Alle inzendingen van i.Broeckx

Een boog bestaande uit rode neonletters siert de ingang van de grote tent die is opgesteld op het terrein in de nabijheid van Zorgcentrum "Het Laar" en deze verwelkomt ons en belooft een groot feest. Vanavond zullen we de beeldschone jonge artiesten kunnen gadeslaan met hun lenige, atletische lichamen. De jeugdige buitenlandse artiesten die men…

Ze was gekomen met een rollator. Haar grijze, onverzorgde haar hing tot op haar schouders. Ze had een leven lang schoongemaakt, gekookt, gewassen en aardappels geschild, maar de creatief therapeute wilde haar nu leren schilderen. Zonder enig zelfvertrouwen, aarzelend en stuntelig hanteerde mevrouw het penseel. "Goed zo!, goed zo!" luidde het opgewekte…

Tot mijn verrassing signaleerde ik onverwacht in de tuin van het ziekenhuis twee ranke, elegante antracietgrijze beelden van vogels van mij onbekende naam en signatuur. Ze hebben lange halzen die verlangend en wanhopig reiken naar het licht, zoals wellicht de patiënten die het restaurant bevolken - gekweld en overbelast door hun kwalen - wanhopig verlangen…

Mijn lichtblauwe metalen wandelstok draagt de tekst "Vitility", een merkwaardig woord, mogelijk een neologisme en wellicht afgeleid van het woord "vitaal" dat ondanks alles bezwaarlijk van toepassing kan zijn op mijn verouderde gestalte, op mijn lichaam van oude dame. Op mijn wandeltochten door troosteloos en desolaat Tilburg naar zovele oorden…

Dertig jaar geleden nam mijn goede moeder mij mee naar de Nassaustraat die ik ook al dertig jaar liefheb. We bezichtigden daar voor het eerst de driekamerflat die ik nog altijd bewoon. Op die lang-vergeten dag dwarrelden lichte sneeuwvlokken rond de oude woonblokken en verwelkomde mijn aanstaande woning mij voor de eerste keer. Lange jaren zijn…

Het is niet vanwege mijn verzakte oogleden, vanwege mijn grijze lokken of wegens de lijnen in mijn gezicht, dat ik vandaag op stap ga. Ik ben weliswaar razendsnel tot de "zestigers" gaan behoren, maar vandaag is het letterlijk mijn (lots-)bestemming mee te gaan met de "BoodSchappenPlusBus" naar een hotel in Gilze voor een kerstdiner. Ik heb deze…

De glazen deuren, die gedecoreerd zijn met afbeeldingen van dicht opeenstaande boomstammen als om de bosrijke omgeving van het pand te symboliseren, schuiven bij het "Boshuis" gastvrij voor me open. Mevrouw strompelt voort op de kale gang aan de arm van een verzorgster. Haar bestaan op de gesloten afdeling is tot minimale afmetingen teruggebracht…

Mijn eerste tijd op het lyceum was allerminst onaangenaam. We schreven negentienvijfenzestig. Ik had het gevoel mijn vleugels uit te mogen slaan. We tekenden en schilderden en mochten kalligraferen op ons zelf-gelinieerde papier met de zwarte Fount India inkt en de redispen met het kleine metalen reservoir dat de inkt bevatte en vasthield. We leerden…

Ik groeide op in de vierkante kamer op de eerste verdieping van het chique, pontificale huis, gesitueerd in de doktoren- en specialistenbuurt rond het oude Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis. Gabie's moeder en die van mij waren ongeveer rond dezelfde tijd bevallen. In latere jaren moest ik vernemen hoe mijn buurmeisje met lang, zwart haar ter wereld…

In de regen hebben we samen onze architectuurwandeling gemaakt, Georgeanne en ik. We zijn van start gegaan voor het groene, verweerde beeld waarvan de handen en armen zo welwillend gespreid zijn in een liefdevol en liefhebbend gebaar dat zo welwillend en overduidelijk is maar dat niemand nog begrijpt of ooit schijnt te hebben kunnen begrijpen in de…

Hij had wat broodkruimels weten uit te sparen. Hij opende de zware schuifdeur die de grote zaal begrensde, waardoor een windvlaag over de broze gestalte van zijn mede-bejaarden streek en een cognackleurig gordijn baldadig naar binnen woei. Hij strooide het brood verwachtingsvol op de grijze tegels van de binnenplaats waarop nog klonters sneeuw getuigden…

Opnieuw en allerminst voor de eerste keer richtten mijn voetstappen zich naar het nabijgelegen lage gebouw van de Huisartsenpost aan de Lage Witsiebaan met haar lange sequentie van spreekkamers die in de avondlijke en nachtelijke uren hun licht over de parkeerplaats werpen. In de spreekkamer moet kennelijk een afbeelding op de wand van een dartelend…

Het is een stille, grijze novemberdag als de BoodSchappenPlusBus van start gaat bij "De Reyshoeve", een bejaardencentrum in de Tilburgse wijk "De Reeshof" en koers zet naar het Winkelcentrum Wagnerplein met "aan boord" drie oudere, grijze dames, een vrijwilliger als chauffeur, een eveneens vrijwillige begeleidster en ikzelf, verslaggeefster voor…

We zaten samen op de achterbank van een deeltaxi die ons vervoerde vanaf de paviljoens van een inrichting voor zwakbegaafden waar ik mijn broer had bezocht. Mijn broer was opgetogen geweest om de Donald-Duck-boekjes en om de chocolade die ik hem gebracht had. Mevrouw naast me in de taxi wierp blikken in mijn richting waarmee ze klaarblijkelijk wenste…

Op een goede dag was een lange ladder van blinkend staal tegen de gevel van ons appartementencomplex geschoven en waren de heren verhuizers druk bezig de schamele bezittingen van mijn bovenbuurman naar beneden te takelen.. Ik heb mijn buurman gekend en vond hem aantrekkelijk en niet onaardig of onsympathiek. Hij heeft geen afscheid genomen en is…

Merkwaardig gesitueerd naast de snelweg die mijn woning flankeert en waarover het verkeer in dubbele rijen bij dag en nacht voortraast in tegengestelde richtingen, bevindt zich daar de kleine, besloten speeltuin, naast het gebouw dat een mij onbekende zorginstelling herbergt. In een kleine, afgesloten enclave, in een kleine tuin, afgeschermd van de…

Vaak zie ik haar door de straat trippelen of de trappen beklimmen van de flat aan de overkant, tegenover die van mij als een elegante, langbenige gazelle. Een witte legging om de slanke benen, mijn vermoedelijk verweesde overbuurvrouw. Ik stel me zo voor dat ze 's middags in haar woonkamer voor het televisietoestel plaatsneemt en de beeldschone…

Op het toegangsbewijs staat de naam van de bekende zangeres vermeld alsmede het nummer en de rij van mijn plaats op het frontbalkon van het theater. Ik haast me op een regenachtige avond de belofte te laten inlossen die dit stukje papier schijnt in te houden, in afwachting (maar ten onrechte) van een repertoire van poëtische en dromerige 'luisterliedjes…

Het was september. De zon was nog warm en zette nog kracht bij. Een moeder moest voorgoed afscheid nemen. Mijn vriendin had verklaard dat ik na de dienst in de kapel moest uitzien naar een mevrouw met een forse huidkwaal in het gezicht. Een dergelijke kwaal heeft wellicht als enig voordeel een onontkoombaar herkenningsteken te vormen, als een baken…

Op een avond in december toen de wereld de nacht opnieuw verwelkomde, reisden we met het witte busje naar Berkel-Enschot waar alles versierd was met feestelijke verlichting en het monumentale gebouw van het Culturele Centrum haar poorten voor ons had opengesteld. De dames van een Gospel Choir, alle gekleed in lange, rozerode jurken met witte kragen…

Wie zich van de sfeer of ambiance in de troosteloze straten van Tilburg West een hemelse voorstelling maakt, vergist zich deerlijk. Men kan aldaar in vertwijfeling ronddwalen zonder in zijn tot hopeloosheid vervallen en tot enge, onbetekenende en zinloze dimensies vervallen bestaan nog enig soelaas of houvast te vinden. De bebouwing, de brokstukken…

"Hoe gaat het?" vroeg hij zijn broer. "Goed!" was het antwoord. Niettemin hoorde hij in dat ene woordje, in de intonatie van de stem, in de enige mededeling die hij van hem kreeg, een wereld vol rancune, van agressie, van haat, van jaloezie, van verwijten en van opstandigheid. Deze gevoelens waren verenigd in het luttele woordje "goed!" als de…

Je huis en de buurt waarin je woonde "zegevierden" door troosteloosheid en miezerigheid (je noemde je huis zelfs een "wachtkamer voor de dood") maar het was het huis waarin ik de Liefde gevonden had die een welhaast bovennatuurlijke glans verleende aan het geheel, zoals de Liefde als door een toverstaf kan doen. Jouw leven was eveneens aangeraakt…

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus. De envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en van haar vriendin en hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand…

Het pand van Kapsalon "De Bruyn" neemt nauwelijks een opvallende plaats of positie in te midden van de troosteloze bebouwing aan de Tilburgse Broekhovenseweg. In het interieur overheerst de kleur bruin, geheel in overeenstemming met de naam van de zaak. Ik ben er meteen welkom en men strekt graag de handen naar me uit om mijn kapsel in orde te…

Wanneer men de formidabele draaideur van het Elisabeth Ziekenhuis, die ten overvloede een bemoedigende one-liner draagt, gepasseerd is, belandt men op de "Medische Boulevard". Deze wordt begrensd door winkels zoals een lingeriezaak, een gelegenheid waar men voor zijn opgenomen dierbaren troostrijke hebbedingetjes kan aanschaffen, een kapper en een…

Nog altijd bevindt zich halverwege onze Nassaustraat de helgroene "kubus" van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij, ingericht als kantoor, waarin geconfereerd wordt en werd door de gehelmde heren over de werkzaamheden ten behoeve van het Groot Onderhoud van de oude flatjes in de straat, zij het dat men zich momenteel richt op de woningen ter linkerzijde…

De Abdij van Koningshoeven sprak al in mijn vroegste jeugdjaren tot mijn huiveringwekkende verbeelding. In een bocht van de weg, die verder weg voert naar Oisterwijk en Moergestel, vindt men het indrukwekkende kruisbeeld met het uit witte steen vervaardigde lichaam van de gemartelde en naakte Christusfiguur, bron van mijn kinderlijke nachtmerries en…

De zware toegangsdeur van het nieuwe Wijkcentrum was gesierd door een "erehaag" van kleurige ballonnen. Vandaag zou het officieel geopend worden. Gaandeweg kwamen er meer bezoekers binnen in de "Ontmoetingsruimte" die gesierd en verlicht werd door heldere bolronde lampen, die neerhingen aan lange draden vanaf het hoge plafond. De mannen keurig…

De straten die de namen dragen van medici die ongetwijfeld hun sporen verdiend hebben zoals Pieter Pauw, Reinier de Graaf en Gerard de Bondt omcirkelden het oude St. Elisabeth Ziekenhuis dat in later jaren aan de slopershamer ten prooi viel. Daarna verrees op zijn grondgebied Psychiatrisch Ziekenhuis "Jan Wier". In die straten vierde ik mijn jongste…