Alle inzendingen over individu

Het bovenstaande zou het ultieme credo kunnen zijn van de existentialisten. Namelijk, dat het bestaan voorafgaat aan de essentie. Ik ben het daar wel mee eens. Water wordt pas thee als je er thee aan toevoegt. Niks ten nadele van water natuurlijk. Als mens moet je soms naar die essentie op zoek. ...

Het was bij de bushalte aan de Schouwburgring. Mevrouw droeg een wijnrode "tulband" om het hoofd en zij aarzelde niet een jongeman aan te spreken die een sigaret tussen de lippen geklemd hield. Gezien ons beider longziekte, waarover wij te spreken kwamen, lagen de gevaren van de tabak ook voor ons...

Het gezicht ven meneer was omlijst door een forse, weelderige, zwarte baard. Hij droeg een enkellang gewaad, mogelijk op grond van een godsdienstige overtuiging waarvan de voorschriften, details en finesses mij ontgaan. Bij een vestiging van de in Nederland algemeen bekende supermarkt is in de schap...

Tijdens het ophalen van herinneringen raak ik de laatste tijd zo af en toe het spoor bijster. Mijn herinnering aan een gebeurtenis, waarbij ook mijn echtgenote aanwezig was, staat vaak haaks op die van haar. Helaas heeft zij achteraf dikwijls het gelijk aan haar kant.

“Ergens in de buurt van het Amsterdamse Vondelpark staat een grote, witte villa met grijze torentjes. In die riante villa is een grote werkkamer waar verstandelijk gehandicapten, van een moderne, flexibele kunststof, onder leiding van een feministe, een namaak mammoet aan het maken zijn. Zij doen ...

Terwijl sommigen van zijn vrienden het 'jezelf zijn' tot een religieuze gebeurtenis hadden verheven, bleef Bjarne gewoon zichzelf met al zijn gebreken en onhandigheden. Het voorjaar kwam met nieuwe kleuren, wanneer hij de was had gedaan en het verkeerde wasmiddel had gebruikt. Overal waren er van di...

Hij leek me nog jong. Zwart, achterovergekamd haar, eveneens zwarte leren jas en vanzelfsprekend een mobiele telefoon, die aangaf dat de bus waarop we stonden te wachten bij de bushalte op de Korvelseweg, snel zou arriveren. Er was dus nog even tijd om hem te vragen of hij student was. Nu ik zeventi...

“Maar je vliegt wel helemaal naar Afrika om daar de berg-gorilla's in het wild te zien, oog in oog met de camera!” klonk een hese stem verwijtend in de nacht. “Ik eet het hele jaar plantaardig voedsel en ik gebruik ecologische schoonmaakmiddelen”, was het magere verweer van een zelfbewuste...

Heeft de geachte lezer mij ooit écht horen klagen óver en óp deze site? Het hierna volgende is dan ook niet meer (maar ook niet minder) dan een plotseling in mij opwellende gemoedstemming die veel weg heeft van bij jezelf zeuren over iets dat niet prettig aanvoelt en het best valt onder te breng...

Subtitel: Ostracisme Samen sta en voel je je sterker en bovendien verbonden. Als je daarentegen niet wordt uitgenodigd voor een feestje, niet mee mag doen met spelletjes (op het schoolplein) en vervolgens eveneens van groepsactiviteiten wordt uitgesloten, hoor je er niet bij. Buitensluiten is n...

Toen ik terugkeerde van Zwembad "Stappegoor" was lijn zeven overladen met passagiers. Men bood de mevrouw in de rode regenjas een zitplaats aan maar ze gaf aan het wel te redden. Als inwoonster van Den Bosch verbaasde ze zich over de wegwerkzaamheden en toen we ons Tilburgse kerkhof aan de Bredase...

Bij de halte van lijn 1 aan het station sprak een jongedame me aan. Ze vroeg of ik het koud had. Inderdaad was de temperatuur in dit vroege voorjaar nog niet hoog gestegen en zelf droeg de dame blote voeten met keurig gelakte nageltjes in slippers. "Hebt u gaan andere schoenen?" vroeg ik haar, ma...

Op mijn zwartgelakte vitrinekast staat tot op de huidige dag de schelp die ik eens vervaardigde uit dikke, aardse, grijze klei. De schelp bevat in haar binnenste, in haar innerlijk een bal, eveneens uit klei samengesteld, die is als een parel in een oester. Deze bol acht ik symbolisch voor mijn kwe...

Dat de symmetrische zwarte figuren, die ik aantrof op het voorwerp dat ik in de nabijgelegen supermarkt aanschafte, mijn broer zouden aanspreken, vermoedde ik met recht en reden. Hij beklopte ze dan ook met de handen zoals hij gewoon is te doen wegens zijn idolatrie. Vaak had hij mijn naam genoem...

Door de beslommeringen met het fact-team van Mentrum Amsterdam Oost en de aanstaande dubbele verhuizing vanwege de renovatie had Bjarne zijn kwasten voorlopig aan de wilgen gehangen. Het kunstenaarschap ging weer de kast in. Het werd een frustrerende zomermaand. Een bezoek aan de tandarts wees uit ...

De aprilmaand van het jaar 2017 begon voor Bjarne met een droom. Hij kon zich de droom de volgende ochtend gedeeltelijk herinneren. Er was een verlegen jongetje, een warme zomerdag verwelkomde zijn kleine kinderwereld. Achter het houten huis, met de door zijn vader gemaakte geitenhokken, lag ee...

Het was niet de druilerige regen van de februarimaand van 2017 die het leven somber maakte. En ook het feit dat Bjarne Gosse van alle kinderen het meest op zijn overleden vader leek was niet de oorzaak van zijn stemmingswisseling. Het was wederom de liefde, die haar geluk met een klein licht liet s...

Het was waarschijnlijk in een kerk, of in ieder geval in een oud gebouw met een groot houten altaar. Het was niet goed te zien omdat het bijna donker was, op het licht van wat flakkerende kaarsen na. Ze stond daar in volle glorie in haar befaamde rode jurk met zwarte mouwen en naast haar stond de ...

De agenda's, die ik mijn arme, gehavende en getormenteerde broer geschonken had - voorwerpen van zijn obsessie en idolatrie en zijn de kostbaarste bezit - koestert hij zoals de duivel een ziel koestert. Hij bewaakt ze en is er zuinig op. De vijfenzestigjarige man heeft de leeftijd van drie jaar ...

Het regende boven de dierentuin van Amsterdam. Emma en Bjarne aten gevulde koeken onder een grote donkerblauwe paraplu. Bjarne was bang voor die intieme momenten. Ze overvielen hem en hij kon ze niet op afstand houden. De vrijheid was voor de dieren in de dierentuin onbereikbaar, ze kregen te eten, ...

“In zijn vroegere jaren werkte mijn vader als vrachtwagenchauffeur. Tijdens zijn zware werk vervoerde hij allerlei vracht naar Letland. In Letland ontmoette hij mijn moeder. In de periode dat mijn vader in Letland was, kregen hij en mijn moeder gevoelens voor elkaar. Maar mijn vader kon niet in Le...

Ik had eens een goede, lieve oma die zonder slag of stoot, ziekte, zwakte of misselijkheid de leeftijd van drieënnegentig jaar heeft bereikt. Op haar dressoir in de eenzame bejaardenflat koesterde zij altijd mijn portret van jonge vrouw. Zij is het geweest die mij mijn allereerste taal- en reken...

De julimaand van 2016 liet zich verassen door de sombere gedachten van Bjarne. Zonder het placebo van de dichtkunst en de bittere troost van stevige rode wijnsoorten was zijn sobere nuchterheid veranderd in een somber denken over alles wat het leven aan troost bood. Maar hij moest het zien vol te ho...

Stoornis in of ván de impulsbeheersing, waarbij iemand een onbedwingbare behoefte heeft te stelen. Een herhaaldelijke impuls om te stelen, ofwel kleptomanie. Personen die worden geconfronteerd met steelzucht worden kleptomaan of, vrouwelijk, kleptomane genoemd. Deze STEELZUCHT gaat gepaard met: ...

Berend had door de ziekte van Lyme een verzwakte gezondheid. Het was nog niet gelukt om samen de vader van Bjarne te bezoeken, nu die in zijn allerlaatste levensfase was. Bjarne durfde ook niet goed alleen te gaan. Het was de laatste tijd gaan spoken in zijn hoofd. Een dubbele verhuizing was het laa...

‘Hoi buurman, alles goed?’ ‘Ja, ik mag niet klagen.’ ‘Ik wil niet vervelend doen, maar is er iets aan de hand?’ ‘Nee, hoor alles is in orde.’ ‘Maar ik meen donkere wallen onder je ogen te zien zitten, vandaar mijn vraag.’ ‘Weet je buurman, alles is echt goed, alleen het...

Hij stapte in in lijn zeven die halt hield aan het station. Hij was van plan aan de chauffeur van het voertuig zijn bedoelingen en bestemming mee te delen, maar hij stamelde in uiterst wanhopige verbijstering en geestverwarring, stootte klanken uit en was niet in staat over het voetlicht te krijgen ...

Mijn goede vader, die mij in alles heeft bijgestaan, was een Verlichtingsdenker. Hij hield vast aan de "Clarté Francaise" en het "aude sapere" maar hij staarde met grote verontrusting en ontzetting in de oneindige, lege en angstaanjagende kosmos; zijn onherroepelijke en onvermijdelijke toekomst...

Zijn gezicht was als zwart geblakerd door een waarschijnlijk Afrikaanse tropische zon, maar hij verklaarde een rasechte Tilburger te zijn, geboren in Kraamkliniek "De Meiboom". Zwart krullerig haar bezette zijn schedel en zijn regelmatige tanden blonken als waren zij van ivoor. Hij had me zien ...

Voorzichtig en aarzelend betrad ik de woning op de begane grond: zijn woning, zijn bedoening, zijn kleine universum, zijn armzalige thuis sinds twintig jaar, waar de aquarellen aan de muur hangen. Zijn kunstzinnige schepping die hem zal vergezellen tot aan zijn sterfdag en waar, zoals ik weet, een k...