biografie: George Knottnerus

----------------------------------------------------------------------------------------------------
De maandag-dagcolumn is een herhaling van de dagcolumn van 10 jaar geleden.
Interessant om te zien in hoeverre omstandigheden, denkbeelden en zienswijzen van toen
nu nog geldingskracht hebben....

----------------------------------------------------------------------------------------------------
De maandag-dagcolumn is een herhaling van de dagcolumn van 10 jaar geleden.
Interessant om te zien in hoeverre omstandigheden, denkbeelden en zienswijzen van toen
nu nog geldingskracht hebben....

----------------------------------------------------------------------------------------------------------
De maandag-dagcolumn is een herhaling van de dagcolumn van 10 jaar geleden.
Interessant om te zien in hoeverre omstandigheden, denkbeelden en zienswijzen van toen nu nog geldingskracht hebben.
Onderstaande column is op 18 juni 2010 op onze site geplaatst door George Knottnerus....

April doet wat hij wil, het kan hagelen of donderen, we kunnen te maken krijgen met een mini-ijstijd of een maxi-hittegolf, maar één ding is zeker: het gaat weer lintjes regenen.
Wie krijgen eigenlijk een lintje?
Wim Kan vroeg eens aan een gelauwerd en geridderd beambte: ‘wat deed u voor dat lintje?’ Het antwoord was: ‘niets meneer, maar zeer lang achtereen.’
Martin Luther King had ooit een droom....

Als jongen van een jaar of twaalf zag ik eens doctor Lou de Jong op tv. Met zijn nasale stem legde hij de kijker uit hoe de holocaust in zijn werk ging. Terwijl hij sprak werden beelden getoond van de concentratiekampen. Ik was vanaf die dag bezig met de vraag: welke wrede kanten leven er toch in de mens? Zijn het gewetenloze en gewetensvolle onlosmakelijk verweven in één mensheid? Van de mooie kanten wist ik al veel. Kunst, schitterende muziek, humor, liefde, vriendschap. Maar die wrede, onmenselijke kanten klopten vanaf toen op de deur van mijn bewustzijn.
Al eerder was me iets anders opgevallen. Als je lekker zit te puzzelen of met lego te spelen en je bouwwerk nadert zijn voltooiing. Nog enkele stukjes en het is klaar. En dan komt er een rotjoch binnen en dat slaat keihard met zijn hand op of naast je bouwwerk en de hele boel dondert in elkaar. Een, twee seconden duurt zo’n daad van vernietiging maar, en je kunt overnieuw beginnen: wekenlang bouwen. Toen wist ik: bouwen duurt lang en is mooi, maar vernietigen is zo gebeurd, is veel makkelijker.
Gisteravond zat ik op de bank een boek te lezen. Het was een uitgave van Museum de Hermitage en het ging over de complexe driehoeksverhouding tussen Napoleon, zijn vrouw Joséphine en Tsaar Alexander. Een prachtig epos over vriendschap, eer en ambities, liefde en kunst, maar tegelijkertijd een verschrikkelijk verhaal over oorlog, machtswellust en afbraak, leed en haat. Om tien uur zei mijn vrouw die bezig was op haar tablet plotseling: ‘Er is iets ergs aan de hand in Parijs’.
Waar Parijs de hoofdstad van het Licht hoort te zijn, is de stad veranderd in het Bagdad van Europa. Twee aanslaggolven binnen 11 maanden kostten tientallen onschuldigen het leven. Mensen die bezig waren met hun werk, of met inkopen, mensen die zich ontspanden in een restaurant of theater. Zomaar hun leven genomen door andere mensen om hun doelen te verwezenlijken. Ze hebben geleden, pijn gehad, de duivel in de ogen gezien. De levens van honderden, duizenden verwanten en vrienden zijn gebroken. Dat is wat terreur doet met de hoofdstad van het licht. Je kunt niet zeggen: die daders zijn getraumatiseerd, ze hebben een ongelukkige jeugd gehad of de verkeerde opvoeders getroffen. Je kunt je hoofd er niet voor in het zand steken of wegkijken of denken: als we de mensen uit banlieus of andere achterstandswijken maar goed behandelen dan komt het vanzelf wel goed. We zullen ferm moeten zijn. Logisch dat Europa meer de grenzen zal moeten bewaken. Meer controles zal doen op busjes en geparkeerde auto’s om de inhoud te checken op wapens of verdachten. Onvermijdelijk dat we vaker in rijen voor grenzen zullen komen te staan en dat we weer zullen moeten wennen aan identiteitscontroles te pas en te onpas. Als we moeten kiezen tussen 100 % privacy of onze veiligheid denk ik dat de meeste Europeanen de tweede keus zullen maken. En ja, we komen ooit weer uit die onmenselijk laffe wrede oorlog die terreur heet. We weten dat alle godsdiensten, ook de islam, alle heilige boeken, ook de Koran, afkeuren dat onschuldige, weerloze mensen worden afgeslacht om de doelen te dienen van machtswellustige extremisten en moslimfanaten. Dat alle religies en overtuigingen, van boeddhisten tot christenen, van humanisten tot moslims een universele basisregel erkennen: behandel de ander zoals jezelf behandeld wilt worden. Als die ander dat niet wil begrijpen zullen we die ander moeten aanpakken. Dus zullen we nog kritischer zijn op wapenhandel, -vervoer en vooral -productie. Geen mentaliteit van het gebroken geweertje, maar alle kalashnikows zullen we breken. Alle bommen en handgranaten ontmantelen. Weg met dat tuig. En werken zullen we. Als je werk hebt, betaald of onbetaald, heb je geen tijd om te luisteren naar waanzieke imams, geen energie om aanslagen voor te bereiden. ...

Er zijn nogal wat sterren (te veel als je het mij vraagt) die het liefste stralen helemaal alleen in een door hen zelf gekozen privé heelalletje....

Vanaf de eerste dag dat ik haar zag wist ik dat zij anders was. Daarvoor vond ik ze onbetrouwbaar, onberekenbaar, niet lief of zelfs vals. Enige malen had ik pijnlijk ervaren hoe ze hun vlijmscherpe klauwen in mijn huid sloegen. Ik heb het natuurlijk over katten. Maar op die herfstdag in 1990 toen ik ten onrechte meende dat er een uil krijste in een bosje en ik erop afliep om de vogel te hulp te komen en er het volgende moment een miauwende kitten tevoorschijn kwam, keerde het tij. Ik droeg haar, klein als ze was, op mijn handpalm terwijl mijn dochtertjes en vrouw om de tien meter wilden kijken hoe ze keek, naar haar kleur ogen, de tekening van haar vacht of haar wilden aaien.
‘Nee’, zei ik op mijn strengst, denkend aan de meute dieren die vroeger bij mijn ouders thuis langzaam was aangegroeid, beginnend bij één asielhondje en eindigend met een roedel honden, tien katten, vier schildpadden, zes vissen en een door mijn moeder kunstig in elkaar geflanst superhok met zestien lachduiven en ontelbare huismuizen.
‘Nee,’ zei ik dus, ‘we houden haar niet. We zoeken de eigenaar op en anders gaat-ie naar het kattenasiel.’ Binnen enkele uren hadden mijn drie vrouwen mijn strenge voornemen met lieve woordjes gebombardeerd en de toekomst van de kitten als ze niet bij ons zou blijven somber afgeschilderd, zodat ik mezelf nog voor het avondeten tot mijn eigen stomme verbazing hoorde zeggen: ‘Als we geen eigenaar vinden gaan mama en ik praten of ze heel misschien tijdelijk kan blijven.’
Het lot dat je voorvoelt kun je kennelijk niet ontlopen want ook bij ons gezin groeide een allerschattigste kitten – we noemden haar Jorrie - aan tot een bescheiden veestapel van twee poezen, een hondje - kittens en pups niet meegeteld - twee konijnen en inderdaad… diverse huismuizen die de groot geworden Jorrie naar binnen had gesleept door het kattenluikje dat we hadden laten aanleggen. Als je een kat neemt verwacht je een muizenvrij huis. Maar Jorrie was zo zachtaardig dat ze de muizen levend mee naar binnen nam om ze daar ongemoeid te laten. Zo ging ze ook om met vogeltjes. Behalve met gebraden kippetjes. Dan veranderde ze in een tijgerin. Ze sprong als ze kans zag op het aanrecht en viste naar een boutje om dat in een stil hoekje onder vervaarlijk gebrom te verorberen. Toen dat gebeurde had ze me allang om haar klauwtje gewonden. Ze wist: als ik die manmens versier mag ik vast blijven. Nog in haar kittenfase sprong ze op mijn schouder waar ze allerliefst spinnend mijn hals begon te likken met een teer schuurpapiertongetje. ...

Ondanks het druilerige weer trekt er een jolige stoet door mijn straat. Ik hoef niet op te staan uit mijn stoel om te weten welk schouwspel ik daar mis. Praalwagens met boeren erop. Druk bezig onwillige schapen te scheren. En tetterorkestjes met in beenwarmers gehulde swingende tienermeisjes. Niet te vergeten de rondbazuinende promo van Makelaar Jansen die de plaatselijke evenementen trouw steunt.
’s Avonds als ik mijn hondje uitlaat langs de bosrand loopt het ‘event’ gezellig mee. De driedubbel versterkte superboxen op het marktplein schallen moeiteloos zeven kilometer in het rond. ‘Je bent zo hip. Ik voel me kip, kip… lekkerrr en dat ben jij ook.’ Zingt de populaire zanger in vloeiend Volendams in een lang aangehouden vibrato. Gelukkig valt het na het gejuich en de opgewonden stem van de presentator – is het de stadsdichter? – even stil. Daardoor kan ik mijn hondje terugfluiten dat tot dicht bij de drukke weg was afgedwaald. Net op tijd want daar snerpt de schelle stem van een van tv bekende zangeres door de boslucht. ‘Altijd zij, altijd zij. Waarom kijk je nooit naar mij,’ slingert ze er uit in niet van echt te onderscheiden Volks.
Wel knap van onze wethouder dat ze erin is geslaagd om zoveel bekende BN’ers naar onze provincieplaats te lokken. Samen met de burgemeester vond ze dat mijn plaatsgenoten recht hebben op entertainment van de bovenste plank. Onze gemeente moet op de kaart gezet. Dat zal toeristen en investeerders aantrekken en de jeugd heeft ook zo haar behoeften. Ja, sinds zij een duurbetaalde eventoloog in de arm heeft genomen bruist en stoomt het in het centrum. ‘Rustig maar,’ kalmeer ik mijn hondje dat met trillende achterpootjes naar me toe komt kwispelen, ‘het is de drummer van de band maar.’
Wel jammer dat mijn dochter naar de Uitmarkt is in Amsterdam. Dan mist ze dit geweldige event in haar eigen plaats. Ze had haar vriendin mee gevraagd maar die kon niet. Die moest naar Gouda om een pleinshow van Frans Bauer bij te wonen. Alleen Nieuw Beerta heeft deze zomer nog geen event geregeld. Dat gehucht heeft dankzij de crisis nog maar 29 inwoners, de twee delinquenten die in Almere brommen meegerekend. Nul zielen tellen is voor een plaats de enige manier om te ontsnappen aan de ongeneeslijke eventitis....

Verdwaald in het doolhof van de digicratie ontsnapt mij een diepe zucht. ‘Hallo, meneer, bent u daar nog?’ Ik denk na: hoe kan ik na twee mislukte pogingen dat callcentermeisje duidelijk maken wat me is overkomen? Per ongeluk checkte ik op station Amersfoort in bij een Connexxion paal in plaats van een NS paal. Daarom wordt er nu dagelijks ten onrechte 10 euro van mijn saldo afgeschreven. Midden in mijn hernieuwde poging zegt ze: ‘maar dan heeft ú toch de fout gemaakt?’
‘Ja,’ antwoord ik, en ik doe echt mijn best vrolijk te klinken, ‘maar hoe lossen we het op?’
‘Oh, daar gaan wij niet over. Probeert u het eens bij de NS.’
Vorige week belde ik pensioenfonds PFZW. Ik snapte niet waar mijn pensioenbericht bleef. Een jongeman legde mij uit dat het pensioenbericht digitaal opvraagbaar is, met inlognaam en wachtwoord. ‘Ik wil het graag per post blijven ontvangen,’ zei ik. Volgens mij hoorde ik een heel kleine zucht aan de andere kant van de lijn, maar het kon ook gewoon diep inademen zijn. Het pensioenbericht kon ik volgens de jongeman in de loop van de komende twee weken in de bus tegemoet zien, tenminste als de post normaal zijn werk doet. Ik vroeg naar het waarom van het verlagen van mijn flex-uitkering. De jongeman hield een heel verhaal over het kabinetsbeleid. ‘Maar,’ zei ik, ‘korting en beleggen zijn toch keuzes van de pensioenfondsen?’ Nee, zo simpel was het niet, het had echt te maken met belastingwetten en dekkingsgraden. ‘En’ zei hij ‘daar gaan wij niet over.’...

10 mei 1940. Het belooft een stralende lentedag te worden. Maar dan, in de prille ochtend… komen de moffen. Deze meest dramatische dag uit de Nederlandse geschiedenis zal rampzalige gevolgen hebben. Hitler had Duitslands westelijke buurlanden al in het najaar van 1939 willen overrompelen. Maar door allerlei oorzaken werd deze Blitzkrieg 18 keer uitgesteld. Vanuit de Benelux landen wilden de Duitsers oprukken naar Parijs. Nadat de Duitse legers zowel in het zuiden, midden als in het noorden van Nederland snel doorstootten, kwam er onverwacht een kentering. In Den Haag slaagde Duitse luchtlandingstroepen er niet in om de regering en koningin gevangen te nemen. In Rotterdam werden de Duitsers geblokt door een fanatiek Marinierskorps op de noordelijke Maasoever. En in Friesland hielden de Nederlanders stand bij Kornwerderzand op de kop van de Afsluitdijk.
Dit relatief succes van het Nederlandse leger kostte 800 Rotterdammers het leven. Hitler en Göring besloten om Hollands verzet te breken en gaven opdracht tot een terreurbombardement op de prachtige Rotterdamse binnenstad.
Eind vorige eeuw sprak ik uitvoerig met een tante die dit bombardement op haar straat had meegemaakt. Al veel eerder vertelde mijn vader mij zijn herinneringen als domineeszoon in het Achterhoekse Varsseveld in de jaren ’40 – ‘45. Toen mijn grootvaders dagboek over zijn tijd als veldprediker in ‘39-‘40 aan de Grebbelinie ook nog eens boven water kwam, zat ik boordevol inspiratie voor mijn roman ‘10 mei 1940, de dag dat de moffen kwamen.’
Deze roman is dus gebaseerd behalve op de grote historische gebeurtenissen, ook op familiedagboeken en – verhalen uit die bewogen periode. Twee drama’s die in dit boek worden beschreven, zijn in de geschiedenis redelijk onderbelicht gebleven. Het eerste is het vergissingsbombardement door Amerikaanse bommenwerpers op west Rotterdam in maart 1943. Dit ‘vergeten bombardement’ kostte destijds aan honderden burgers het leven. Een andere verschrikkelijke gebeurtenis betreft de represaille van de Duitsers in Varsseveld, voor een aanslag die was gepleegd door een verzetsgroep. Daarbij werden vijftig onschuldige mensen door een nazi-vuurpeloton vermoord....

Vraag me niet hoe. Maar het gebeurde. Via via kreeg ik de inhuldigingsrede van onze nieuwe koning in handen.
Een stukje eruit:
‘Beste Landgenoten, op deze bijzondere dag wil ik schoon schip maken. Een groot verzoeningsfeest voor alle Nederlanders. Daarom heet ik hier speciaal welkom: de waxinelichthoudergooier en de damschreeuwer. Uw boodschap is gehoord. Laat mij u de hand schudden.’
Eigenlijk mag ik het niet verklappen om veiligheidsredenen, maar ik hou van openheid. Ik ben er ook bij. Niet in de Nieuwe Kerk, dat is alleen voor speciale gasten en ik ben te gewoon. Maar wel op het diner. Omdat ik zo onopvallend ben, en in het bezit van een dienend karakter heeft men mij uitgekozen voor een speciale opdracht. Mijn taak is om de vader van onze nieuwe koningin af en toe een heimelijk hapje of drankje te brengen. Officieel behoort hij niet tot de genodigden, maar hij zal het diner toch bijwonen vanachter het gordijn. Vertel dit alsjeblieft niet verder want het is staatsgeheim....

Nieman en Tweebeeke glommen van trots. Ze leken zelf wel een koningspaar na hun bewierookte interview met Willem-Alexander en Máxima. Vulden elkaar leuk aan tijdens het interview door P & W met de interviewers.
Nee, de Rijksvoorlichtingsdienst had hen echt niet voor de voeten gelopen.
Nee, ze konden niet zeggen welke vragen en antwoorden waren geknipt.
In het niet live interview vraagt Nieman aan de toekomstige koning of hij de mensen begrijpt die vinden dat het koningshuis te duur is. Nou, WA begrijpt het. ...

De lente is in het land. Rupsen kruipen uit hun eitjes. Mezen maken van mos en grasjes hun nest. Maar daar komt een chemotruck de hoek om zeulen. Met een grote slurf spuit hij alle eiken vol met gif. Tegen de processierups. Ja die gaat dood, maar de andere rupsen ook. Zonder rupsen kunnen jonge mezen niet opgroeien. 10 jonge pimpelmeesjes, net in de veren, morsdood.
Het is bekend dat de processierups binnen de bebouwde kom voor overlast zorgt. Ze nestelen in eiken en vreten de kruinen kaal. Bovendien kunnen de rupsenhaartjes jeuk en irritatie bij mensen veroorzaken. Vooral rondom scholen wordt er daarom veel en intensief gespoten ter bestrijding van deze rupsensoort.
De bestrijders dragen tijdens het spuiten ruimtevaartpakken en helmen. Het gif tast het maag-, darmkanaal van de rups aan en deze sterft binnen enkele dagen. Dat geldt helaas ook voor andere rupsensoorten die van het bespoten eikenblad eten. En zonder rupsen geen vlinders.
Een vitale eik biedt een zee aan voedsel voor insecten en vogels. In een eikenlaan hoort het te wemelen van mezen, rupsen en vlinders. Maar na een gifspuitbehandeling tegen de processierups blijft er geen rupsje in leven. Jonge mezen worden in de broedtijd hoofdzakelijk met rupsen gevoed. Iets anders verdragen zij niet. Oudermezen kunnen in een gebied waar gespoten wordt vaak niet genoeg rupsen vinden om hun jongen groot te brengen. ...

We worden ermee doodgegooid. Zelfs met onze ogen dicht kleurt alles oranje. Koningin Beatrix geeft haar stafje over aan Koning Willem-Alexander en we zullen het weten ook. De media staan er bol van. Amsterdam wordt omgetoverd tot een fort tijdens de troonswisseling. En scholen gaan verplicht vrijwillig sporten en feesten. De Van Oranjes hebben geleerd ons volk te pleasen met linten en spelen.
Ze hebben dan ook een rijke traditie met het machtsspel. Vierhonderd jaar geleden rekende prins Maurits radicaal af met raadpensionaris Johan van Oldenbarnevelt. Zijn voormalige mentor zat hem dwars, vond hij. Maurits gebruikte een religieuze twist tussen remonstranten en contraremonstranten om de 71-jarige Van Oldenbarnevelt een kopje kleiner te maken.
Nauwelijks een halve eeuw later maakte prins Willem III het nog bonter. De prins voelde zich gedwarsboomd door Cornelis en Johan de Witt. Toen ons land in politiek zwaar weer terechtkwam, zag hij zijn kans schoon. Willem III hitste het volk op en greep niet in toen in pamfletten de gebroeders De Witt van al het onheil de schuld kregen. Een lynchpartij volgde. In plaats dat de prins de moordenaars liet vervolgen, beloonde hij ze met jaargelden en ambten.
Koning Willem I had in de negentiende eeuw weliswaar geen persoonlijke moord op zijn geweten. Maar wel benadeelde hij de Zuidelijke Nederlanden. Toen deze protesteerden maar geen gehoor vonden, brak de Belgische opstand uit die de koning bloedig trachtte te onderdrukken....

Toen mijn jongste broer botkanker kreeg, bad ik me een ongeluk om zijn genezing. Hij was 15 jaar en een goede jongen. Beurde de mensen op met zijn grapjes. Ik geloofde toen nog sterk in een alziende God die kon ingrijpen in persoonlijke levens. Zouden al die duizenden mensen op het Sint Pietersplein dat ook nog steeds geloven?
De band met een dierbare is volstrekt uniek. Stem, gebaren, gezichtstrekken, blikken en woorden, daden, zowel goede als foute, specifieke humor en karakter – ze maken die iemand Iemand, dus onvervangbaar. En de herinnering aan een overleden dierbare koester je.
Als tweejarige peuter zat mijn jongste broertje bij mij op schoot. Ik maakte mijn meetkunde huiswerk maar hij pakte mijn pen vast en krabbelde secuur over het papier, zodat mijn trapezium een auto werd.
Wetenschappelijk gezien is het onzin om te verwachten dat je een overleden dierbare ooit weer zult zien. Maar het christelijk geloof belooft dat wel en voedt de hoop op een onwetenschappelijk wonder. ...

Uit onderzoek van Universiteit Tilburg blijkt: 1) Marokkaanse jongens worden meer dan gemiddeld thuis mishandeld; 2) Marokkaanse geweldplegers zijn vaak als kind mishandeld. De conclusie ligt voor de hand: jongens van Marokkaanse afkomst worden crimineel door slaag thuis. Maar klopt dat?
Van de jeugdcriminelen in ons land is een groot deel van Marokkaanse afkomst. Twee op de drie mannen van Marokkaanse herkomst is in hun jeugd verdacht geweest van criminaliteit. Los van de harde criminaliteitscijfers is ook het sociaal gedrag van Marokkaanse jongens opvallend. De woordenschat van veel vrouwen en meisjes in steden is dankzij hun naroepen behoorlijk verrijkt, maar niet in gunstige zin.
Dat is allemaal niet leuk, dus ja, we have a problem.
Maar ligt de oorzaak in de mishandeling tijdens de vroege jeugd? Er zijn miljoenen kinderen geslagen met of zonder mattenklopper, opgesloten in kasten of kelders, pedagogisch bedoeld of niet, zonder dat zij vervallen tot criminaliteit of het eruit slingeren van de meest verschrikkelijke scheldwoorden naar het andere geslacht in het algemeen en de passerende vrouw in het bijzonder....

Laatst stond-ie op het Binnenhof. Hij vergeleek Rutte II met een dief. Van de portemonnee van de gewone man en vrouw wel te verstaan. Zijn kruistochten tegen de euro en de islamisering van het vrije westen kenden we al. Maar zijn stelling dat dit kabinet zich crimineel gedraagt tegen zijn eigen volk is een nieuwtje. Heeft Geert een punt?
Voor de verkiezingen zei de VVD dat zij de belastingen voor werkenden gingen verlagen. En nu blijkt dat de belastingdruk voor werknemers fors is toegenomen. De PvdA wilde voor de verkiezingen de pijn van de crisis naar draagkracht verdelen. Nu zien we dat chronisch zieken, laag betaalden en ouderen met een klein pensioen het zwaarst getroffen worden.
Samsom haalde een stoffig stokpaardje van de PvdA van stal: de kloof tussen arm en rijk moest kleiner. In het regeerakkoord stond zowaar een heuse nivelleringsmaatregel: de inkomensafhankelijke zorgpremie. Zou de PvdA dan toch gaan voor sociaal-democratie?
Maar nee hoor, onder aanvoering van Diknek Eerste Klas Hans Wiegel stormde het old boys network huilend de klas uit om bij hoofdmeester Rutte te klagen. Ja, afspraken uit het regeerakkoord zijn spijkerhard maar niet als dat de rijken geld gaat kosten. Voor Samsom woog de vrijage met de bovenmodale liberalen zwaarder dan de vriendschap met het volk. Hoewel slechts weinigen dat doorhadden want de media speelden vals en pookten de liberale hetze flink op omdat de meeste spraakmakende journalisten ook twee tot drie keer modaal verdienen en effe vol voor het eigen belang gingen....

Het is Internationale Vrouwendag vandaag. Ooit ingesteld om te vechten voor de rechten van de vrouw. Natuurlijk, er zijn grote delen van Azië en Afrika waar deze strijd nog gevoerd moet worden. Maar in de westerse landen wordt het hoog tijd voor een Nationale Mannendag.
Al een tijdje scoren meisjes en vrouwen hoger dan het vroeger zo sterke geslacht. Ze studeren beter, communiceren fijner, zijn gelukkiger, schijnen beter te zijn in multitasken en zelfs hun mannelijke collega’s zeggen dat ze beter kunnen managen. Nou waren ze al liever en slimmer, modieuzer en mooier, zorgzamer en zachter, kookten en poetsten ze vaker, dus als daar de pas verworven plussen bijkomen kun je nagaan dat de man steeds meer het haasje wordt.
En nee, mannen kunnen nog steeds niet baren. En ja, steeds meer vrouwen bestellen een kindje bij de spermabank, of kopen er eentje in Costa Rica. De vader wordt een lieve lesbienne en met zijn drieën beginnen ze een vredig manloos bestaan.
Zelfs in de bladen staan slechts vrouwen. Bij de herenbladen was dat al zo. Maar ook de damesbladen zijn 100 procent overgestapt op de vrouw: hoe ze zich kleedt, wat ze eet, hoe ze zich opmaakt, wat ze graag leest, wat ze wil en waar ze nog niet geweest is. Dat laatste wordt bijna onmogelijk want de Vrouw Van Nu is een kosmopoliet. ...

In de hemel ben je van een hoop aards gedoe verlost. Geen belastingen, geen burengerucht, geen galstenen. Ach, zul je zeggen, wie gelooft er nog in de hemel? Fout! De meest verstokte heiden gaat plots geloven in een hiernamaals als hij een dierbare heeft verloren. ‘Tot ziens,’ zegt de atheïst met tranen in de ogen tijdens zijn uitvaartrede, ‘tot ziens, lieve Jannie, we zien elkaar daarboven.’ Het kan, een plotselinge bekering. Maar ook als dezelfde atheïst drie weken later beweert dat het achterlijk is om in God of hemel te geloven?
Tijdens stille tochten voor onschuldig gevallenen zie je talloze kaarten en linten met teksten als: Goodbye, Goede reis, We’ll meet again.
Op condoleance bijeenkomsten hoor je regelmatig dat X nu zo gelukkig is omdat hij of zij weer met zijn eerder overleden geliefde Y verenigd is. En zo zijn er veel hemel monologen uit onverwachte hoek.
Daar is op zich niks mis mee....

Deskundigen stellen dat elk mens machinaal aangedreven wordt. De motor is ons brein, of ons dna of een combinatie daarvan. Maar zien zij niet de belangrijkste drive over het hoofd? Hoe zit het met de menselijke wil?
Oké, de macht van het materiële lijkt overheersend. Denk je alles in je stad op de rit te hebben, komt er met 60 kilometer per seconde een meteoriet op je kop. De Russische stad Tsjeljabinsk mocht met 1000 gewonden en een hoop schade nog van geluk spreken. Als de meteoriet aan de andere kant van de stad was ingeslagen had-ie een kernreactor kunnen treffen.
En we hoeven niet terug in herinnering naar het Japanse Fukushima om te beseffen wat aardbevingen teweeg kunnen brengen. Ook in Groningen schuilt het gevaar van aardschokken. Wij mensen lijken speelbal van omstandigheden, natuurkrachten en het lot.
Vanuit die gedachte is het logisch dat wetenschappers smalend doen over begrippen als het menselijk hart, de ziel en de geest. Sentimentele flauwekul. Wat je niet kunt waarnemen, meten of wegen, bestaat niet. Onze hersenen zijn de baas over ons. Zelfs onbewust doen wij dingen waarvan wij geen weet hebben waarom. Maar ons brein weet het wel, daar gaat het om. In ons dna zit zoveel stuurinformatie dat al bij onze geboorte is uitgemaakt of we intelligent zullen worden, of kansrijk op arbeids- en huwelijksmarkt. ...

Spits in de trein. Ik wurm me langs een wielkoffer. Stap over een weekendtas heen. Struikel over een plots uitstekend been, nike geschoeid. Nergens een zitplaats over? Wacht es, die vrouw daar bezet tweeënhalve plaats in haar eentje. Haar koffer tegenover, haar tas naast zich. ‘Mag ik daar zitten?’ Vraag ik. Ze kijkt me woest aan. Zuchtend zet ze haar koffer op de vloer. Ik ga zitten.
Vooral maandagochtend is het raak. Behalve het gebruikelijke grote aantal reizigers zie je dan veel bagage, tassen en vouwfietsen waardoor het aantal vrije vierkante centimeters nog minder is dan verderop in de weekspitsen. De ochtendkranten zijn uit het treinbeeld weg gemoderniseerd. Dat is maar goed ook want zonder wijd opengevouwen pagina’s zie je nu beter waar de vrije zitplaatsen zich bevinden.
Notebooks, tablets en e-readers heersen. Veel gesproken wordt er niet. Wel in oortjes geluisterd naar up tempo muziek uit iPads. Links en rechts zitten yuppen en muppen met veegbewegingen over hun schermpjes te mailen, sms’en, pingen, skypen of whatever de Homo Digitalis zoal te doen heeft op haar of zijn smartphone.
Twee weken geleden toen de NS wegens sneeuw een noodregeling invoerde en ik op een station samen met 1000 van ongeduld trappelende treinreizigers wachtte tot de enige trein in het uur zijn deuren zou openen werd ik door de horde achter mij bijna in de kloof tussen perron en trein geperst. Achterom kijkend kreeg ik geen oogcontact - de overwegend dertigminners voerden al kauwgomkauwend en luisterend naar de beat uit hun oortje de pressie op. Ze waren onbewust medeplichtig aan poging tot verhakselen van een soortgenoot, zij het iets ouder dan zij, tussen de wielen van een sprinter. Gelukkig druk ik me regelmatig op waardoor mijn biceps voldoende gespierd is om me nog steeds succesvol te kunnen verzetten tegen een kudde op drift geraakte homo sapiensjes....

Op zijn tiende werd hij aangereden door een auto. Gevolg: onherstelbare hersenschade. Vanaf zijn achttiende belandde hij in de AWBZ. Dankzij vasthoudend procederen ontving hij 3 ton smartengeld. Nu komt Rutte II langs. Gevolg: zijn eigen bijdrage stijgt van 900 naar 1800 euro. Reden: de 3 ton op zijn rekening. Rutte II beschouwt deze gehandicapte jongen als vermogend.
De tonnen bonus die bobo’s van de SNS bank toucheerden kunnen zogenaamd niet worden teruggevorderd. Asscher en Samsom roepen ach en wee dat er niet aan te tornen valt. Hoe lang speelt de kwestie van ongepaste bonussen nu al? Zeker 10 jaren. En al die tijd hebben de heren en dames uit de Haagse politiek er geen list tegen kunnen bedenken? Een noodwetje maken, kamerdebat en klaar is kees - de bonusbankbobo’s kunnen worden gestript.
Maar nee, Asscher, Rutte en Samsom staan machteloos. Je zou bijna medelijden met ze krijgen.
Maar dat heb ik niet. Wel met de bijstandsmoeders die om in aanmerking te blijven komen voor hun noodzakelijke bijstand zich suf solliciteren maar overal worden afgewezen hoewel ze dolgraag een parttime baan zouden hebben om eindelijk meer geld te hebben voor hun gezin zodat ze er ook bijhoren. Dankzij Rutte II is hun netto besteedbaar inkomen per 1 januari met 5 procent gedaald....

Kranten unaniem: vol lof over Beatrix, las ik op teletekst. Even daarna stond ik een half uur te praten met Annie van Dijk, bijstandsmoeder. Gescheiden, haar ex ging er vandoor met een jonger ding. Zoon is borderliner. Alleenstaande Annie kan niet meer rondkomen door de verhoogde belasting met dank aan Rutte II. Wie bij teletekst zou Annie kennen?
Hoeveel uren televisie zou het journaille gevuld hebben met de abdicatie van Hare Majesteit? Terugblikken op haar 33-jarige regeerperiode. Niet te vergeten de voorbeschouwingen op het koningschap van de toekomstige Zijne Majesteit. Plus… tatatataááááa… een uitgebreid profiel over de exotische nationale knuffelprinses, onze toekomstige Koningin. En de BN’ers maar opdraven bij alle actualiteitenrubrieken en talkshows om hun bewondering uit te spreken over al deze hoogheden die toch zo gebukt gaan onder hun zware taken.
Een van die BN’ers zei over Beatrix’ afscheid: ‘Het Nederlandse volk houdt zo van de Oranjes omdat zij symbool staan voor een doorsnee Nederlandse familie. Er wordt getrouwd, gescheiden, mensen worden geboren en gaan soms in de fout.’ Nou, als dat zo is snap ik het Nederlandse volk niet. Hoeveel normale ouders krijgen mediacompassie als hun zoon verongelukt? Bij welke pas bevallen moeder staat de hele medische staf in de hal om haar toe te applaudisseren, een lakei met een gucci paraplu wachtend op de stoep om moeder, kind en vader te limousinen naar een giga landhuis dat alle andere moeders en vaders voor hen hebben bekostigd?
En nee, ik ben niet zuur. ...

Reactie door redactie verwijderd. De scheldkanonnade op mijn stuk is foetsie. Jammer, want ik had de reageerder willen vragen waarom hij mij haat terwijl hij me helemaal niet kent. Internet wordt graag gebruikt als een etalage van het eigen ik. Ik vind zus of zo en daarmee basta. De individualiteit zinkt weg in het moeras van de miljoenenmassa maar op blogs en fora kan zij gereanimeerd worden. Prima toch? Ja en nee.
Ja, omdat het iedereen een laagdrempelige weg biedt tot de openbaarheid. Op tv en in de film, in magazines en kranten zie je steeds dezelfde namen die de toon zetten. Hoe dat kan is een black box, maar als je eenmaal tot Jan Mulder of Carice van Houten bent gekroond ben je niet meer uit de media weg te slaan. Op internet is iedereen gelijk. Jan Modaal maakt een statement.
Nee, omdat het internet volloopt. Er zijn zoveel podia en sites, zoveel meningen, zoveel schrijvers, reageerders en bloggers, dat je alleen nog maar kunt opvallen door kwetsende uitspraken. Radicaliseren, generaliseren en polariseren zijn de enige kans om gehoord, gezien, gelezen te worden. Als je zo es wat rond snuffelt op het wereldwijde web gebeurt dat dan ook.
De betrokkenheid van mensen bij de gebeurtenissen om hen heen is groot. De drive om een standpunt te uiten is enorm. De oorspronkelijkheid en uniciteit van individuen is oneindig....

Een moment van verzoening weegt op tegen een dag vol ruzie....

Uit je nest bij 10 graden vorst. Ik voer de vogels en zie dat ze geen lege zaadhuls van gister hebben overgelaten. Voor tuinvogels is het fijn dat de mens uit de hoge hoed van Darwin is getoverd. Nu zeggen biologen dat ze dankzij hun verenpak een dikke winterjas dragen. En dat ze door eten een vetlaag opbouwen. Maar hoeveel vette mensen met een dikke winterjas zitten 's nachts op een tak in de ijsnacht?
We leven nu een beetje als Eskimo's in hun iglo's op Groenland. We krabben ons een weg naar buiten, reizen naar een andere iglo en bikken ons voedsel uit. Maar de Nederlandse regering waakt. Staand bij een wak in het ijs valt zij ons lastig met een visbelasting. En ze stalkt ons naar onze iglo om sneeuwruimheffing te vragen maar de sneeuwruiming vervolgens te decentraliseren naar de gemeente die deze uitbesteedt aan een sociale werkplaats die net is opgeheven door het Rijk.
Moeten we medelijden hebben met de tuinvogels in de klimop van ons winternachtelijk tuintje? Zouden we willen ruilen met de Eskimo's die nooit eens ijsvrij zijn?
Het moet geen pretje zijn om je droge was altijd stijfbevroren te moeten binnenhalen. Niks hutspot of bami, steeds maar weer robbenvlees en stokvis. Fietstochtje door de bossen? Aan je nooit niet. Gesleed moet er worden. Daarna je zestien husky’s uitspannen en robbendarmen voeren. En dan met z’n allen de iglo in want met die hongerige ijsbeer op jacht kun je je hondenkrachten niet op je erf parkeren. Komt je vriend logeren moet-ie lachen met je vrouw. Schijnt bij de gastvrijheid te horen in het Hoge Noorden. Daarom lijken Eskimo's zo op elkaar....

Bij onze oosterburen was Hitler benoemd tot Rijkskanselier. Om de nazi’s ten val te brengen moest het volk in actie komen. Het was februari 1933. Ach, laat de Duitsers toch, vond men. Slechts weinigen zagen het gevaar. Rinus van der Lubbe uit Leiden zag het wel. Protesteren, wilde hij. Niet alleen met woorden. Maar iets doen.
Hij groeit op in een arm en vaderloos gezin. Zijn moeder trekt met haar kinderen van huis naar huis, plaats naar plaats op zoek naar eten en onderdak. Op zijn twaalfde overlijdt ze. Rinus gaat bij zijn halfzus inwonen. Het jaar daarop wordt hij leerling-metselaar. Werken is zijn lust en zijn leven. Door een bedrijfsongeval verliest hij driekwart van zijn gezichtsvermogen. Op zijn achttiende wordt de jonge metselaar arbeidsongeschikt verklaard.
Rinus is afgezien van zijn slechte ogen oergezond en beresterk. Waar hij kan pakt hij los werk aan: landarbeid, in een conservenfabriek, sjouwwerk. Wat schamel loon en steun van enkele guldens per week houden hem in leven. Het is crisis en werkgevers buiten hun werknemers uit. Rinus is geen lijdzaam type. Hij klimt in de lantaarnpaal bij de conservenfabriek en roept zijn medearbeiders op tot een loonstaking.
Op 3 februari vertrekt hij vanuit Leiden naar Berlijn. Liftend en lopend. Daar aangekomen praat hij in armenhuizen en stempellokalen met ambachtslieden en werkelozen. Willen jullie niets tegen die nazi’s doen? Dat willen ze wel, maar wat kun je ertegen beginnen? Rinus, 24 jaar oud, besluit dan maar in zijn eentje een daad te stellen. De arbeiders zullen daarna wel in actie komen. Het volk en de pers zullen op zijn hand zijn....

Als je perfect OV wilt meemaken heb ik een tip. Het Openluchtmuseum. Daar is het gratis, het trampersoneel vriendelijk en je wacht nooit langer dan vijf minuten. Om het OV van de 21ste eeuw live te proeven neem je mee: een werkende OV-chipkaart (aanvraagtijd 1 maand), een kogelvrij vest, oordoppen, een klapstoeltje en een ton geduld.
Vergeet niet voordat je gaat treinen uitgebreid te toiletteren. Als er al een wc in de trein zit, is-ie óf bezet óf beklad met onfrisse expressies. Incontinentieondergoed is nu ook voor 65 minners geen nutteloos gadget. De klapstoel heeft een dubbele functie. Je kunt ermee van je afslaan als jolige feestgangers je zitplaats inpikken, en je kunt ‘m benutten als de gemiddelde forens weer es twee plekken extra opeist, een voor de laptop en een voor de voeten.
Volg eerst het volgende cursuspakket: weerbaarheidstraining, assertiviteit voor gevorderden en omgang met OV-chipkaart. Vooral de module ‘in- en uitchecken op het overstapstation met wisselende vervoersmaatschappijen’, vergt behalve een gedegen theoretische kennis ook een praktische polsvaardigheid die in het wild geoefend moet worden. Vorig jaar november liep mijn onvoorbereide collega op station Ede tijdens de spits in de fuik. Hij wist niet meer wat z’n status was: in- of uitgecheckt. Effe checken bij een checkpunt, zei hij met een rood hoofd vlak voordat ik instapte. Ik heb hem nooit meer teruggezien.
Reis je met NS én Connexxion én Syntus? Per vervoerder betaal je steeds het instaptarief. Verwacht je gasten uit het buitenland, regel een huurauto voor ze. Heb je hoogbejaarde ouders of hele jonge kinderen, koop een busje. Met hen het OV in dan wel hen alleen laten reizen is een ouderwets waanidee. Geen paniek als je de dupe wordt van falende systemen en tientallen euro’s te veel van je rekening worden afgeboekt. Relax, this is the new age. De vervoersmaatschappijen bieden een online service. Via een vraag en antwoordspel met de OV servicedesk, achtereenvolgens Anja, Bert, Corinne en Mohammed, verdwaal je in een digitaal doolhof. Ja, de elektriciteitsleveranciers zijn blij met de OV-chipkaart. Geen internet? Dan kun je naar je teveel betaalde euro’s fluiten....

De rijkste pensioenfondsen ter wereld luiden de noodklok. Het pensioen moet anders. De fondsen willen meer ruimte om te beleggen. Huh? Ze zijn toch juist in de problemen gekomen omdat ze te veel speculeerden? Met onze centjes. Eerst gebruikten ze de aanslagen van 2001 als excuus. En nu de crisis. Jaarlijks betalen we met ons allen 5 miljard aan pensioenpremie. Daarvan gaat 1 miljard op aan de pensioenfondsen zelf: salarissen, kantoren en leasebakken. Wat mij betreft is het exit voor de bobo’s van de fondsen.
Veel mensen betalen gemiddeld 200 euro per maand aan pensioenpremie. Hun pensioenfonds beheert dit voor hen zodat zij als ze 65 worden een aanvulling op hun AOW hebben. De AOW is 750 euro per maand. Het gespaarde aanvullende pensioen zou ongeveer 700 per maand moeten bedragen. De AOW-leeftijd wordt verhoogd en de AOW uitkering bevroren. De pensioenfondsen spelen dit spelletje paniekvoetbal fanatiek mee. Ook zij hebben de aanvullende pensioenen bevroren. Nu dreigen ze zelfs de leeftijd waarop het aanvullende pensioen wordt uitgekeerd te koppelen aan de verhoogde AOW-leeftijd.
Pensioendeskundigen én pensioenfondsen rekenden ons 15 jaar geleden netjes voor dat we 70 % van ons loon zouden krijgen als we met pensioen gingen. Vergrijzing, economische conjunctuur? Ach, dames en heren, maakt u zich niet druk. Onze actuarissen hebben de demografische babyboom al decennialang in beeld. En fluctuaties in de economie dat is van alle tijden. Wees gerust, wij pensioenexperts hebben alles in de hand en garanderen uw pensioen tot uw stervensuur. Daarom moeten we nu wel even de premie verhogen maar dan heb je ook wat.
Jaja....

Mijn twee oudere broers werden afgekeurd. Dus moest ik als derde zoon opkomen voor de keuring militaire dienstplicht. Goedgekeurd. Toen ik weigerde verscheen ik voor een commissie. Geen principiële bezwaren? Wat zeg je? Je hebt verstandelijke bezwaren? Heb je er geen bezwaar tegen om vervangende dienst te doen, hoe zwaar of vuil ook?
Dat had ik niet.
Maanden erna kreeg ik een brief van Defensie. De wet bood geen ruimte om dienst te weigeren op grond van rationele bezwaren. Omdat ik tegen de commissie had gezegd geen bezwaren te hebben om anderen die mijn land aanvielen te doden, maar geen onderdeel wilde zijn van een systeem van opeenstapelende kernwapens, werd ik niet erkend als gewetensbezwaard. Ik zou nog nader horen over vervangende dienstplicht.
Wat is een geweten? ...