biografie: Arno

Dat ben ik dus hè. Ben ik daar, wil ik hier zijn. Ben ik hier, wil ik daar zijn. Vakantie moet voor mij nooit te lang duren, negen dagen max. Dan begint het verlangen naar het Nederlandse geklaag over het weer terug te komen. Vallen er eindelijk decimeters fris zwemwater naar beneden, is het weer niet goed. Typische lui zijn we toch, straks is het een week 25 graden en dan beginnen we daar weer over. Oerhollands zeuren, ik hou ervan maar je moet het niet overdrijven.
Inmiddels alweer twee weken terug van het snikhete Barcelona, niet normaal meer die brandende zon, maar welke malloot gaat er dan ook midden in de zomer naar een stad. Door de spontaan ingevallen lamlendigheid heb ik nog niet kunnen rapporteren over de vakantievreugde, die overigens in stijl werd afgesloten met een plons water in het gezicht op de vliegtuigtrap van vliegveld Rotterdam The Hague Airport. Tientallen euro’s luchthavenbelasting geleden overigens beter bekend als Zestienhoven. Ach, het was ergens wel goed dat we even werden natgemaakt, konden we in elk geval klaarwakker constateren dat we nog in het land der levenden waren. Het was alweer tien jaar terug dat ik voor het laatst in een vliegtuig stapte; een hobby zal het niet snel worden en de terugreis heeft dat nog wat bevorderd. Eerlijk is eerlijk, de piloot had zijn applaus verdiend, een landing met windkracht acht leer je niet met een keertje Flight Simulator spelen op de computer. Nu had ik natuurlijk ook niet in Spanje op de iPad het weerbericht moeten checken. Dat repte over storm, windstoten, regen en onweer. En Teletekst, dat oreerde over annuleringen op Schiphol. Maar ja, wij vlogen op een klein vliegveld, daar kan een Boeing niet zo snel materiële schade aanrichten aan andere vliegmachines, dus die vlucht ging gewoon door. En ook mijn poging de vertrekborden in Spanje te hypnotiseren, met als beoogd resultaat een vertraging zodat de wind wat kon gaan liggen, strandde volledig. Kon je je maar onder volledige narcose laten vervoeren door Transavia, daar moet toch markt voor zijn. Dat je wakker wordt in je eigen huiskamer en de koffers al zijn uitgepakt door de stewardess. Nee nee, die laatste is dan natuurlijk allang netjes vertrokken naar het volgende warme oord, zo’n verhaal wordt het niet. Maar de Toblerone op je kussen verraadt wel dat ze je thuis heeft gebracht.
Nu ben ik dus alweer twee weken hier en verlang ik weer naar daar. Het prachtige Barcelona, volgens internet en reisgidsen een rovershol. Negen dagen lang liepen we met de handen op de zakken en tassen, zodat het ook voor het dievengilde duidelijk was waar de buit zat. Maar door de herkenbare spiersamentrekkingen op de ruggen van onze handen in combinatie met onze norse blikken, duidelijk van plan de eerste de beste grijper een flinke mep te verkopen, lieten zelfs de meest geoefende zakkenrollers het wel uit hun hoofd alleen maar te denken aan een aanval op onze contanten. Althans, in de metro. Want een bekend Spaans gezegd is ‘penny wise, pound foolish’. Beschermden we ondergronds nauwgezet onze luttele meegebrachte euro’s, bovengronds gingen we voor gaas en bleken de meeste zakkenrollers gewoon een vergunning te hebben. Een kerkje voor twaalf euro, drie kwartier in een aquarium waar de guppen in Blijdorp claustrofobisch zouden worden voor achttien euro, een als beroerde versie van het Archeon verpakt winkelcentrum voor acht euro en een leuk huisje van een bekende ontwerper voor veertien euro. Alles ‘pee pee’, maar eerlijk is eerlijk, bij die laatste ben je dan wel een half uur onder ‘los pannos’. Kortom, met liefde hebben we ons bovengronds laten leegschudden. Dat kon overigens ook op het strand van Barca, maar daar zijn we lekker niet ingetuind. We hadden onze tas met geld namelijk net ingegraven in het zand en zaten daar op als kluisbewaarders. De V-speld deed wel wat pijn in de blote bast. Jammer dus voor alle handelaren die ons elke twintig seconden iets kwamen aanbieden: bier, fris, kokosnoten, appelflappen, sjaaltjes, tattoos, donuts, wasdrogers, kettinkjes, horloges, zonnebrillen en…massages. Jammer hè, dat doen ze hier niet. Is ook stom in de regen. Maar het zou wel een mooie aanvulling kunnen zijn op die narcoseservice van Transavia. Die gaat er komen, ik voel het. Tot die tijd mijmer ik over Barcelona, was ik maar daar....

Ze zijn op. Alle 29 miljoen stuks. Nu zit ik een beetje in de marketing, althans ik verdien er m'n geld mee, dus ik ben stikjaloers. Wie bedenkt nou dat je met tekenfilmfiguren uit de jaren tachtig in de tijd van twitteren nog zo’n succes kunt boeken.
Ha, daar had ik je. Twitteren, wat is dat nu weer? Tja, de één heeft verstand van smurfen, de ander van twitteren. Ik weet van beide overigens weinig. Hoewel, ik heb er wel flink wat over bijgeleerd in de afgelopen weken. Twitteren bijvoorbeeld, dat is chatten met vertraging. Om het nog simpeler te zeggen: je schrijft in twee regels wat je aan ’t doen bent en te melden hebt en op een later moment schrijft de volgende patiënt wat hij uitspookt of te zeuren heeft. En dat komt dan allemaal op hetzelfde elektronische papiertje. Nou, daar hadden we grote behoefte aan. Het is er eindelijk.
Leuk woord ook, dat ‘twitteren’. Net als ‘smurfen’ trouwens. Uitwisselbaar. Ik voorzie de opkomst van de briltwitter en de baktwitter. Maar de grote Albert Smurf komt over een poosje vast weer met iets originelers. Sjoelstenen met opdruk van de Flintstones ofzo. “Heb jij Fred al?” “Nee, wel Barney.” “Ooooh, te gek, ruilen voor Wilmaaaaa?” En als je dan een gouden steen te pakken hebt, krijg je een sjoelbak en een feestje bij Piet Hein Donner thuis. Fijne ouderwetse gezelligheid met een glaasje ranja en een plakje cake. Je waant je in het stenen tijdperk. Steengoeie actie.
Laatst twitterde ik met een onbekende toevallig over het vastgeroeste imago dat ons land al jaren heeft. We zijn in de ogen van toeristen nog altijd de uitvalsbasis van klompendansende boerinnen die de kost verdienen met de kaasmakerij. En natuurlijk zijn we ook bekend van drugs en hoeren. Daar zijn dan nu mooi de smurfen bijgekomen, dankzij onze ‘gewone’ grootgrutter. Holland staat weer helemaal op de kaart. Het zal mij overigens niet verbazen als op De Wallen al blauwwitte bodypaint wordt toegepast. Slim. “Ik ga even naar de smurfen”, dat zal waarschijnlijk op weinig weerstand stuiten. ...

De KLM introduceert in haar vliegtuigen een nieuwe klasse. Die zit tussen de economyclass en businessclass in. Of in gewone mensentaal: net iets beter dan veevervoer. Maar dan moet je wel even je portefeuille omschudden, want voor niets gaat de zon op, de KLM niet. Het is een grof schandaal. Als je begonnen bent als lange zaadcel en die voorsprong wist vast te houden ben je in dit leven veel duurder uit dan Calimero, dat zeurkuiken met die eierdop op z’n kop. En maar klagen: ik is klein en zij zijn groot…en da’s niet eerlijk. Wat nou, niet eerlijk? Je kunt overal vooraan kruipen bij popconcerten, je kunt de dag door met minder eten en je zit riant in elke bioscoop, trein of vliegmachine. Zonder een toeslag te hoeven betalen!
Het is schrijnende discriminatie van de lange mens. Althans, ‘lang’ in de definitie vanuit commercieel oogpunt. Want met één meter tachtig hoor je volgens de meeste vliegmaatschappijen blijkbaar al tot de club van lange mensen. Aangezien ik nog twaalf centimeters extra tel, kun je je voorstellen dat vliegen niet mijn grootste hobby is. De stewardessen moeten me bij aankomst op Long Island in de regel met een schoenlepel uit de door mij gereserveerde dwangbuis lepelen. Maar wel je gordels om doen hoor, als het lampje brandt. Alsof ik een kant op zou kunnen…
Het getuigt van pure treiterij dat je de rugleuning van die vliegtuigstoelen ook nog een paar standjes naar achteren kunt verplaatsen. Je zal maar achter zo’n pestkop zitten die met z’n 155 centimeter graag een beetje wil ‘liggen’. Waag het niet, want je zult mijn knieën voelen en dat doe ik niet eens expres, ik ben namelijk heel zachtmoedig van aard. Geef mij een extra zakje pinda’s en ik trek mijn eventuele tromboseklachten al in. Maar ja, dat krijg je niet. Nee, je wordt getrakteerd op een gesponsorde Toblerone. Zo’n ding waar je óf je handen óf je tanden op breekt. Dat past goed in het sarbeleid van de maatschappij. Net als die gratis krant bij de ingang. Bedankt hoor, maar hoe kun je nou de Telegraaf lezen als je 44 centimeter breedte tot je beschikking hebt? Zo’n opengeslagen dagblad meet bijna een meter! Dat zijn twee stoelen!
Het is de vliegmaatschappijen niet ontgaan dat die plekjes best een beetje krap zijn. En dus mag je als lange slungel voor gemiddeld 50 euro ook eens redelijk zitten. Waar is Pieter Storms als je hem nodig hebt? Waarom moet ik betalen omdat ik toevallig wat langer ben? Dat komt niet van het eten, niet van het drinken, niet van het roken. Dus, tenzij iemand mij het tegendeel kan bewijzen, volgens mij kan ik hier echt niets aan doen. Het is dus eigenlijk een ziekte. Mag ik die extra euro’s dan misschien declareren bij mijn zorgverzekeraar? ...

Al jaren volg ik trouw het Sonja Banketbakkerdieet. Smaakt goed, maar eerlijk gezegd val je er geen donder van af. Tot mijn schrik trof ik vanochtend een getal op de weegschaal dat ik al jaren niet gezien had op deze natuurlijke vijand. Natuurlijk had de spiegel mij al voorzichtig ingelicht over de voortschrijdende teloorgang, maar met de feiten in het vizier komt de boodschap toch nét wat harder aan. Het flexibele vet weegt bijna drie kilo teveel. Ach, hoor ik je denken, is dat alles? Aansteller, zeurkous, zemelaar! Voeg daar gerust nog wat termen aan toe die mij op onvriendelijke wijze vergelijken met een vrouw. Want ja, lullen over je gewicht, dat is eigenlijk het terrein van het andere geslacht.
Inderdaad, drie kilo is niet zoveel, maar ik ben dan ook mild voor mezelf. Ik las ooit een foldertje waarin stond dat je je ideale gewicht kunt berekenen door honderd af te trekken van je lengte in centimers. Volgens die methode mag ik 92 kilo wegen. Over de gewenste substantie van al die kilo’s heb ik niets gelezen, of ik heb het in elk geval niet onthouden. Tot nu toe prees ik mij dus gelukkig met mijn lengte; daar moest op gedronken worden. “Hi ha ho.” Juist: HO. Even stoppen met drinken, want ik weeg gewoon echt teveel. Het voelt bovendien niet lekker als je je buik in staande positie van links naar rechts kunt bewegen. Er zijn twee opties: ik groei drie centimeter of ik verlies zes pond. Gezien mijn leeftijd lijkt de laatste optie mij het meest kansrijk. Aan de slag dus.
Nu moet ik bekennen dat ik mijn hele leven al het genoegen heb van een zeer goed functionerende stoelgang. Thuis levert dat zelfs vaak jaloerse blikken op. Of het moet zo zijn dat ik de mimiek van walging en jaloezie door elkaar haal. Enfin, dat geluk in combinatie met een paar dagen aan de crackers, moet me een behoorlijk eind op weg kunnen brengen. Goed, daar maken we twee weken van. Want enkele etmalen met een rommelende maag wil ik mijn lief niet aan doen. Dan kan ze mijn gesnurk niet meer horen. Dus liever iets langer een beetje minder eten, dan iets korter véél minder.
Nu wil ik mezelf niet op de borst kloppen (dat geeft deining), maar ik ben wel direct in actie gekomen om het tij te keren. De waterkraan was vandaag mijn beste vriend. En mijn fiets heb ik ook weer eens uit de schuur bevrijd. Die heb ik laatst van een verende zadelpen voorzien. Daardoor wist ik eigenlijk al dat ik te zwaar was, want ik voelde het verschil niet. ...

Mijn geliefde en ik hebben een paar weken van auto geruild. Zij heeft namelijk haar enkel verstuikt. Nu is dat op het eerste oog een zwak argument om een Ford om te ruilen voor een Skoda. Maar mijn Amerikaan heeft een automatische transmissie, haar Tsjech niet. In mijn rijdende blik hoef je dus je linkervoet niet te gebruiken. In tegenstelling tot je rechterhand overigens. Daarmee moet je geregeld naar het instructieboekje reiken voor de uitleg van de controlelampjes. Maar dat is een heel andere kwestie.
Nu is mijn vrouw nogal tevreden over haar oostblokker en dat misgun ik haar uiteraard niet. Zelfs de openbare, vergelijkende en soms vernederende warenonderzoeken heb ik als een moedig man doorstaan. Een greep: die van haar is stiller, mooier en zit lekkerder. Vindt zij. De ruil ging dan ook niet van harte, ze had weinig keus. Het met één voet razendsnel wisselen van koppelpedaal naar gas- of rempedaal is immers alleen weggelegd voor geoefende tapdansers. Ziedaar het ‘enige’ voordeel van de Ford.
Nu kan ik nog een flinke opsomming maken van de overige specialiteiten in mijn auto, maar dat zou kinderachtig zijn. En okay, ik geef direct toe dat ik nog weinig plezier heb van de automatische voorruitontdooier. Met dank aan het broeikaseffect. Evengoed is er één noviteit die mijn bolide mist en die ouwe Skoda juist wel heeft: cruise control. Bof ik even met zo’n ruil! De afgelopen tijd ben ik geregeld op de snelweg gesignaleerd met een stabiele 120 kilometer per uur. Zonder voetenwerk. Gedurende liefst 200 meter. Even een beetje bijremmen en hop, weer 150 meter met een muurvaste 120 op de teller. Wat een topuitvinding! Een weldadige luxe, zeer geschikt voor het Nederlandse verkeer.
Een welgemeend advies voor wie ooit voor de keuze staat om een paar honderd euro neer te tellen voor dit extra knopje aan de stuurkolom: kies voor de dakspoiler. Daar heb je ook niks aan, maar het wekt in elk gevoel geen woede bij andere weggebruikers. Want die hebben zelden begrip voor inhaalmanoeuvres van vijf minuten op continue snelheid. Of, nog erger, de ene cruise controller die de andere cruise controller inhaalt. ...

Wij zijn aan het ondernemen. Ik bedoel: mijn vrouw is aan het ondernemen. Een webwinkel met jongenskleding. Leuke jongenskleding, om precies te zijn. Geen stomme. Want dat trekt te weinig klanten.
De site ging vorige maand de lucht in. Mijn lief is nu dus officieel directrice. Ze koopt in, onderhoudt de online winkel, behandelt mail, doet de administratie, plakt postzegels en stuurt enveloppen met inhoud. Kortom, een topvrouw die de handen laat wapperen. Waar vind je dat nog? Oh ja, ze doet ook nog public relations. Dat gaat haar erg goed af, want ze is een vrouw. En als vrouwen één ding kunnen, is het wel praten. Indien nodig in combinatie met inkoop, administratie, postverzending en haren föhnen. Multitasking, dat hoort ook bij vrouwen.
Delegeren kan ze ook. Zo mocht ik me bezighouden met de techniek. Want dat schijnt dan toch nog bij mannen te horen. Daarvoor kocht ik een mooi softwarepakketje waarmee de winkel 1-2-3 online zou staan. Die cijfers bleken voor het aantal maanden te staan. Maar het is klaar, dus al het gepruts, gepiel en gezucht is alweer vergeten. De tijd voor mijn tweede taak is nu aangebroken: de eindredactie. Dat klinkt overigens wat hoogdravender dan het is. Want nog even de feiten: mijn liefhebbende echtgenote is de directrice en ik werk voor haar. Tot diep in de nacht zwoegen, geen salaris. Nou vooruit, een zoen op z’n tijd. Omdat ik vriendjes ben met de baas.
Eindredactie betekent in de praktijk het controleren van de omschrijvingen van de diverse artikelen. Er is daarbij een wereld voor me open gegaan. De gemiddelde man denkt bij het zien van een broek “hé, daar heb je een broek.” FOUT! Het is geen broek, het is een zandkleurige canvas broek. Met veel leuke details. Schrijft u even mee? ‘De kniestukken zijn ingestikt, met plooitjes voor meer speelruimte.’ Uiterst handig, lijkt me zo. Maar dat is nog niet alles. ‘Onder de riempjes zit een sierlus en er zitten kleppen op de achterkant.’ Tja, nu je het zegt. Bij mij zitten de kleppen blijkbaar aan de voorkant. En dan nog wat: ‘in de achterkant van de tailleband zit knoopsgaten elastiek’. Okay, dat lijkt me bij nader inzien wel een praktisch weetje. Ik dacht gewoon: “mooie broek”. Er blijkt nog zoveel te ontdekken op deze aardbol. ...

Sommige vacatures verschijnen te laat of staan in het verkeerde blaadje. Ben ik net begonnen in een nieuwe baan, lees ik dat Mariah Carey een nieuwe persoonlijke assistent heeft aangesteld. Op zijn visitekaartje staat ‘titty boy’. Pardon? Deze man is eindverantwoordelijk voor de borsten van de diva. Hij moet er voor zorgen dat ze tijdens optredens op hun plek blijven. Zelf ben ik vooral fan van de stem van Mariah, echt waar, maar het is ook mij (als vroomheid zelve) niet ontgaan dat de boezem van Miss Carey de laatste jaren op wonderbaarlijke wijze groeit. Er is werkelijk geen houden aan. Alle hens aan dek dus. De titty boy plakt de boel zorgvuldig vast met tape.
Onder het motto van Mariah's hit: ‘we belong together’.
Bij een muziekgala in New York werd mijn favoriete zangeres laatst omringd door negen assistenten, onder wie de titty boy. Iemand anders droeg een riem met borstels en haarlak, weer een ander was verantwoordelijk voor de krulspelden. Wát een leven. Inderdaad, wat een vre-se-lijk leven. Koop gewoon een grotere cup. Of, indien niet beschikbaar, haal die siliconen eruit. En volg ook even een bijspijkercursus 'haren kammen'.
...

Het wordt een saaie week. Mijn horoscoop roept mij namelijk op de komende dagen niets te doen. "Wat is het verschil met vorige week?" zullen mijn vrienden vragen. Tja, volgens de Telegraaf ziet mijn leven er de komende dagen nóg rustiger uit. Nu neem ik dat overigens met een korrel zout, want net als de meeste andere Tweelingen geloof ik niet in sterrenbeelden.
In Quest Magazine van september staat een artikel over paranormaal denken. Uit hun onderzoek blijkt dat een kwart van de Nederlanders die grappenmakerij in de krant leest. Ik vind het veel amusanter om ze achteraf te lezen. Kun je fijn concluderen dat er niets van klopt. Hoewel, de helft komt toch in de buurt. Daarin staat namelijk dat je dinsdag trek krijgt in een lekkere maaltijd en je woensdag niet tevreden bent over je uiterlijk.
Ach, het is best vermakelijk en er staan nooit akelige voorspellingen in. “Zaterdag is de kans groot dat u het loodje legt.” Stel je voor dat het waar is, zijn we op één dag alle Boogschutters kwijt. Gebeurt niet hoor, want da’s niet goed voor de handel van de astrologen. Kunnen ze nog maar elf verhaaltjes bedenken. En het wordt een beetje te druk in het hoofd van Char, want ze krijgt er in één klap zo’n half miljard bezoekers bij. En al die namen, poeh.
Dertig procent van de Hollanders gelooft dat Char echt contact heeft met de doden. Nu heb ik natuurlijk de wijsheid niet in pacht, ik hoop zelf ook dat het waar is. Ze komt in elk geval een heel eind in Lingo. Want meestal heeft ze binnen vijf pogingen de goede naam. Dat is knap, zonder meer. Wel is het opmerkelijk dat alle opgeroepen doden het prima naar hun zin hebben. Er zit nou nooit eens iemand bij met opgekropte woede. Die het medium influistert dat hij "die prutser die bij haar zit nog wel te grazen neemt als hij hier is". Of nog even meldt dat die auto uit de erfenis een gestolen exemplaar is. Dat zou pas geestig zijn. Maar de doden hebben geen humor. De meesten hebben het druk met het waken over de gast van Char. Toch een beetje enge gedachte. Op z’n tijd is het prettig, maar er zijn ook situaties denkbaar waar ik mijn overleden oma liever niet bij me in de buurt heb. Vul dat verder zelf maar in. ...

Laatst Linda de Mol nog gezien in Zomergasten?
Ze verweet het Nederlandse publiek vaak zo onverschillig te reageren op een gewonnen prijs. Tegenwoordig wordt een cheque van 200.000 euro schouderophalend in ontvangst genomen. In combinatie met de woorden: ‘Oh, wat leuk’. Linda heeft gelijk. We zijn te verwend en dat moet anders!
Dus vooruit met de geit. Enkele maanden heb ik het stil kunnen houden. Maar vandaag is hij bezorgd en daardoor kan het toch niet langer geheim blijven. Mijn prijs van de bankgiroloterij, gewonnen in juni. Ik doe al ruim vijftien jaar mee en win zelden iets. Zelfs de eindcijferprijzen zijn zeker een decennium lang aan mij voorbij gegaan. En dat geeft op zichzelf te denken. Er zijn namelijk maar tien eindcijfers. Okay, je kunt er natuurlijk niet op rekenen dat hij elk jaar valt. Het is nu eenmaal een loterij. Maar in 120 trekkingen nooit dat ene eindcijfer doet je op z’n minst verlangen naar een ander rekeningnummer. Toch heb ik inmiddels niet te klagen. Al zeker drie keer is er twee euro bijgeschreven met de zin ‘Gefeliciteerd met uw prijs!’. Vooral dat uitroepteken maakt je er van bewust dat je een grote geluksvogel bent. Pino met een feestmuts. Twee euro, een mooie aanbetaling voor de loterij van de volgende maand. Mij hoor je niet zaniken, Linda.
Het cynisme gaat nu echter aan de kant, want in juni viel er dan toch ineens een prijs op mijn volledige rekeningnummer. Jawel, alle negen cijfers werden genoemd. Zulke dingen gebeuren altijd als je er niet meer op rekent. Laat dit een wijze les zijn, geef de hoop nooit op. De bezorging liet wel even op zich wachten, maar vandaag ontving ik hem: de cultuurscheurkalender 2007/2008. Hij meet 9 x 13 x 3 cm en is gemaakt van stevig kladblokkenpapier. Er staan weetjes in, maar ook vragen en grappige quotes. Bereid je maar vast voor op de vraag van woensdag 14 november: hoeveel stadsgezichten zijn er bekend van Johannes Vermeer? Ik zag het antwoord al, de rakkers. Het blijkt een instinker. Maar ik verklap niets! Of wat dacht je van de quote van ene Kin Hubbard op 5 november: De veiligste manier om je geld te verdubbelen is het een keer dubbel vouwen en het in je zak steken. Mooi toch, met de reclame van mijn geliefde loterij daar vlak onder. Kunst met een grote K. ...

Voor iemand die zoveel van muziek houdt als ik, is het een kwelling dat het zelf musiceren maar niet wil lukken. Ruim twee jaar geleden geleden dacht ik dat mijn carrière als de nieuwe Stevie Wonder alsnog aan mijn voeten lag. De zonnebril had ik al. Het keyboard kwam er na zorgvuldige lezing van veel reviews op internet. De Casio CTK-691. Dat was het instrument dat mijn leven een nieuwe wending zou moeten geven. Een apparaat met liefst 300 geavanceerde tonen en 140 ritmes. Pak maar in, Tiësto.
Een Casio dus. Een goed merk wist ik, want een rekenmachine had ik er ook al van. Als een geroutineerde muzikant kocht ik mijn nieuwe levensader bij Radio Correct in Rotterdam. Thuis gekomen kwam ik er al snel achter dat ik Vader Jacob nog aardig in de vingers had. Dat speelden we vroeger vaak op school. Dat wil zeggen, ik bediende de blokjes. Die mocht ik altijd vasthouden tijdens muziekles. Daar kon namelijk weinig mee misgaan. Of beter gezegd, je hoorde ze toch haast niet tussen het geweld van de trommels en fluiten.
Na een avondje oefenen op de juiste toonzetting van bim-bam-bom kwam ik tot de ontdekking dat het niet van pas kwam dat ik geen noot kan lezen.
Je moet niet kinderachtig doen als het gaat om de tweede helft van je leven. ...