Alle inzendingen van Nasrin Hamidi

Ik ben naar het westen gevlucht om vrijheid te kunnen voelen maar nu ben ik een gevangene van heimwee en eenzaamheid geworden…

plotseling besefte ik dat ik leef kunnen jullie het je voorstellen Ik leef Mijn hele lichaam trilt mijn hart bonst heel hard ik voel mijn eigen adem het bloed dat door mijn aders stroomt mijn ogen kunnen helder zien en ik hoor duidelijker alles smaakt zo aangenaam voor het eerst zag ik hoe groen het gras van mijn achtertuin is en hoe…

Ik zit lange tijd iets te schrijven over een bijzondere vriendschap over een vriendschap die helderder is dan de Niagara ik heb het over de vriendschap van een bijzondere vrouw die mij de kracht gaf om opnieuw te geloven in humanisme en in mijzelf en opnieuw mensen te vertrouwen Toen ik naar Nederland kwam en daarna naar Budel was ik als…

Voor het eerst sinds lange tijd heb ik vrede met de dood van mijn moeder. Het verwerken van het verlies van mijn lieve mama was onmogelijk. Toen ze overleed was ze alleen. Ik zou willen weten wat haar laatste woorden waren… Wat ze ons wilde vertellen… Ik barstte van woede want ik vond het oneerlijk dat mijn moeder na zoveel jaren inspanning…

Niet zo lang geleden had ik ook een nestje in een boom die geen lente kende, waar ik met mijn kindjes tussen de stormen, maar wel gelukkig leefde, want het was mijn eigen nest. De stormen hadden heel vaak de rust van mijn nest afgenomen, maar het gevoel van mijn eigen nest kon niemand mij ontnemen. Dat gevoel droeg ik bij me. Ik was trots op dat…