Aan het eind van die lange laan in Den Haag woont een lieve oude vrouw. Op mijn, inmiddels bekende, druk op bel, opent een brekelijke stem de deur, automatisch.
Vijf hoog gaat de lift, zij woont onder het dak van de hemel, de deur staat voor mij open.
Vandaag is ze treurig gestemd, ietwat cynisch zegt zij op de dood te wachten. Daarop merk ik…
Ik zorg inmiddels al weer zo'n twee maanden voor haar. Zij heeft moeite met ademhalen, een middenrif te dicht op de longen veroorzaakt versnelde moeheid. Vroeger kon ze alles, had ze niemand nodig, nu merk je soms de irritatie.
Vandaag zouden we boodschappen doen ivm een feest dat ze aanstaand weekend voor haar familie wilde geven. De buurvrouw…
De indicatie is er, eens of soms twee keer per week recht op zorg, hulpbehoevend huishoudend. Het maakt niet uit wat voor weer het is, je wordt verwacht, maar bij vijftien centimeter sneeuw is men toch blij verrast dat je er bent. Het mensje schenkt dankbaar een kopje koffie, suiker en melk ?
Plichtplegend en vloeren vegend laat je jouw sporen na…
Hij schuifelt rond in zijn huis, mist zijn vrouw maar rollatert rond als het weer het toe laat. De man is niet dement, verlangt naar de lente want zijn tuin moet groen en vol bloemen. Ik zie de foto's, zwartwit sla ik zijn gade gade, streng zijn ouders in vol ornaat.
Hij rookt niet, maar als ik langs kom om zijn huis te kuisen staat de koffie klaar…
577
Bezig met laden