biografie: es

Als het om lezen van boeken gaat, ben ik akelig kritisch. Ze passeren niet zomaar mijn eenpersoonsballotagecommissie.
Na 'De opwindvogelkronieken' van Haruki Murakami (een door mij verslonden ongelooflijk goede pil van bijna 900 pagina's) en het volgende boek, zijn nieuwste '1q84', dat nog op stapel ligt, wilde ik eerst zijn vorige boeken lezen.
Na een bibliotheekbezoek nam ik er gelijk drie mee naar huis.
...

Mijn prettig gestoorde minder toerekeningsvatbare aardige excentrieke overleden buurman, met chronisch pathologisch verlies van verscheidene liefdes, had op z'n begrafenis een muziekwens:
Napoleon XIV: 'They're coming to take me away'...

Dagelijks rij ik door mijn favoriete parkje en kom een paar zwervers tegen die op een bankje zitten te vergaderen. Uitbundig word ik begroet en enthousiast toeterend zwaai ik altijd terug. Nu ervaar ik iedere dag als een feestdag en vandaag bij uitstek. Ik heb zin om ze eens prettig te onthalen op een biertje met een paar haringen. Het trio stelt zich aan me voor als Moor, de Stille en de Manke.
'Slapen jullie bij het Leger des Heils of op straat?' vraag ik hen als ik ze een biertje aanreik.
'Soms ga ik naar het HVO, oftewel Hulp Voor Onbehuisden, maar met dit mooie weer slaap ik graag buiten. Mij moeten ze niet opsluiten op zo’n zaal met allemaal boeren- en schetenlatende snurkers om me heen. Daar word ik niet goed van,' geeft Moor als commentaar.
'En dan al die zweetvoeten van die tien dagen ongewassen sujetten, niets voor mij,' vult de Manke aan....

Het moet niet nog gekker worden.
Onlangs las ik over criminele ouderen en vernam dat zelfs hoogbejaarde boeven die op dievenpad gaan binnenkort in de bejaardengevangenis zullen belanden. Ik voel me -als babyboomer- bijna persoonlijk aangesproken. Dat wil niet zeggen dat ikzelf zo gauw een overtreding zou begaan want daar ben ik veel te laf en te schijterig voor.

Nu zul je maar een mager AOWtje genieten en van je laatste geld een cadeautje voor je kleinkinderen hebben gekocht. Op dat moment krijg je een belastingaanslag waar je niet op gerekend hebt en je kachel heeft het ook al begeven. Je reserve is allang opgesoupeerd en je hebt geen cent meer te makken. Je hebt honger en steelt een brood. Op heterdaad word je betrapt, onmiddellijk door oom snotneus agent in de boeien geslagen en als misdadiger afgevoerd naar het bureau. Urenlang ondervraagd naar wellicht meerdere vergrijpen en vervolgens opgesloten in de bejaardengevangenis als eindstation....

Recht van lijf en leden met een wandelstok voor ondersteunende diensten schrijdt hij voort. Met zijn zilverwit halflange haar, charmante lach en jongensachtige uitstraling geeft hij de indruk niet ouder dan zeventig te zijn. Oom Barend, een krasse knar van rond de tachtig komt net uit tramlijn 10.
In één oogopslag zie ik dat er wat is.
'Je ziet er bedrukt uit, oom Barend,' zeg ik na onze omarming.
'Wat ik nu heb meegemaakt noemen we de omgekeerde wereld,' zegt hij misprijzend....

Vorige maand stond er in de krant: Aanbieding, onze ouderwetse bloedworst, recept uit grootmoeders tijd bij slagerij 'La Viande'.
Mijn bloedhond Anemie keek me kwijlend aan. Sinds ik haar heb leren lezen moest ik een abonnement op 'de Trouw' nemen.
-Geen schepsel op aarde is zo intelligent, aanhankelijk en eerlijk als een hond, blaft ze me dagelijks toe.
'De Trouw' is een paradijsblad voor dieren, een lui- en lekkerland. Een hele pagina is gewijd aan: Dieren en hun benodigdheden. ...

We liepen langs de haven. De boot naar Vlieland stond klaar voor vertrek. Daar kwam de familie Doorsnee op het laatste nippertje aanzetten: pa, ma en drie koters er achteraan, hard hollend over de loopplank totdat pa ineens besefte dat hij zijn kanariegele tasje met al zijn persoonlijke spullen ergens had laten staan. Pa ging tekeer tegen ma. We konden het letterlijk horen, alsof het haar schuld was. Hij moest terug want al zijn papieren zaten erin, schreeuwde hij. Hij probeerde de bemanningsleden duidelijk te maken dat de boot maar even moest wachten totdat hij zijn tasje had gevonden maar kreeg nul op rekest. De boot zou vertrekken en wel terstond. Onder het nodige gevloek en getier keerde pa terug aan wal. Ma en de kinderen aarzelden en meteen werd de loopplank omhoog gehaald. Het opspattende zeewater gaf pa een koude douche en hij moest met lede ogen aanzien hoe zijn gezin zonder hem naar Vlieland vertrok.
-Die is voorlopig nog niet op de plaats van bestemming, grijnsde Godfried, ik heb wel wat met leedvermaak.
-Ik ben er eerlijk gezegd ook niet vies van, als het maar met stijl is, lachte ik.
We zoefden verder met onze Harley. Bij Sexbierum van de weg af en rechtdoor naar het wad. Ik zette de motor uit en we stapten af. Wat een stilte, wat een weidsheid en geen mens te bekennen. Op de dijk stonden wat schapen ons nogal schaapachtig aan te staren: bèèèèèhhh, mekkerden ze. Het was eb en de slikken waren zichtbaar met daaronder een paar miljoen kokkels, voor ons oog verloren. We liepen de dijk af en wandelden over het net droge land. Ik plukte wat zeekraal, lekker voor bij het avondeten. ...

Van tijd tot tijd ben ik een periodiek maniakale boekenwurm.
Als ik het -weer - op m'n heupen krijg, verslind ik literatuur. Alle recensies worden afgewerkt, ik selecteer boeken naar mijn smaak en ga vervolgens met mijn lijstje naar de bibliotheek waar ikzelf een kritisch oog laat vallen op de inhoud om uiteindelijk een keuze te maken. Een bezoek aan de bibliotheek kost mij enkele kostbare uren. Het is niet sporadisch dat ik met tien boeken thuis kom. Dit kan maanden duren tot de verwoede leesdrift overdrijft en er weken lang geen boek meer wordt aangeraakt.
Ik heb me zelfs weleens afgevraagd of dit pathologisch is.
Boeken kopen doe ik allang niet meer omdat inmiddels mijn boekenkast uitpuilt. Ik kan zeer goed 'snellezen'. Bij een oninteressante passage of een oeverloze uitweiding snel ik door de regels heen. De draad van het verhaal raak ik zelden of nooit kwijt omdat ik alles registreer. Daartegenover, als ik getroffen word, kan ik ademloos letter voor letter tot mij nemen....

Omdat onlangs een familielid Abraham ging zien, was ik in mijn oude muziekboek 'Kun je nog zingen, zing dan mee' - 34ste druk uitgegeven in juni 1949 - aan het grasduinen.
Ik was op zoek naar een vaderlands lied dat ik in een eigentijdse, op de persoon toegespitste, smartlap kon transformeren. Piet Hein met zijn Zilvervloot leek mij een uitermate geschikt lied, een pracht van een meezinger.
Het album had ik in zeker dertig jaar niet meer ingezien. Al bladerend viel mijn oog op 'ons landje':
Er is een schamel landje...

Je leek wel een mager gevild konijn toen je geboren werd, heb ik mijn oudste zus regelmatig horen zeggen.
Wat had ik me ontheemd gevoeld, destijds. Ik was vier jaar en liep op een kwade maandagochtend in januari argeloos aan de hand van mijn moeder naar het Amstelstation. Het was koud en het vroor en voor het eerst zat ik in een trein wat op zich al een bijzonderheid was. Alles was grauw en kaal om me heen. We gingen naar Utrecht en daarna met de bus naar Zeist.
Ik wist nog niet waarom want in die tijd, in tegenstelling tot nu, werd je helemaal niets uitgelegd als kind maar ik voelde dat er iets niet klopte.
Mijn eetprobleem -ik walgde van voedsel- was de reden dat ik op mijn vierde jaar in een koloniehuis werd gestopt. Zeven weken, om bij te komen. Daar zouden ze me wel leren eten en zou ik van mijn stadse bleekneus afkomen. De boslucht zou goed voor me zijn. Ze hadden uiteraard het beste met me voor. ...

van oud naar nieuw als de cyclische aard van de ouroboros, een slang die in zijn eigen staart bijt en zijn oude versleten huid achter zich laat.
ik wens u allen een oogverblindend 2010...

Ik heb een hekel aan reizen. Of dat nou per auto, trein, bus of vliegtuig is, mijn aversie kent geen grenzen.
Chaos, opstoppingen, omleidingen en files zijn schering en inslag. Ik keek verbijsterd mijn ogen uit toen ik onlangs noodgedwongen met iemand meereed richting zuiden des lands. Het verkeer is toegenomen in het kwadraat, er worden almaar snelwegen aangelegd en steden groeien door hun uitbreiding naar elkaar toe. Het polderlandschap krimpt en het zal me niet verbazen wanneer Nederland te zijner tijd nog eens de hoofdstad van Europa wordt: volkomen geasfalteerd en bebouwd.
We hebben nu al een der grootste vliegvelden ter wereld. Een vliegreisje naar de zon betekent uren voor vertrek op Schiphol aanwezig zijn. Reeds tien jaar vlieg ik niet meer en vijftien jaar geleden zei ik m'n laatste voiture vaarwel. De tijd dat ik nog langs 's-heren rustige wegen trok met m'n ouwe eend is voorgoed voorbij.
Mijn autogeschiedenis bestond doorgaans uit vehikels: fiatje 600, eend, renault 4, renault 5-bestel, en een volvo amazone. Met de laatste zoefde ik langs de weg. In die grote bak verzoop ik achter het stuur gezien m'n lengte maar aangezien ik nooit blootshoofds de deur uitging en ga, leek het nog wat met m'n hoed op....

Veertig jaar geleden kocht ik op het Waterlooplein een zoveelstehands hesje van zwart fluweel met opgestikte motieven van wat eens zilvergalon moet zijn geweest. Vermoedelijk ooit gecreëerd in de jaren twintig/dertig, wellicht afkomstig uit de Balkan?
Ik heb het letterlijk en figuurlijk stukgedragen. Tot mijn groot leedwezen kon ik er niet meer mee voor de dag komen. De vellen hingen erbij, het fluweel was deels gaar en uitgeteerd en de voering vergaan. Nu heb ik niets tegen vergane glorie, integendeel, maar dit was van een deplorabele toestand waar de honden geen brood van lusten.
Toch kon ik er geen afstand van doen. Ik hecht nogal aan kleding wanneer het lekker zit. Eigenlijk woon ik er dan in en loop doorgaans ogenschijnlijk dagelijks in hetzelfde omdat ik een prettig dragend kledingstuk vaak in drievoud koop. Zwart en rood zijn mijn favoriete kleuren. Modieus ben ik helemaal niet en van trendy moet ik ook al niets hebben.
Ik kocht een lapje zwart fluweel en voeringstof en zou het op mijn manier oplappen, dacht ik. Omdat ik niet zo handig ben met naald en draad als het om verfijning gaat en meer neig naar het grove ros- en reupwerk of met grote stappen gauw thuis, begon ik langzamerhand te vrezen dat dit geen werk voor mij was. Ik werd er al moedeloos van voordat ik begonnen was....

Eind 2007 is Martha uit haar lijden verlost. Na jarenlang excessief drankmisbruik is ze uiteindelijk aan uitputting overleden. Een longontsteking gaf de genadeslag. Ik besloot naar haar crematie te gaan en kon meerijden met een vriend van de overledene.
Hij kwam mij met z'n Arola ophalen. Ik hees me in zijn brommobiel en als haringen in een ton reden we richting Oosterbegraafplaats. Ik stond versteld hoe wendbaar dat karretje is. Over allerlei heuvels en versperringen kwamen we al hotsend op de Middenweg aan. Nog vijf minuten en we zouden op de plaats van bestemming zijn, dachten we.
Dat we een straat te vroeg afsloegen hadden we niet zo snel in de gaten en voor we het wisten, waren we verdwaald in een labyrint van straatjes en pleintjes.
Toen we bij een vuilstortplaats kwamen en daar een paar werklui in actie zagen, ging ik maar eens vragen waar de begraafplaats was. Dat wisten zij niet want ze kwamen uit Brabant, maar een was zo helder om ons naar honderd meter verder te verwijzen want daar had hij een grafsteen zien staan. We arriveerden op de aangewezen plaats en het bleek dat we aan de achterkant van het kerkhof waren beland. Inmiddels waren we al een kwartier te laat en reden met de Arola over een kiezelstenen pad. Ook hier waren geen aanwijzingen naar de ingang of uitgang van het dodenoord te bekennen....

Ik was net de dood van een goede vriendin aan het verwerken toen Martha opbelde vanuit de Jellinek.
- Zou je me alsjeblieft even terug willen bellen? Er zijn een paar dingen gebeurd waar ik je dringend over wil spreken maar mijn muntjes voor de telefoon zijn op en ik heb geen geld bij me.
Mijn hoofd stond op dit moment helemaal niet naar Martha en haar verhalen maar het klonk zo urgent dat ik me liet verleiden tot een reactie.
- Blij dat je me terugbelt. Ik heb het afgelopen weekend tot drie keer toe een insult gehad....

Ik had amper mijn ontbijt genuttigd en de helft van de krant gelezen of de telefoon ging.
- 'Hallo met Martha, stoor ik?’
- Ik ben aan m’n laatste hap toe en lees net de laatste pagina van het ochtendblad.
- Er is weer iets vreselijks met mij. Ik kom net van de huisarts vandaan. Ik heb last van condyloma....

Zondag 8 november 2009 is onze papegaai Jacob, roepnaam Ko, gestorven.
Vorige week kreeg hij kramp in zijn vleugels na een vlucht van boom naar tafel. Hij zakte door z'n poten en had last van evenwichtsstoornis. Het leek op een epileptische aanval. Ook zat er de laatste dagen bloed in z'n poepjes.
Wat moet je dan. Het dier laten verkommeren of naar de arts en hopen op een levenselixer.
Dinsdag naar de academie voor diergeneeskunde in Utrecht gegaan, hogeschool op gebied van papegaaien. Ko moest daar een nachtje blijven en er zou eerst een bloedonderzoek plaatsvinden. Reeds op de terugweg naar Amsterdam ging de telefoon met de mededeling dat Ko 'dik bloed' had. Hij was uitgedroogd en kreeg vocht toegediend. In de namiddag werd verteld dat hij ook leverfalen had en de toestand zorgwekkend was maar er nog allerlei onderzoeken moesten gebeuren. ...

De telefoon ging en ik nam op. Als dat Martha niet was.
- Zal ik je eens vertellen wat ik nu weer heb meegemaakt?
- Ik dacht dat jij in de Jellinek zat?
- Dat is uitgesteld maar er is wel iets anders gebeurd, iets heel bijzonders, riep ze geheimzinnig euforisch. Van haar depressie van enige dagen geleden was niet veel meer te merken. ...

Martha in radeloze toestand aan de telefoon.
-Hoe gaat het met je? Dat is altijd een leuke binnenkomer.
-Z'n gangetje, Martha, maar hoe gaat het met jou?
-Nou, erg slecht eigenlijk. Ik heb al tien dagen niet meer gegeten. Ik kan geen voedsel binnenhouden omdat ik steeds moet kokhalzen. Daardoor ben ik duizelig en sta te trillen als een rietje. Ik zak door mijn benen en heb koorts en natuurlijk kom ik niet meer op straat. Ik heb vreselijke angsten....

Ik was net vijf minuten thuis toen de telefoon ging. Martha meldde zich. Ze was extreem euforisch en vertelde dat ze in de kroeg een man had ontmoet, zó fantastisch, zó intelligent, zó spiritueel.
Als ze dat zegt, moet je altijd oppassen. Iedereen die ze ontmoet, wordt op een voetstuk gezet en kan er later alleen nog maar verschrikkelijk aftuimelen. Martha mist een bepaald selectief vermogen. Nuanceren is haar vreemd.
-Iedereen heeft wel een goddelijke vonk, beweerde ze.
-Jaren zeventig gelul, zei ik....

Ik zat flink te balen. Had ik me verdomme toch weer laten strikken voor een afspraak.
Martha, mijn alcoholische 'zorgenkindje' zou langskomen. Toen de bel ging stond ze triomfantelijk met een fles champagne voor de deur. Het liefst zou ze uren over haar eenzaamheid en haar zogenaamde emotionele afhankelijkheid willen praten. Haar manische depressiviteit kende geen grenzen. Of ze zat in haar manie met de nodige euforie of ze was 'zo depressief als een deur', zoals ze dat zelf noemde.
Uiteraard was alcohol haar probleem maar daar mocht je het niet over hebben. Ze noemde zich lesbisch maar was ook op z’n tijd niet vies van mannen. Vooral getrouwde vrouwen vond ze buitengewoon interessant. De respectievelijke echtgenoot nam ze er dan maar op de koop bij.
...

Onlangs vierde stadsdeel Westerpark feest. De gehele dag waren er activiteiten in het Cultuurpark Westergasfabriek. Live muziek waaronder tot mijn verrassing een optreden van Cuby and the Blizzards, een uit het Drentse esdorp Grolloo afkomstige bluesband, ontstaan in de jaren zestig. Blueszanger John Lee Hooker was het grote voorbeeld van de nu 68-jarige Harry Muskee, oprichter van de band. Zijn boerderij was destijds het lustoord voor muzikanten, kunstenaars en hippies. Ook Herman Brood heeft als pianist enige tijd de band verrijkt.
Ik was benieuwd. Nog niet zo lang geleden had ik een concert van Bob Dylan bijgewoond in de Heinekenhal. Hoewel het geluid perfect was, vond ik de omgeving steriel en zowel optreden als publiek gezapig, strak en stijf. Iedereen bleef keurig rechtop in zijn stoel zitten. Er waren swingende nummers bij maar ik trok m'n wenkbrauw op toen ik Bob Dylan voor de zoveelste keer als ouwe lul 'the times they are a-changin' hoorde zingen.
Inderdaad, wat zijn de tijden veranderd. De Rolling Stones, die ik vroeger geniaal vond, zijn tegenwoordig -zoals velen met hen- commercieel, gepolijst en treden gigagroot op. Waar het destijds bol stond van de idealen en protestsongs is men nu uit op het groot kapitaal. Dat geldt ook voor Boudewijn de Groot, behalve Armand die is zijn idealen trouw gebleven, naar verluidt. Waar vroeger rechtse ballen en driedeligekostuums zwaar afkeurend naar/over onze rockers keken/spraken, ik zag ze recentelijk staan heupwiegen. Tja, times are a-changin.
Dit optreden is vrij informeel. Een ongeveer honderdvijftigkoppig publiek staat voor het podium en enige personen zitten op een bankje onder de kastanjeboom. ...

De Gemeente Amsterdam heeft het beste met haar inwoners voor. Ontvang je een uitkering, behoor je tot de minima of heb je de leeftijd van 65 jaar bereikt dan kom je voor de stadspas in aanmerking.
De stadspas geeft kortingen op culturele, sportieve en educatieve attracties en activiteiten. Met de stadspasbon krijg je extra snoepjes -reductie - van de maand waaronder in augustus een uur met de Pannenkoekenboot.
Kost het normaliter vijftien euro voor een volwassene, nu slechts drie, enne... zoveel pannenkoeken eten tot je er dood bij neer valt.
Dat is letterlijk en figuurlijk even smikkelen en smullen voor onze stadspasgebruiker....

Op een van mijn zwerftochten naar de Oeverlanden kom ik langs begraafplaats 't Huis te Vraag. Tussen 1891 en 1962 zijn daar zo'n 12.000 mensen begraven. Het kerkhof zelf is op sterven na dood, het zou initieel ontruimd worden maar door de nieuwe wet op lijkbezorging is de periode van grafrust verlengd tot latere datum. Sinds 1987 wordt deze necropolis beheerd door een kunstenaarsechtpaar. Zij wonen in de voormalige aula van de begraafplaats en hebben een waar eldorado geschapen van een eens zo dorre woestenij. Bij de ingang zie je een stenen brug over een grachtje. Het smeedijzeren hekwerk staat open.
Ik vervolg mijn smalle pad. Bij het zien van deze dodenakker raak ik met terugwerkende kracht door nostalgie bevangen. Sowieso heb ik iets met kerkhoven: de stilte en rust die je daar aantreft. Hier hoor je het grote zwijgen van gene zijde. Een diep gevoel van gedenkwaardigheid voor dat wat ooit was, overvalt me.
Ik haal mijn hart op aan mijn geliefde vergankelijkheid en zie allerlei oude bomen en een ongelooflijk weelderige groei van klimop deels over graven en zerken, de paden zijn vrijgehouden. Ik ontwaar kastanjebomen en een toverhazelaar. Het lijkt of deze laatste ook is overleden, echter in verval blijft het zijn grilligheid behouden. Ik passeer oude cypressen en essen. Het is een bijzondere bioptoop, een fraaie verzameling van bomen en heesters.
In gedachte filosofeer ik over dood en leven. Waarom een schrikbeeld over een ooit naderend einde dat ons allen te wachten staat, een angst voor de onherroepelijke toekomst. Dood is inherent aan leven, daar ontkom je niet aan. Het is de enige zekerheid die we hebben, buiten onze twijfel om. En verdomd, als ik mijn blik op een ander punt richt, zie ik daar De man met De zeis die met zwaaiende bewegingen het lange gras maait. Magere Hein nu reeds zichtbaar! Is het uur van sterf en bederf dan zo nabij?...

Ik vraag me vaak af waarom ik zo naar randfiguren trek of naar mensen die op het scherp van de snede lopen.
Niet uit idealistische overweging en ook niet omdat ik met ze te doen heb of dat ik ze zo nodig moet helpen.
Nee, waarschijnlijk haal ik er voor mij zelf iets uit. Doorgaans hebben ze een eigenheid die mij kennelijk aantrekt. Ik kan heel slecht tegen gebaande wegen, ook op persoonlijk niveau en ben niet vies van sensatie maar dan wel met stijl. Ik ben allergisch voor platvloersheid.
In de jaren zestig had ik een vriend, Sjoerd genaamd. Het gerucht ging dat hij van adel was en ooit stinkend rijk was geweest. Daar zag je niet veel meer van. Blootshoofds en barrevoets verplaatste hij zich door Amsterdam. De kleding die hij droeg bestond uit niet meer dan een paar aan elkaar geknoopte draadjes katoen. Hij had lang grijzend haar en een baard tot aan zijn navel. Menigeen zag hem voor de vleesgeworden Christus aan en ook hij hield die mythe graag in stand. Zijn grijsblauwe ogen lagen wat verzonken in zijn magere gezicht en zijn van nature rijzige gestalte neigde zich te buigen. 's Nachts stond hij wel eens voor mijn bed, dan dacht ik dat ik een verschijning had. Als ik dan zag dat het Sjoerd was die langs de regenpijp omhoog was geklommen en vervolgens door het geopende raam naar binnen was gestapt, wist ik dat het om een borreltje ging. ...

Wat is het heerlijk rustig in de hoofdstad van Nederland. Bijna iedereen op vakantie of naar zijn vader- of moederland. Zelfs de bouwvak ligt stil. Geen getimmer, gehei, gedrilboor, geratel, machinegezaag of geslijptol. De bouwputten liggen er verlaten bij en zonder enige stagnatie rij ik twee keer zo snel door de stad als anders. Op de Albert Cuyp, waar doorgaans geschuifeld wordt, kun je momenteel rolschaatsend over de markt snellen. De zwaar gevreesde vrachtwagens met hun dode hoek die al vele moorden op hun geweten hebben zijn nagenoeg uit het stadsbeeld verdwenen. Sinds enige weken heb ik nagenoeg geen enkele politiesirene gehoord of ziekenwagen met zwaailichten gezien. Zelfs de politie- en traumahelikopter laten het afweten.
Het doet me denken aan een zondagochtend in vroegere tijden. Verlaten straten op een enkele wandelaar of kerkganger na. Bijna geen auto geparkeerd in de straat, zoals destijds, toen we als kinderen op de rijweg speelden: diefje met verlos, spoorzoekertje, krijgertje, slagbal met rondjes. De incidentele auto die dan aan kwam rijden werd gesommeerd te wachten tot iedereen zich op de stoep bevond. Periodiek zag je vele spelletjes als rage in het straatbeeld verschijnen. Werd er touwtje gesprongen, kon je er gif op innemen dat je om de hoek evenzo 'in spin de bocht gaat in' hoorde. Als een pandemie verspreidde het springen zich door de stad.
Nu is 't maar te hopen dat onze huidige jongeren die de Costa's bevolken niet al te ernstig te keer gaan want van horen zeggen schijnen Nederlanders - met stip - berucht te zijn in het buitenland wegens hufterig gedrag. Zo mogen crimineeltjes en hangjongeren de beest uit hangen in land van herkomst om aldaar aangepakt te worden en uitgeraasd zijn als ze wederom ons lage land betreden. De argeloze voorbijganger en oudere kunnen dan welgemoed en zonder angst dat hun tasje geroofd wordt of om in elkaar te worden geslagen, hun dagelijkse straatje om blijven maken.
Ik schat nog twee weken rust en dan gaat het 'normale' jachtige leven weer beginnen. Kinderen naar school en iedereen aan de arbeid. ...

Ik ken geen helden maar wel één antiheld: mijn inmiddels overleden 83-jarige buurmeisje Antoinette.
Antoinette Naaktgeboren was een tangverlossing. Kennelijk was de tang uitgeschoten waardoor ze een lichte hersenbeschadiging had opgelopen.
'Ons Netteke' werd ze genoemd door haar veel oudere broers en zusters die haar als enigszins debiel behandelden vanwege haar onbevangenheid, argeloze optreden, naïviteit en kinderlijke onschuld. 'Een steek los', noemden ze dat.
...

Toen ik vorige week zaterdag via de radio vernam dat Simon Vinkenoog stervende was, flitste het door mij heen dat precies acht jaar geleden monumentje en rocker Herman Brood van het dak af was gesprongen, de dood tegemoet. Hoe ik zo goed weet dat dat op 11 juli plaatsvond, komt doordat een geliefd familielid op die dag jarig is.

Bij overlijden komen weer herinneringen boven van vroeger. Zoals in de jaren zestig in café de Westertoren op de Prinsengracht - inmiddels ook verleden tijd - waar Vinkenoog en eveneens Johnny van Doorn (the Selfkicker) vaak onder invloed van drank en drugs hun voordrachten ten toon spreidden. Evenzo in de zeventiger jaren, wanneer we met een aantal dichters, schrijvers, filosofen borrelden in literair café Miller in de Binnen Bantammerstraat. Dichter en spraakwaterval Vinkenoog had doorgaans het hoogste woord.
...

De grote zaal van het Concertgebouw is geheel uitverkocht. Straks om half negen zal het spektakel plaatsvinden: een uniek optreden van het beroemde Duitse hout- en koperblazersensemble 'Horntoll' met als Nederlandse gastdirigent Bas Bazuin.
Bazuins laatste concert was in Berlijn geweest. Hij vertelt me in de koffiekamer over de afgang van de steeds uit de toon vallende piccolo die beter vast had kunnen blijven zitten tussen de liftdeur. En dan die drie mobieltjes die tijdens de uitvoering afgingen. Nota bene van de orkestleden zelf. Het was een fiasco geweest. Later bleek dat het hele ensemble hem een warm hart had toegedragen. Vanavond zou hij het publiek eens even een poepie laten ruiken.
Buiten de traditionele hobo, fagot, tuba, fluit, hoorn en de nu goed geoefende piccolo, zijn er wat oudere blaasinstrumenten bij: de schalmei, een soort herdersfluit, legt Bazuin uit en de kornet, een kromme hoorn. Als slotsolo de horlepijp met als klap op de vuurpijl de bekende horlepiepdanseres Klarina.
Bazuins ogen gaan glimmen als hij haar naam uitspreekt en hij laat zijn cadeautje zien dat hij speciaal voor Klarina heeft gekocht, een prachtige robijnrode zijden sjaal. Je kan maar nooit weten. De laatste keer in Berlijn waren hem haar bekoring, verlokking en uitnodiging niet ontgaan. Hij was er niet op ingegaan. Vanavond zou hij zich willen overgeven aan haar charmes. Rechtstreeks loopt Bazuin naar de orkestruimte....

Tegenover het hoofdbureau van politie stond een van mijn favoriete haringstallen. Helaas moest deze verdwijnen. Ik mag mezelf wel een expert op haringgebied noemen gezien mijn frequente inname. Een grootgebruiker noemen ze dat. Alle haringstallen van Amsterdam en omstreken zijn mij bekend en zo langzamerhand kan ik reuze goed het kaf van het koren onderscheiden. Een belangrijk aspect van een goede haring is de wijze van fileren en wat daaraan vooraf gaat: schone handen. Niets kan me zo ergeren wanneer de haringman/vrouw net uitgebreid zijn/haar geld heeft zitten tellen en dan met die centenhanden aan mijn haring komt. De lust vergaat me gewoonweg. Volgens mij heeft dat niets met smetvrees te maken maar met hygiëne. Daarom is het bij de door mij bezochte haringstallen bekend, eerst handen onder de kraan en dan pas met je tengels aan mijn haring.
Destijds noteerde ik het volgende:

Vanmorgen was het weer zover. Gisteravond een leuk feestje gehad en een knots van een kater. De lokroep van de haringstal klinkt me al van verre in de oren. Strompelend ga ik richting hoofdbureau van politie. Uit de Kinkerstraat komend, steek ik het zebrapad over van de Nassaukade. Ik heb sterke tegenwind en de walgelijk penetrante geur van de pisbak op de kop van de Elandsgracht waait me al tegemoet. Ik zwenk wat naar links om de stank enigszins te ontwijken en met mijn neus tussen duim en wijsvinger schuif ik linksom langs die stinkkrul. Daar staat net een man op de rand van de pisbak met zijn wormvormig aanhangsel te spelen. Ik heb vanwege m'n warrige kop niet zo gauw in de gaten dat ik met een gewone potloodventer te maken heb. In vol ornaat showt hij mij zijn inmiddels gestegen lid. ...