Mijn handen druipen van het onzichtbare bloed. Weer eens heeft mijn pad naar een duister oord geleid. Het is de enige weg nu. En ik wist wel dat het duister zou zijn. Mijn verlangen te weten, te ervaren was krachtiger dan dat om de consequenties van mijn keuze te ontlopen. Mijn ziel heeft wel meer s...
Geen moment was ik in gevaar geweest. Althans dat is wat ik mijzelf steeds vertel. Natuurlijk had ik mijzelf prima kunnen redden. Ook al was de
duisternis reeds ingevallen toen ik wild rondsprong op de onaardse klanken. Een stap mis en ik was weggegleden, verpletterd. Tot slijm vertrapt. Maar nee, ...
Er steekt een plastic zak over. Ik buig me voorover om het beter te zien. Prachtig dat in deze gehaaste tijden zoiets gewoon kan. Een heel kruispunt stil voor een plastic zak. Ik zie het ding dat tot leven is gekomen. Het is een heel gewone simpele plastic zak. Zo een witte zonder opdruk. Bij elke ...
195
Bezig met laden