Alle inzendingen over Verzopen mest

Ik kijk naar beneden en het solide bouwwerk van die noeste beestjes is weg, verdwenen, foetsie, kortom VERZOPEN, want een andere oplossing is er niet voor. Een ander idee evenmin, het geheel lag namelijk midden in de sloot/ singel en geen enkel normaal denkend mens, gaat die sloot in, om dat nest te roven en zo, is de plek leeg.…

Verzopen en wel…en ik bedenk nog even: misschien slim om sowieso een regenpak in 1 van je zijtassen te stoppen?…

Een grote hoop dampende mest herinnert mij aan Patagonië. 55 Keer met de kruiwagen 100 meter heen en weer om de hoop van de entree van de tuinen bij mijn moestuin te krijgen. Soms schijnt de zon en krui ik in een T-shirt met een slakkengangetje het lange pad op en neer. Dan roffelen witte hagelkorrels op mijn regenjack. Wat?…

Meerdere uiterst vriendelijke bewoners en passanten wezen mij de weg tot ik uiteindelijk als een verzopen kat aankwam bij mijn vrienden.…

Twee keer in Kollum tattoe toeteren leidt gepierst tot uw vertrek, maar als u dat toch verrekt, ik heb voldoende mest voor de kunst en boerencake met stukjes pistolet. Niet alle taalgeweld leidt tot spiering, maar de Ef, Bie en Ai heeft de taal van de KKK strafrechterlijker in de Cloe, de Cut en de Clan genaaid. U bent Wifi gewaarschouwd.…

“Nee, daar moet eerst nog mest op aangebracht worden, dat zal ik maar ploegen midden april.” “Dan zal je nog veel werk hebben zeker, om al dat mest met je kar en koeiengespan naar hier te brengen?” “Ja, ma’ daar is niets dat presseert, manneken” sprak hij rustig, terwijl hij zijn ploeg in het oog hield.…

Ik was door de winter al weer bijna vergeten hoeveel plezier de tuin geeft, tot het moment dat ik de mest weer in de aarde schep. Merels komen onmiddellijk op de vrij liggende mesthoop af, op zoek naar eten. De lucht van mest brengt mijn sapstroom weer op gang. Het maakt het voorjaar tastbaar.…

Speels gehanteerd zou dit kunnen betekenen dat iemand die denkt dat hij op twee plankjes kan staan nu ook gelooft dat hij op water kan lopen, dit als levende ook beter kan verkopen dan degene die balancerend en navigerend onder dezelfde golf al veel eerder is verzopen. Moeilijk te zeggen wie waar weer komt bovendrijven.…

“Ze maken tegenwoordig uit mest en vogelpoep al bommen, iedere gek kan het. Het is de vraag in welke gedaante de verlosser verschijnt, hopelijk niet als een enorme meteoriet zoals in het verleden is gebeurd naar het schijnt, die zou inderdaad het probleem oplossen maar niet zoals ik in gedachten heb”, vervolgde hij zijn monoloog.…

Echte Belgische mest bij gezellige boerderijtjes. De IJzertoren van Diksmuide. Ik zag niet enkel, ik hoorde ook België bruisen van het leven. Ik hoorde een overgang van Oost-Vlaams naar West-Vlaams. Gesprekken over frieten en bouletten, over wat nu precies een pekelharing is: Jongen: "Nonkel, wa is da, ne pekelhoaring?…

Toch komen ze af en toe in de tuin om wat mest te deponeren en meestal te voet. Een paar weken geleden heeft een vrouwtje mijn tuin uitgezocht als beste plaats om te broeden. Dat lijkt dom, maar is handig. Nu is ze verzekerd van voldoende eten en drinken en ze heeft ook nog eens een dak boven haar hoofd.…

Daardoor waait er per jaar zo’n 50 miljoen ton stof vanuit de Sahara naar het Amazonegebied en dat stof fungeert als mest. Ongelooflijk toch dat het evenwicht op deze planeet van zulke relatieve kleinigheden aan elkaar hangt. Ergens in de Sahara staat de wind de goede kant op en het grootste oerwoudgebied ter wereld kan blijven bestaan.…

, veel mest natuurlijk.…

Ze moest vluchten naar de kelder, waar ze verzoop in de zwarte kilte en schimmel. Ze zou nooit meer wakker worden. Stiekem hopend op een stormachtige nacht. Die de enig overblijvende tak waarop ze zaten zou breken. Als ze 's ochtends wakker werden op de grond, zocht ieder zijn nieuwe boom uit. Of plantte er een.…

Met een andere vriendin verzorgde ik paarden en mestte de stallen uit. Na ons werk mochten wij een eindje rijden op een paard als beloning. Ook deze man, de beheerder van de stallen, vond het nodig ons te betasten. Onze droom viel uiteen, want paardrijden was meteen voorbij!…

De vraag was niet 'of we ergens op tijd zouden zijn', neen, de vraag was 'of we als twee verzopen katten thuis zouden komen'. Als de lucht opklaart, zeg ik terwijl ik de jas aantrek: nu moet het kunnen. Manlief staat al bij de deur, tja die zijn doorgaans sneller dan wij dus.…

Ik zou willen dat de mensen weer meer de eenvoud gaan waarderen, het simpele leven, het 'back to the earth'-principe, het zelf verbouwen van groenten en fruit, mest karren, spitten, planten, bloemen kweken, in de aarde wroeten.…

‘Nou,’ zei ik, ‘die hangt tegenwoordig vol mest en E.colli, zoiets leg ik liever niet in mijn pan.’ ‘Bijna al mijn vlees is Hollands’, repliceerde hij, ‘waarom denk je dat ik zo goedkoop ben?’ ‘Heb ik dan al die jaren Hollands…?’, bedacht ik me terwijl ik met een lege boodschappentas richting uitgang liep, voorbij de toen nog twee wachtenden.…

En waar ze het van doet is me een raadsel, overgeleverd aan de grillen van de seizoenen krijgt ze extra water noch mest en staat daar maar wat te overleven, weggestopt in een achteraf hoekje als een afgedankte bruid. Maar vastbesloten om weer te stralen als haar tijd is aangebroken.…

Beetje water, wat aandacht, daglicht en vooral niet vergeten zo af en toe, misschien soms al in het voor, al wat bij te mesten. Met andere woorden: zorg met elkaar voor elkaar. Aldus de economieleraar. Dan komt het helemaal goed.…

Later zag ik drie etalagepoppen, gehuld in elegante, pastelkleurige pantalons mest bijbehorende colberts. Alsof discriminatie, hier te midden van deze levenloze gestalten bij uitzondering geen rol mocht spelen, waren de gezichten van de poppen mokkabruin.…

Maar de melodie helaas niet, voor zover deze niet verzoop in overdadig dansen, of knap gemaakte, maar vaak onnodige decorstukken. Claude zong emotioneel over Het Leven, waarbij de rauwe werkelijkheid van oorlogen geheel in het niet verzonk. Maar even leek het leven wel te doen bij zijn versie.…

Dat is een natuurlijk voor de hand liggend, immers de meesten verdwijnen voorgoed in de hollandse mest,,,,,,,,te veel koeien, varkens en dichters. Zelfs mijn buurman zit op het dichterspad. Ok hij is lang onderweg(pieterspad) maar alee, hij doet het. Hij schrijft over die ellendige brandnetels, ja dat verkoopt niet.…

Terwijl de hefig kakelende, roodbruine hoenderen, die hopelijk geen variant van een besmettelijk virus onder de leden hadden, tijdelijk verbleven op de bovenste verdieping van hun donkergroen geverfde behuizing, wrong ik mij op de "begane grond" in alle hoeken en bochten om met een spatel hun rijkelijk aanwezige en vastgekoekte mest los te krabben…

Het mest en stikstofprobleem? Ze komen er niet uit en willen er misschien niet eens uit komen. We weten het niet. Nederland moet weer wachten tot de volgende verkiezingen en hopen, of is het wanhopen, op politici die elkaar niet meer voor rotte vis uitmaken, maar aan de slag gaan.…

Terwijl de heftig kakelende roodbruine hoenderen, die hopelijk geen variant van een besmettelijk virus onder de leden hadden, tijdelijk verbleven op de tweede verdieping van hun donkergroen geverfde behuizing, wrong ik mij op de "begane grond" in al de hoeken en bochten van het hok om met een spatel hun rijkelijk aanwezige en vastgekoekte mest los…

Maar het was een te grote vis, hij kreeg hem niet omhoog en verzoop bijna. Hij dacht, had ik nu maar zwemvliezen… en liet zijn prooi los en kwam buiten adem boven. Zijn vrouwtje was weggevlogen, zij dacht dat hij een slechte jager was en geen goede vader zou zijn.…

Niet tof natuurlijk want in een open cabrio, waar ook nog eens geen dak bij geleverd werd is het een kwestie van even afwachten tot je als een verzopen kat....juist ja, juist die bui op je bast krijgt.…

Dit allemaal om ongezonde frisse geuren tegen te gaan en te vervangen door de gezonde stank van mest in ontbinding. En nu dus die doorbraak. De geur-onderzoekster Alexandra Clubhuis kwam er bij toeval achter dat honden de oplossing zijn tegen de opdringerige frisse geuren. Alexandra: ‘Wat ik nooit doe, deed ik nu bij toeval wel.…

(voor Jan-Jacob Slauerhoff, bij de tentoonstelling 'Dichter op zee', Scheepvaartmuseum, Amsterdam) Nauwelijks versleten lag hij daar als een dromende poes onbeweeglijk op een dak, oranje van de abrikozen, afgesloten van de woelige wereld, niet om aan te raken, laat staan aan te passen, trouwens, hij was me toch te groot geweest, ik was erin verzopen…