Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Aan jou.

Toen ik jou voor het eerst zag, was het alsof er een enorme vuurzee aan mijn voeten ontvlamde. Jouw woorden lieten een enorme stofwolk in me opwaaien. Als een tornado vlogen duizend zandkorrels heen en weer door mijn lijf en schuurden langs mijn ingewanden en aderen, zodat ik van binnen schoon en gladgeschoren eindigde.

Jij liet me dansen, jij liet me zingen van vreugde. Ik kon mijn geluk niet op wanneer ik jou sprak. Ik bewonderde alles aan je, van je wenkbrauwen tot aan je jubeltenen toe. ’s Avonds kon ik genieten van de foto van jou, die ik aan mijn plafond had gehangen. Tot in de late uurtjes bleef ik naar je staren, naar je mooie lippen, naar je blauwe ogen en je wimpers, die ik maar bleef tellen, elk uur en elke nacht weer.

Je was fantastisch, je was magnifiek! Maar er was ook iets aan jou wat ik tot op de dag van vandaag niet begrijpen kan. Aan al je volmaaktheid kon ik me ergeren. Jouw spontane lach maakte in mij een beestachtige woede los, dat ik als een kwaadaardig gezwel overal mee naartoe sleepte. Je was naast een lust, ook een last. En dat voelde niet fijn.

Iets in mij besloot dat ik je daarom los moest gaan laten. Beetje bij beetje raakte ik ervan overtuigd dat ik zonder adoratie en genegenheid beter af was. Ik streepte daarom alle lieflijke zinnen en strelende woorden van papier. Alle letters veegde ik één voor één van de tafel en ving ik op in de prullenmand. De hulpeloze zinsdelen sloegen wanhopige kreten en probeerden zich met man en macht te verzetten. Maar uiteindelijk bleef ik alleen achter, met een leeg vel papier en de schaar in mijn hand.
Ik begon in de wilde weg te knippen. Tussen mijn tranen door zag ik hoe het blanco vel langzaam in slordige stukken naar beneden viel en vertwijfeld neerkwam op de vloer. Verknipt en gepuzzeld lag jij daar en met veel pijn en moeite raapte ik je op, aaide ik je en had ik je lief.
De verdeeldheid in mijn lichaam maakte plaats voor tedere gevoelens, emoties die ik niet voor lange tijd waarborgen kon en die ik het liefst uit mijn lijf spoelde met een groot glas water. Helaas waren zowel de kraan als het glas niet binnen mijn bereik. Binnenin mij hoopte alle passie en hartstocht zich razendsnel op. Ik verdronk in mijn eigen torso.
Jij liet me verdwijnen in mezelf. Het voelde alsof ik wegkwijnde, verschrompelde als dorre grassprieten in de felle zon. Boven mijn hoofd dreef een grote zwarte wolk die me leegblies en vulde met kille lucht.
Jij kon me laten ontploffen van razernij, maar tegelijkertijd maakte je me klein en bang. Je deed zo veel met me, ik kon het met geen enkele pen beschrijven.

Tot het moment nu. De wereld draait om me heen en ik verlies mezelf in deze inkt, in deze brief. Ik krijg je uit mijn hoofd en op papier, met elke zin en elk woord gum ik je in gedachten uit totdat er een vlekkeloze horizon ontstaat.


Zie ook: http://backtothereality.web-log.nl

Schrijver: Lianne Daniëls, 31 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: idool

3.5 met 2 stemmen 310



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)