biografie: DreamOn

Een rasechte Amsterdammer en trots op zijn stad. Dat is Michael van der Vlis. Van oorsprong komt hij uit de Pijp, maar zijn bijnaam is niet “Pijporgel,” maar “Drankorgel.” Grappig. Een bijna-bejaarde die bepaald niet stil zit. Waarom zou hij ook? Die geraniums kunnen altijd nog, over een paar jaar. Als hij echt helemaal in de war is. Bovendien heeft hij ook nog best iets te bieden als oud-wethouder die onder andere vervoer en verkeer in zijn portefeuille had.
Daarom is hij de voorzitter van ROVER. Hij heeft verstand van vervoer. Deze vereniging die opkomt voor de belangen van reizigers houdt zich bezig met het zo comfortabel mogelijk reizen. Daar komt veel bij kijken. Gemak, betaalbaarheid, op tijd op de juiste plaats zijn en nog heel veel aspecten waardoor het leven van de reiziger gemakkelijker kan worden. Mooi werk.
En de ROVER-hoofdman heeft nog een heleboel ROVER-tjes onder zich met wie hij het werk bespreekt. Over het algemeen liefdadigheidwerk dus. O ja? Stel je nou voor, dat Michael van der Vlis mocht kiezen wie er mee zouden mogen reizen in treinen en bussen. Dan zou het een lege bedoening zijn. Want Michael heeft een column geschreven waar ik, als christen die vaak gebruik maakt van het OV, wel aanstoot aan neem. De column heet: Hoezo integratie? En is te lezen op de site van de Amsterdamse Bestuurskring van de PvdA. Hij schrijft daar o.a.:
“In de ogen van Balkenende moet ik vast op integratiecursus. Ik rijd door rood licht, ik vind het christendom net zo achterlijk als de islam, (…), ik heb de pest aan gelovigen (van welke soort ook), ik ben … Nou ja, enz.” En verder in deze column schrijft hij: ...

Spuugzat ben ik het. Knettergek word ik ervan. Het liefst zou ik die kleine etterbak met pamper en al het raam uitsmijten. Alleen maar janken, dag en nacht. Ik zag mijn vrouw van een leuke, gezellige, jonge meid veranderen in een strompelende, mompelende zombie in een badjas. En het is helaas te laat voor abortus, want het kind is al een jaar geleden verwekt. Die negen maanden in de buik van mijn vrouw gingen nog wel, de bevalling liep op rolletjes, maar daarna is de roze wolk een zwarte wolk geworden. Slapen doen we bijna niet meer, laat staan eens een lekker potje vrijen, en de hele dag wordt het huis gevuld met geluiden waarvan je je niet eens kan voorstellen dat zo’n klein lijfje die kan produceren. Dit leven bevalt me niks.
Ik loop te piekeren en te tobben, want als dit zo doorgaat, dan is de relatie tussen mijn vrouw en mij geen lang leven meer beschoren. Door de vermoeidheid en het constant aanwezige teleurgestelde gevoel, zo van: “Is dit het nou?” lopen wij steeds op elkaar te vitten en van ons leuke leventje lijkt niets meer over te zijn door dat kleine indringertje. Sinds drie maanden worden wij geleefd, en niet zo’n beetje ook.
Opa’s en oma’s waren eerst nog enthousiast over het nieuwe kleinkind en vochten erom wie er op mocht passen. Maar na zo’n nachtje logeren – een nacht waarin wij eindelijk eens even konden bijslapen – kwamen ze het ettertje doodvermoeid terugbrengen en mompelden iets over heel volle agenda’s de komende achttien jaar.
Dan komt er redding uit compleet onverwachte hoek. Bij de tv-omroep van BNN zoeken ze baby’s voor hun nieuwe programma: ‘Baby te huur'. In dit programma mogen vier jonge verliefde stelletjes drie weken lang ervaren hoe het is om een echt gezin te hebben. Ze krijgen achtereenvolgens de zorg voor een baby, een peuter, een achtjarige en een puber. In die laatste drie categorieën ben ik niet geïnteresseerd, maar natuurlijk ben ik bereid om onze baby af te staan aan zo’n educatief programma! ...

“Juf, kijk eens, ik heb een bril!” Stralend kijkt hij mij aan. Ik bewonder de bril en ook de kinderen uit de klas komen om hem heen staan om het brilletje van dichtbij te bekijken. Later, als we in de kring zitten mag het knulletje vertellen over zijn avonturen bij de oogarts en een rondje door de klas lopen om trots aan iedereen zijn nieuwe aanwinst te laten zien.
“Juf, ik wil niet naast dat stomme kind zitten met die jampotglazen.” Mijn eerste herinnering aan de eerste klas van de lagere school. Jampot, vieroog, schele, het waren woorden die ik dagelijks te horen kreeg. Ik voelde me daardoor lelijk en straalde dat ook uit.
Op de middelbare school ging het beter. Niet dat ik ineens heel populair was of zo, maar het pesten werd wel veel minder. En daardoor durfde ik meer. Pianospelen tijdens muziekles en schoolavonden, stukken schrijven voor de schoolkrant, klassenavonden organiseren, allemaal dingen waardoor ik -ondanks mijn uiterlijk- door de klas werd geaccepteerd.
Mijn romantische hartje stond vaak in vuur en vlam voor jongens, maar zij zagen mij niet staan. Berustend accepteerde ik dat. Op mijn zestiende werd voor het eerst mijn liefde beantwoord, hij vond me leuk en grappig. Ik was in de zevende hemel en kon maar niet begrijpen wat zo’n leuke knul in mij zag! Het leek me dan ook volkomen logisch dat hij vlak voor ons eerste avondje uit aan me vroeg of ik mijn bril thuis wilde laten. ...

Eindelijk is het zover: 5 december, de dag waar zoveel kindertjes naar hebben uitgekeken. Wekkers lopen een half uurtje vroeger af dan normaal omdat de kinderen moeten worden geschminkt en omgeturnd tot zwarte pietjes of sinterklaasjes. Ouders hebben het druk gehad met de voorbereidingen en het is in menig huishouden een gestresste boel, zo ’s morgens vroeg.
En dan is alles klaar; de pietjes en klaasjes staan te trappelen bij de voordeur en de deadline is weer gehaald. Voor half negen is het al een drukte van belang op het schoolplein. Sinterklaasliedjes schallen uit de geluidsboxen. Feest!
Maar niet voor dat ene gezin. Na een paar spannende weken is gebleken dat de jonge moeder aan een kwaadaardige vorm van borstkanker leidt; ze zal deze week moeten worden geopereerd. Ze heeft het niet zien zitten om vandaag mee te gaan naar school. Hoe lief bedoeld ook, ze trekt het nu niet, al die meewarige blikken. Haar man heeft dus maar vrij genomen en staat nu met zijn twee zoontjes op het plein. De jongetjes zijn enthousiast: Sinterklaas komt straks! De narigheid thuis is even vergeten, ze mogen lekker kind zijn. Gelukkig kunnen kinderen dat ook, genieten van het moment. Maar als de vader de kinderen “Vol verwachting klopt ons hart…” hoort zingen, voelt hij alleen maar zijn eigen hart bang kloppen onder zijn dikke winterjas. Hoe gaat dit allemaal aflopen? In dit gezin geen feest.
Er staat ook een moeder met haar zoontje. Deze moeder is niet blij, ze maakt zich zorgen. Waarom zijn die andere kinderen allemaal wél vrolijk? Waarom gedragen zij zich wel normaal, zoals een kind zich hoort te gedragen? Waarom heeft haar kind juist in deze drukke periode alleen maar nachtmerries en huilbuien? Waarom wil hij nou nooit eens verkleed? Drie avonden heeft ze achter de naaimachine gezeten om een prachtig pietenpak voor haar kind te maken. Vanmorgen verraste ze hem daarmee; tranen met tuiten. Hij wilde het niet aan. Haar eigen frustraties kwamen ook boven en schreeuwend stonden ze als kemphanen tegenover elkaar. Nu staat hij achter haar, zijn beide armpjes om haar benen geklemd, zijn hoofd naar beneden. Andere moeders werpen af en toe een vluchtige blik op hen; wat een raar kind, zullen ze wel denken. Voor deze moeder en zoon geen feest. ...

De bus is nog niet zo vol, dus kan ze lekker voorin zitten. Dicht bij de chauffeur, waar ze zich toch het veiligst waant. Haar bril goed weggestopt in de koker in haar tas, zodat die niet weer van haar neus geslagen wordt. De tas goed dicht.
Doordat ze haar een tijdje met rust hadden gelaten was ze zo dom geweest om ook minder alert te zijn. Gisterochtend had ze met haar tas open op schoot nog wat huiswerk overgekeken. Stom natuurlijk. Vragen om moeilijkheden. Toen de jongens uit haar klas dan ook de bus instapten lag binnen een paar seconden de inhoud van haar tas door het gangpad en stond haar bril scheef door de klap die ze tegen haar neus had gekregen.
Zwijgend had ze haar spullen zoveel mogelijk opgeraapt, maar de schriften werden doorgegeven aan de gierende meiden achterin de bus. Die hadden ze vervolgens verscheurd en beklad met afschuwelijke scheldwoorden. Pas toen ze op de plaats van bestemming waren gekomen had ze nog wat spullen kunnen redden.
Vandaag kan dit dus niet gebeuren. Toch voelt ze een bal in haar maag als de bus stopt bij de door haar zo gevreesde halte. Een groep jongens en meisjes wringt zich het gangpad door. ...