luisterde ik naar muziek. Niet van Spinvis, maar van een vriend, vermomd als zanger. Al doe ik hem daarmee tekort: hij maakte alles zelf, van muziek tot tekst.

Ik dacht aan schaamte, en aan de muziek die ik zojuist beluisterde van iemand die er vol mee zat. Ik voelde alleen maar opwinding.

Bij het Jaarbeursplein stapte ik net op tijd uit. Er was een tijd dat je rustig kon uitstappen, omdat de tram daar eindigde. Sinds een paar jaar is dat anders. Nog nooit ben ik blijven zitten om te kijken waar de tram me verder brengt. Ik dacht dat ik van afwisseling en verrassingen hield, maar van verrassingen toch niet. Wel van afwisseling. Maar niet altijd. Voorspelbaarheid is een noodzaak op sommige dagen.

Voor ik het wist, stond ik in een pashokje, neus aan neus met mijn spiegelbeeld, in het schrale licht van een designpeertje. Het vest beviel me; ik nam het mee.

Even later stak ik het plein over, tussen de marktkramen. ‘Jezus leeft’ stond er op een wit bestelbusje, vlak voor het akelig leeg ogende winkelpand, ooit mijn lievelingswinkel. Het contrast met de dode etalage was groot.

Ik liep snel door en betrad een bekend warenhuis. Samen met een bonte stoet meiden passeerde ik het beveiligingspoortje, maar het alarm ging af; één jonge vrouw werd tegengehouden. Ik wandelde rustig verder langs de make-up van Dior en andere klassiekers, en nam de roltrap naar de derde etage.

Er klonk opnieuw een harde piep. Het schelle geluid sneed door mijn oren. Ik voelde de blikken op me branden.

"Mag ik uw rugzak? Zou u er nog eens doorheen willen lopen? Soms zitten er labels in kleding die ineens weer geactiveerd kunnen worden."

Het bleek aan mijn jas te liggen: naast het labeltje met wasvoorschriften zat een metalen beveiligingsstrip. De verkoopster knipte het eruit. Het voelde alsof ze me bevrijdde. Mijn drang om te kopen smolt weg.

Bij de uitgang ging het signaal opnieuw af. Pavlov joeg mijn hartslag omhoog. Terwijl de medewerker luisterde naar wat ik net met haar collega had besproken, liet ze de anderen één voor één opnieuw door het poortje gaan.
"Loopt u maar door," gebaarde ze naar mij.

Met lichte schaamte stond ik even later bij het stoplicht en liep daarna in een rechte lijn naar het station, waar ik de tram naar huis pakte.

De volgende ochtend trok ik mijn nieuwe vest aan. Aan de boord hing een zwarte beveiligingsklem. Ineens zag ik de verkoopster voor me, haar onzekere blik, de aarzelende handelingen.

Ik dacht aan degenen die opnieuw door het poortje moesten en misschien hun bus of trein misten. We hebben geen idee hoe ver onze invloed reikt, zelfs bij mensen die we nooit ontmoeten.

Klem

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 215