Het was te laat om nog te leven. De klok sloeg elf uur en ik voelde hoe mijn ziel weggleed, steeds verder weg in mijn onderbewustzijn. Nog voor ik het wist, was ik overleden. En het voelde niet eens zo gek.
Mijn lichaam liet ik achter en ik steeg op, alle sterren en planeten voorbij. Ik vroeg me ...
Toen ik jou voor het eerst zag, was het alsof er een enorme vuurzee aan mijn voeten ontvlamde. Jouw woorden lieten een enorme stofwolk in me opwaaien. Als een tornado vlogen duizend zandkorrels heen en weer door mijn lijf en schuurden langs mijn ingewanden en aderen, zodat ik van binnen schoon en gl...
De zwartste dag was voorbij. Met haar lange, blonde lokken dansend op de zachte avondbries, schreef ze alle donkere wolken uit de lucht en noteerde ze op een groot vel papier, waar de pluizige deeltjes naar hartenlust konden onweren en waaien. De plaats die ze had vrijgemaakt aan de hemel, vulde ze ...
353
Bezig met laden