Alle inzendingen over aankijken

Ik zou je zo graag, al was het maar even, aankijken.…

De uiterst melige match - waarbij geen enkel doelpunt was te zien maar wel heel veel balgeschuif - was het aankijken niet waard. Na de rust werden er meer dan 12 wissels doorgevoerd. Geen reclame voor het Oranje-voetbal op deze manier.…

een lange rij staan opgesteld; de arme en zozeer kwetsbare diertjes die hun vleugels niet kunnen uitslaan; waaraan het weidse en wijde luchtruim, hun geboorterecht niet gegund is; de beestjes die als vertwijfeld en nerveus hippen in de te kleine kooitjes; de valkparkietjes met hun parmantige, rechtopstaande kuifjes die mij als wanhopig en verschrikt aankijken…

Een Paus heeft een groot moreel gezag en is in die zin medeverantwoordelijk voor hoe we aankijken tegen genocidale daden. Deze over een (halve) eeuw gaan veroordelen en herdenken zet geen zoden aan de weg voor Gazanen die NU opzettelijk worden vermoord door Israëlische bommen en uithongering en het onthouden van medische zorg.…

Je ogen die mij voortdurend aankijken. Je zoete geur die ik nog steeds schijn te ruiken. Aanwezigheid die je afwezigheid benadrukt. Hetgeen dan weer tot gevolg heeft dat mijn spijt groeit. Omdat ik toen simpelweg ja had moeten zeggen. Maar het dus niet deed. Waar ik dan weer een leven lang spijt van zal hebben. Hoe zou het met je gaan?…

Een van hen staarde me belangstellend en aanhoudend in het gezicht alsof mijn verschijning nog altijd florissant is en het aankijken waard. We kwamen te praten over ogenschijnlijk willekeurige en voor de hand liggende onderwerpen tot de avond zich ten einde spoedde en we afscheid namen van elkaar en we opstapten...…

In de secretaire, die, tegen de schoorsteen geschoven, een herinnering vormt aan hen, wier portretten mij eveneens nog aankijken alsof ziekte en dood niet razendsnel alles verwoest zouden hebben, trof ik nog een langwerpig adressenboekje aan met daarin vermeld de povere, armzalige kennissenkring van mijn arme ouders.…

Je blijft me nog steeds strak aankijken. Je draait je half om. Jouw hoofd kijkt me nog steeds aan. Felle ogen. Vuurspugend. Ik open mijn mond weer, en zeg nu slechts één woord: Verdwijn. Jij draait jouw hoofd. Zet vier passen in de andere richting. Weer draait jouw hoofd mijn richting op.…

Als ik hem huilend aankijk dan zie ik dat ook hij huilt. Net zoals hij lacht wanneer ik lol heb. Ik zou mijn beste vriend niet willen missen. Tenslotte is hij de enige die mijn hele leven bij mij is. Die mij bijstaat in goede en kwade tijden. Daarom waardeer ik hem toch wel. Hij die er altijd is. Hij die alles van mij weet.…

Ook toen ik huilde, snikkend en zonder me in te houden, bleef ik haar aankijken. Ik doorbrak de last van de conditionering, van het niet mogen zijn en voelde een toenemende kracht om te laten zien: Ik hoef niets voor te stellen, nee, dit ben ik.…

Hoe we elkaar kussen en diep in de ogen aankijken. Ik zal eens tegen je oor blazen omdat ik weet dat jij dat fijn vindt. En als ik weg ga dan kom ik weer terug. Terug naar ons. Omdat wij twee een geheel zijn. Weet je nog? Onze eerste kus? Onze eerste beroering? Hoe jij mij toen geruststelde?…

vroeg hij, me aankijkend met een lichte glimlach om zijn lippen dansend. ”M’n bed inkruipen en pas weer wakker worden als het zomer is?” vroeg ik zielig met een dun stemmetje. Hij schudde zijn hoofd, de glimlach werd iets breder. “Dat is niet wat ik bedoelde.”…

Hulpeloos en je onderzoekend aankijkend. Je kon geen woord uitbrengen van emotie. Dit was nu jouw zoon, die in jou gegroeid was. Een prachtkind. Nu is het een volwassen man die niet echt je kind meer is. Ineens hoort je zoon niet echt meer bij je. Of toch wel….? Hij kiest deze dag officieel zijn vrouw.…

Zelf ga ik voortaan iedereen op straat vriendelijk aankijken met een grote glimlach om mijn mond. Ik deed dat vanmorgen ook al en het resultaat was, dat ze mij ook stralend aan keken. Maar ik had ook pech, want een kerel keek mij agressief en zei, pleur op.…

Ik wou dat je nu hier was, hier bij me, dan hoefde ik niet zo moeilijk te doen op mijn toetsenbord, dan kon ik je zeggen wat ik je wil zeggen, terwijl ik je aankijk. En ik zou je het dan eerlijk bekennen schat, ik kan niet zonder jou!…

Dansende letters die mij in de ogen aankijken en vragen of zij vandaag ook aan bod mogen komen. Ik wilde je even bedanken. Zomaar. Omdat je er bent. En omdat je in mij gelooft. En zo tikt de klok verder en reizen wij samen de toekomst in. Tijdreizigers met een verleden ook wel het heden genoemd. Verhalen wilde ik niet meer schrijven.…

Ik ben de deur niet uit geweest, maar ik zag wel een duif vlak voor mijn raam in de dakgoot neerdalen en toen ik naar het raam toeliep bleef de duif mij gewoon aankijken. Ik dacht meteen aan de geest van God om mij te overtuigen van mijn zondigheid van handelen.…

Hij kan je dan ook aankijken alsof hij zegt: ”Jij bent lief hoor”. Dat ben ik dan meestal ook wel, maar zoals ik al zei, gebeurt er soms heel veel. Dan moet je in eens van alles doen, gaat iedereen op vakantie en zit je met meerdere huissleutels en ja ....dan he. Ja dan ben ik ineens gauw geïrriteerd, zeker nu met deze warmte.…

Komo, blijft me strak aankijken: ‘komt er nog wat van?’ Het meisje van de dierenwinkel zegt dat duur kattenvoer beter is dan goedkoop spul. “Daar gaat zijn vacht van glanzen en hij poept er minder van. Echt, andere klanten zien dat de kat er van gaat stralen”. Maar Komo doet het niet beter op brokjes samengeperste Noorse zalm.…

Want we kunnen het toch aankijken hoe het loopt als we in gesprek gaan? Op de koffie bij een willekeurige dictator, die mensen de doodstraf geeft omdat ze een andere mening hebben. Wat maakt het uit dat in onze Grondwet is vastgelegd, dat Nederland de taak heeft om op te komen voor de internationale rechtsorde?…

Een joggingpak heeft hetzelfde effect als een lelijke flat: erin wonen is soms zo gek nog niet, maar er tegen aankijken! En nu maar hopen dat de zware jongens, die ik gister op straat zag lopen in hun zwarte joggingpak, deze column niet lezen.…

Dat hij me zo verschrikkelijk romantisch kon aankijken wist ik niet. M'n beste vriend die me vertelde wat er zo mooi was aan m'n ogen. Daar in het donker. Maar ik vond hem niet leuk, toch? Hij vertelde dat er achter mijn ogen iets zat. En ik kon alleen maar glimlachen en kijken naar de sterren.…

k kan jou aankijken en jij mij. Zonder angst, zonder spijt. Ik kijk je recht aan want ik ben jou en jij bent mij.…

Ik kijk naar de grond, niks te zien maar wanneer ik bij het scherm sta en de verkoopster aankijk, 'goedemorgen' zeg, wordt me toegebeten: 'mevrouw, u loopt aan de verkeerde kant!' Niet zeggen, niet attenderen, niet vriendelijk vragen of ik naar de andere kant wil gaan neen: met harde lelijke stem blèren: dat ik aan de verkeerde kant sta.…

Zegt die ene, mij aankijkend: ‘Wat een drukte, moeten we een nummertje trekken?’ ‘Hoeft nog niet hoor,’ zegt een van de dames. Waarom ik weet het niet, maar ik flap ‘het’ er net iets te laat uit: ’Lijkt me niet verkeerd!’ Een onnozele poging lollig te zijn, om ze ernaar te laten zoeken of zo?!…

Ertegen aankijken dan toch. Een foute beslissing, en de ‘mantel der liefde’ wordt een gedrocht. De maagdelijkheid was dan beter in zijn oorspronkelijke staat gebleven en dan is het aan jou om te beslissen of je alles er terug afhalen wil. Of je het hele karwei opnieuw wil ondergaan!…

Ze bleef me lief aankijken en kwam ook steeds naar mij gerend als ik met haar op het gras zat. Melige tijden en zoete tijden, ja, dat wel. Maar ze stierf. Alles sterft. Ik moet haast gaan geloven dat enkel mijn cyste in mijn pols mijn vriend zal zijn voor de komende maanden, en hopelijk jaren. Ze doet geen pijn en ze is goed zichtbaar.…

De moeite van het aankijken nauwelijks waard. Gek genoeg vang ik ook wel eens andere signalen op, maar die neem ik niet serieus. Klassenavonden en schoolfeestjes gaan aan mij voorbij. Aan het einde van het schooljaar heb ik een gesprek met de decaan over een vervolgopleiding. De decaan denkt dat een secretaresseopleiding wel iets voor mij is.…

En ik geniet net zo, weet het "zwijgend elkaar aankijken" te verlengen met minuten. En die muziek speelt maar verder. Maar plotseling zie ik de deken bewegen. Het is je hand, die ik plotseling over de mijne voel glijden. De warme aanraking verrast me. Het leidt me een moment lang af, waarin ik naar die bewegende deken kijk.…

Ik zie ogen die me spottend aankijken. Er verschijnt een mond met een verstarde grijns om de smalle lippen. Een mond die woorden vormt. De woorden worden zinnen, krijgen betekenis. Ik proef elke letter, hoor het nauwelijks verholen leedvermaak in de krakerige stem. Ik herken het gezicht en de stem van mijn leraar: "Je kunt het weer niet!…