Puberpijn
De bus is nog niet zo vol, dus kan ze lekker voorin zitten. Dicht bij de chauffeur, waar ze zich toch het veiligst waant. Haar bril goed weggestopt in de koker in haar tas, zodat die niet weer van haar neus geslagen wordt. De tas goed dicht.
Doordat ze haar een tijdje met rust hadden gelaten was ze zo dom geweest om ook minder alert te zijn. Gisterochtend had ze met haar tas open op schoot nog wat huiswerk overgekeken. Stom natuurlijk. Vragen om moeilijkheden. Toen de jongens uit haar klas dan ook de bus instapten lag binnen een paar seconden de inhoud van haar tas door het gangpad en stond haar bril scheef door de klap die ze tegen haar neus had gekregen.
Zwijgend had ze haar spullen zoveel mogelijk opgeraapt, maar de schriften werden doorgegeven aan de gierende meiden achterin de bus. Die hadden ze vervolgens verscheurd en beklad met afschuwelijke scheldwoorden. Pas toen ze op de plaats van bestemming waren gekomen had ze nog wat spullen kunnen redden.
Vandaag kan dit dus niet gebeuren. Toch voelt ze een bal in haar maag als de bus stopt bij de door haar zo gevreesde halte. Een groep jongens en meisjes wringt zich het gangpad door.
Ze kan er niets aan doen, maar ze kan niet anders dan met bewondering naar de meisjes kijken. Slanke, mooie meisjes met vroegrijpe figuurtjes. Gekleed naar de laatste mode. Make-up en kapsels alsof ze op dit vroege tijdstip al uren in een schoonheidssalon hebben doorgebracht, zelfverzekerde blikken. Het spel met de jongens. Aantrekken, afstoten, om aandacht smeken en ook krijgen.
Zag zij er maar zo uit. Met een trieste blik in haar ogen kijkt ze naar die mooie, vreemde wezens. O, ze weet precies wat ze van haar vinden. Lelijk, mager, onhandig, stom, ja, dat zijn wel de woorden die bij haar passen. Ze doet heus wel haar best om er leuk uit te zien. Maar er is niet veel geld, haar moeder is een alleenstaande ouder. Bovendien staan de meeste kleren verschrikkelijk om haar magere lichaam waar nog geen spoor van volwassenheid te bekennen valt. En wát ze ook doet: pesten doen ze toch wel.
De groep baant zich lawaaierig een weg door de bus. Het lijkt alsof ze haar niet in de gaten hebben. Maar helaas. Een van de jongens krijgt haar in het vizier en begint de gebruikelijke scheldkanonnade, direct bijgevallen door de anderen. Ze trekken aan haar haar, proberen haar tas af te pakken. Stompen, schoppen en slaan. Zij reageert niet. Ze tracht alleen al die vuisten en schoenen zo goed mogelijk te ontwijken en houdt haar tas stevig vast. Opgehitst door de meiden roepen de jongens allemaal scheldwoorden, maar ze doet of ze niets hoort.
Gelukkig. De lol is er kennelijk vanaf en ze laten haar al gauw met rust. Het valt mee vandaag. Ze fantaseert over hoe het zou zijn als ze er ook bij zou horen. Hoe het zou zijn als ze iets dikker zou zijn, als er ook bij haar weelderige rondingen zouden komen, net als bij die andere meisjes. Als ze ook van die moderne kleding kon dragen. Over een poosje heeft ze genoeg gespaard om contactlenzen te kunnen kopen. Dat houdt haar elke dag op de been, als ze voor dag en dauw op haar fiets zit om de kranten van haar wijk rond te brengen.
Bij de orthodontist hoeft ze nog maar een keer terug te komen, omdat ze zo trouw haar beugel heeft gedragen. Ze kan niet wachten, tot dat nare geval uit haar mond mag.
Dan denkt ze aan het opstel, goed weggestopt in haar tas. Ze is er heel lang mee bezig geweest. Al vaak kreeg ze complimenten over haar werk van haar lerares Nederlands. Ze is er blij mee. Ook nu durft ze te gokken op een hoog cijfer. Ooit hoopt ze een groot schrijfster te worden. Met een pseudoniem. Zodat niemand weet, dat er achter die grote schrijfster zo’n lelijk meisje schuil gaat…
Een glimlach breekt door op haar gezicht als ze denkt aan deze mooie droom.
Een prachtig mooie glimlach.
Geplaatst in de categorie: pesten
puberpijn
2.938
Geef je reactie op deze inzending: