Ons aller vader

In het tijdperk van het ¨individualisme¨ waarin mensen kolossale flatgebouwen bewonen als monniken in kloostercomplexen, ieder in hun cel, en waarin zij op straat elkaar met anonieme ogen in de anonieme ogen staren zonder dat hun verkrampte en vervlakte gezichten tekenen van herkenning tonen - in dat tijdperk zag ik een oudere heer met een bloedende wond aan zijn voorhoofd die hij tevergeefs trachtte te stelpen met een zakdoek, voortstrompelen achter een rollator.

Het was bij het station waar de massa zich samenbalt en opgenomen en uitgestoten wordt door het Openbaar Vervoer als in een merkwaardig soort alternatief spijsverteringsstelsel.

Een chauffeur van ¨Veolia¨, gekleed in het nieuwe uniform van zijn nieuwe werkgever drukte razendsnel een knop in of draaide aan een handel in een stilstaande bus waarna de tekst ¨sorry geen dienst¨ verscheen in oranje elektronische letters boven de voorruit van het voertuig en hij kwam de man te hulp. Er kwam een verbandkist aan te pas en een en ander had veel voeten in de aarde. De rollator van het slachtoffer stond onbeheerd en doelloos op het trottoir:onwetende en onoplettende voorbijgangers liepen er achteloos en ongeinteresseerd aan voorbij

De chauffeur overlegde met een collega en er werd druk getelefoneerd om hulptroepen in te schakelen

Na mijn jarenlange voortploeteren als een verkapte anonieme zwerver te midden van de massa wekte het tafereel mijn tranen op, tranen om zoveel hulpvaardigheid

Het slachtoffer had de vader van de chauffeur kunnen zijn; mijn vader; uw vader; ons aller vader

eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 8