Alle inzendingen van i.Broeckx

Evenwijdig aan het landelijke zandpad waarover wij voortstappen bevinden zich grasgroene weiden, waarop in de verte zwart-witte koeien doodgemoedereerd, onverstoorbaar en onverschillig liggen te luieren en te herkauwen. Meer op de voorgrond grazen er eveneens enkele met de last van de bolronde, rozige uiers tussen de achterpoten, alsof zij drachtig…

De welige struiken - met mij onbekende naam - waarvan de bladeren glanzen in het zonlicht, die verschillende schakeringen van groen dragen, bevinden zich in een lange rij langs de gevel van de flat aan de overkant waarover ik mijn blikken kan laten dwalen. Een nieuwe zomer treedt al aan op kousenvoeten en ook in de Dillenburglaan tonen de nu gekandelaberde…

Als de zomer op komst is en de maanden mei en juni ons welhaast overrompelen en verrassen met mildere temperaturen en met een nieuw, weldadig licht dat de wereld koestert en streelt, zijn ook de verjaardagen van mijn arme, geschonden broer en van mijzelf aan de orde. Zevenenzestig jaar geleden, in die wonderbaarlijke meimaand van 1958 schonk mijn…

De diverse kerkhoven van onze stad maken daar ook deel van uit en ze kennen als het ware ook de doden een rechtmatige plaats, een verblijf en een domicilie toe alsof zij er nog altijd bij horen. Aan de Goirkestraat houdt een rij van stenen, gevleugelde engelen de wacht, voorzien van trompetten, die het glorieuze hemelse rijk schijnen aan te kondigen…

Haar briljante geest die overvloeide van scherpzinnigheid als een vat dat tot de rand toe gevuld is, heeft haar nu voorgoed verlaten; in de steek gelaten zoals een ontrouwe minnaar zijn voorheen innig geliefde vriendin voorgoed verlaat, Maar hoe heeft zij eens, nog maar zo kort geleden, de lange, antracietgrijze schaduwen van september bewonderd…

De huismeester herkent in mij een van de vroegste huurders in de straat. Inderdaad hebben gaandeweg tijdens de jaren die zich ongeremd voortspoedden en die als het ware "onbeschaamd" passeerden (als men het zo zou kunnen zeggen) vele nieuwe huurders de flatwoningen in onze straat betrokken en deze "in bezit genomen". Maar ik heb de jaren laten…

Hij manoeuvreerde zijn fiets dusdanig dat deze het trottoir bijna bereikte en verklaarde dat ik maar aan moest bellen op huisnummer drieëndertig als ik hulp nodig zou hebben. Vanzelfsprekend was het mij duidelijk om welke hulp het zou gaan. De teleurstelling moest noodzakelijkerwijs volgen; nooit zouden de strelende handen van mijn buurman mijn oude…

Te midden van de vele fysiotherapiepraktijken in de stad die in overvloed her en der gevestigd zijn, neemt "Backelandt" toch wel een bijzondere plaats in. "Backelandt" is gevestigd aan de Amarantstraat in West. Binnen in het gebouw treft men een merkwaardige portrettengalerij aan met lachende, vrolijke en mallotige gezichten, waaraan men ondanks…

Het zijn toch wel merkwaardige wandvullende levensgrote posters die zijn aangebracht tegen de wand van de winkelgalerij aan de Schouwburgpromenade. Is het onvoorstelbaar en te gewaagd om te stellen dat de clichés welhaast ongeremd als mitrailleurvuur dat rolt van de tong en van de lippen van zovele burgers hier zelfs "visueel verbeeld" zijn?…

Op de Spoorlaan is het in de vroege morgen een va-et-vient van passanten; naar ik vermoed werknemers van de kantoren, bedrijven en instanties die in die omgeving gevestigd zijn. Welgemoed en vitaal en ogenschijnlijk opgewekt maar wellicht onzichtbaar, heimelijk dan wel in het verborgene, achter de façade van hun onpeilbare gezichten en gestalten…

En zo is het ook geweest in de jaren van onze jeugd: tweemaal per jaar maakten wij de wandeling; legden wij de afstand af die ons scheidde van het witte huis, prominent aan het Piusplein, waar tandarts C. resideerde. Onze weg voerde bij die gelegenheden langs het zwarte water van de Piushaven waar een soort van rijnaken dobberden op de stroom en over…

De tijd van de befaamde maar grenzeloos overschatte Meimarkt in het centrum van Tilburg was weer aangebroken. De opeenstapeling en uitstalling van goederen had weer plaatsgevonden in de straten die in plaats van meer dierbaar afschuwelijker voor mij waren geworden. Ik had er rondgedoold tussen de volgelingen, slaven en adepten van het consumentisme,…

September was zoals ik me september graag voorstel en zoals september moet zijn; met mild, gesluierd, gedempt licht en met een atmosfeer waarin dromen tastbaar kunnen worden en tot leven kunnen komen. De Kampina is met gras overwoekerd; waar eens heide was, is nu gras alom. We bereikten de Beerze, de lieflijke Beerze, die langs haar gehele loop…

De stille, witte kapel genaamd "De Heilige Eik" bevindt zich in de nabijheid van het dorp Oirschot en dichtbij het lieflijke riviertje De Beerze. Zijis omringd door bomen en ze neemt haar plaats in het bosgebied al in sinds de middeleeuwen. Gisteren bezochten we haar en het schouwspel van de vele helgele flakkerende vlammetjes van de waxinelichtjes…

De avond zal niet meer oneindig lang op zich doen wachten. Nu nog spelen de schaduwen en het licht van een late augustusdag over het groen geschakeerde grasveld van het park waarop het lege, blauwe nylon van de ballon lusteloos en slap ligt uitgestrekt als een vermoeide dagreiziger na een bergtocht. Bedrijvige, bezige mannen staan eromheen als bezorgde…

Het nieuwe toverwoord dat lange tijd geleden gelanceerd werd en dat nu welhaast verworden is tot een cliché; dat door vrienden, vijanden, passanten, vreemden, bekenden en onbekenden tot mij gericht en op mij afgevuurd wordt, luidt "benauwd". Het is alsof men met dit luttele woord ten onrechte wil omschrijven en bepalen wat mijn hele persoon inhoudt…

In een kleine, met een fraaie haag omheinde tuin in Gemert (men zou deze ook een "hortus conclusus" kunnen noemen) werden wij onlangs verwelkomd. Ons personenbusje had de "Vlindertuin" bereikt. Een deskundige gids gaf ons uitleg betreffende een kwetsbare, weerloze en hulpeloze zwarte nachtvlinder die trilde en beefde met zijn vleugels in zijn…

Naast hem, de "Captain of her heart", mijn geliefde vader, staat ze op de foto. Ze draagt de zelf-vervaardigde bloes en rok en de elegante schoenen, die ze nog zou dragen tot deze vervangen zouden worden door het lompe, grove. orthopedische schoeisel. De foto is genomen op de Rijnboot. Mijn ouders konden aan de vooravond van aftakeling, achteruitgang…

Tot laat in de tijd en tot in haar latere jaren, tot de oude dag haar overrompelde en overweldigde, bezocht tante nog het graf van de vroeg overleden en bij voortduring betreurde echtgenoot, voor ons ome André, wiens portret van jongeman nog altijd haar bejaardenwoning siert. Ome André die me eens op het familiefeest heeft gevraagd: "Kun je "amare…

Ik had voortgestapt door onze binnenstad, op weg naar de arts. Ik passeerde een merkwaardig aandoende braakliggende kale vlakte, een uitgestrekt terrein een grondstuk waarop mij onduidelijk aandoende werkzaamheden werden verricht. De voortstrompelende oudere dame met wandelstok die ik razendsnel ben geworden, roept steevast medeleven en mededogen…

De dame naast mij bij de bushalte droeg een witte hoed of pet met klep, vermoedelijk uit linnen vervaardigd en speciaal ontworpen of geschikt voor zomerse dagen en inderdaad mochten we op de middag van onze ontmoeting onverwacht al hogere temperaturen begroeten. Toen mevrouw het hoofddeksel even afzette, werd een krans van grijs haar zichtbaar die…

Ook de Sacramentskerk aan de Ringbaan Oost, gebouwd in 1933 en eens, in oorlogsjaren, geschonden door granaten, vertegenwoordigt jeugdherinneringen voor me. In vroege jaren van mijn jeugd tekende ik haar boogvormige ramen na en ik kleurde deze in. Haar interieur was mooi en sfeervol wanneer de bloemen, de kaarsen en de gouden parafernalia welhaast…

De oranje zonneschermen aan de gevel van het "Boshuis" zijn half gesloten zoals ogen die door droefenis of treurnis half geloken zijn. Dit feit schijnt terecht te zijn en het vormt een metafoor voor de droefheid die heerst in dit Zorgcentrum. De tranen van mevrouw vloeien eveneens bij ons weerzien maar het is de vraag of mijn momentane bezoek…

Ze was omhangen en omhuld door de lappen en door de hoofddoek die de Moslima's dragen en ze glimlachte naar me zodat de brede rij kaarsrechte tanden van haar filmsterrengebit zichtbaar werd. "Mijn man is gek", verklaarde ze. Ik kon niet anders antwoorden dan met de frase "Alle mannen zijn gek". Niettemin viel ondanks alles toch wel te concluderen…

Er heerst een broeierige atmosfeer in de buurt. Onderhuids en onder de oppervlakte leven de aversies en de ruzies, onzichtbaar voor de ogen van de argeloze, onschuldige beschouwer. Deuren slaan ongastvrij en welhaast vijandig dicht, rolluiken denderen naar beneden; de aaneengeschakelde vensters waarachter het anonieme leven schuilgaat blikkeren je…

Het was in dat vermaledijde en door ongeluk getekende jaar dat haar noodlot zich over haar ontvouwde en dat zij voor altijd afscheid moest nemen van de haar zozeer innig dierbare welvingen van haar bovenlichaam, van de halfronde, zachte, tedere lobben bekroond door de tepels, die als halve citroenen op haar lichaam rustten en die haar mede tot vrouw…

Onze lagere school was gehuisvest in een laag, houten gebouw waar de planken overheen lagen als de schubben van een vis. Zij werd omringd door bouwsels zoals daar waren de kerk en de gymzaal en door het langwerpige gebouw van het patronaat. We waren nog tieners en de puberteit stormde aan. We droegen mini-rokken en kniekousen en in het patronaat…

We woonden lange tijd in het kapitale pand aan de Gerard de Bondtstraat. Vanuit het hoge raam van de zolder keken we uit op de villa van zenuwarts dokter Taverne die ik met mijn kinderlijke, pas verworven spreekvaardigheid abusievelijk "dokter Tavennere" placht te noemen... Daar bloeide in de zomer de gouden regen en daar vond ook eens het eindexamenfeest…

De trotse naam van onze provinciehoofdstad 's Hertogenbosch' bevindt zich in levensgrote, meer dan kapitale letters die wellicht - maar dat weet ik niet zeker - zelfs oplichten tijdens de nachtelijke dan wel avondlijke duistere uren boven haar station. Maar men kan zich afvragen: "What's in a name?" Als de vermaledijde, jaarlijkse gekte…

De naam "Broeckx-Schmitz" stond in vroeger jaren in zwarte letters op het geëmailleerde witte naamplaatje dat de woning van mijn voorouders sierde. Hun vlucht uit het "zakenpand" aan de Oude Markt waar opa een zaak in huishoudelijke artikelen dreef naar de stille wijk in zuidelijke regionen van onze stad werd een feit in de dertiger jaren van de…