Alle inzendingen over droom en herinnering

...de herinnering aan zijn dromen overduidelijk een herinnering aan de liefde. De liefde van Emma Boter, de liefde van Trudy Mol en de liefde van Astrid, de liefde van Kees Broodakker, en de liefde van Herman die maar kort in zijn leven was gebleven. Liefde en vriendschap, het waren belangrijke...

...reken op u, zoals u ook altijd op mij kunt rekenen”, zei een stem. Toen ging de wekker. Wat ik zeg, Patrick: het leven gaat door. Ik ben gewoon naar m'n werk gegaan. Zoals altijd, weet je. Daar verandert dat hele programma geen coño aan. Ik heb mazzel, de trein is groot. Dus je kunt...

...het dekbed mij omgeeft, opent zich de wereld van droom en slaap voor mij. Een hel licht valt over een tafereel uit het verre verleden. Het moet 1964 zijn. Daar is de zonnige tuin. Mijn beide nichtjes over wie mama zich goedgunstig ontfermd had na de tragische dood van hun moeder, zijn daar....

Een volk dat zijn grote dromen en idealen verliest, sterft uiteindelijk af, verliest zijn levensadem en bloed, verwordt na verloop van tijd tot een dodenschip dat alleen nog voortleeft in mythen en herinneringen.

...slapen, en weer wakker worden! Álle zintuigen en ledematen functioneren nog, we gaan ons bed uit, slepen ons naar de douche, we voelen de verlammingen van de Half Dood gelijk met de stroom van het water uit ons lichaam vloeien. We komen bij ons positieven, de dagelijkse verplichtingen...

...tot de tuinen. Elke tuin kent een identiek stenen tuinhuis. Door Berlage zelf ontworpen? Ik stond daar in dat portaal. Het volstrekte stilleven in mijn tot gestileerd schouwbeeld gefixeerde blik. Harmonie, mijn eigen hofje - voor even. Heel even. De paal leek te bewegen. Ik dacht, Jos...

...verwerken voor de jam. De maan scheen op de stenen bij het veldje achter de boomgaard en verlichtte het graf van zijn oude overleden vriend, de eenzame wolf Hubert. Nog eenmaal hief hij zijn kop naar het maanlicht onder de hemel en verwierf toen de zeggingskracht van het onbestemde verlangen....

...op dat moment. Levens van kinderen en volwassenen. Mensen met wie ik opgroeide. Mensen die op mijn pad kwamen. Die soms hele einden met me meeliepen of even vluchtig langs me heen schoten. Hoe zou het hen zijn vergaan? Leefden ze hun dromen? Kwamen verwachtingen uit? Durfden ze af te wijken?...

...ze aan de zware klim. Een exercitie die haar benen niet meer gewend waren. Maar ze klom dapper door. Vriendelijk begroette ze de andere wandelende bergbewonderaars. De meesten vergezeld van viervoeters aan een lijn of kinderen die zij terug riepen niet te ver van hun vandaan te gaan....

...kan zich van alles ophouden: gezwellen, poliepen en andere ongewenste gedrochten die het daglicht niet kunnen verdragen..... Ze hadden me gevraagd me uit te strekken op de brancard en ze hielpen me snel buiten westen. Een droom drong zich aan me op die ik me later niet zou kunnen...

Als het daglicht vervaagt en de zon en de horizon een spelletje spelen tot aan ondergang toe. Dan krullen mijn lippen glimlachend de nacht tegemoet, kom maar droom, ik heb een doosje waarin jij past.

...mijn jeugd en in mijn herinneringen. Schizofreen en zonder controle over zijn agressie. Mijn moeder duwt de kinderen in het rode Dafje, en rijdt weg, mijn vader maakt wilde gebaren met een roeispaan. Ik voel de beelden bijna zichtbaar voor mij. Ik heb op een andere site met een...

...nacht, weer de trappen opgelopen, aanbellen, geen gehoor, afgedropen. Mijn oudste dochter had problemen op haar werk, mijn jongste belde (eigenlijk) te laat, mag ik bij Eline blijven slapen. Om toestanden te voorkomen heb ik de stekker van de telefoon er uit getrokken, ik ben...

...me wel gebracht, wat ik nu weer opnieuw zoek. Een droom in het leven. Filosofen dromen de hele dag. Laat ik dan toch eens op die stoel klauteren en filosoferen. Wat nou als... Wat nou als een traag oud lichaam, met alle wijsheid paraat, wel het gewenste slotstuk van het leven is? Is...

...glorie in haar befaamde rode jurk met zwarte mouwen en naast haar stond de bekende schrijver Jan Boter, volledig gekleed in het leer en met een elegante zonnebril op. Het leek wel een duo uit een oude film, of twee figuranten uit een boek van Violette. Het was onduidelijk wat ze daar deden, maar...

...zwarte en bruine paarden hinnikend van zich doen horen, terwijl zich in de verte, aan de horizon, de contouren van een vorstelijk, majestueus landhuis aftekenen, Eens hoop ik mijn Beerze weer te zien, in een tijd die nog vóór me ligt, in mijn zo vurig gewenste toekomst, in mijn...

...school, raapten eikels en kastanjes. We verkenden de kilometerlange Croeselaanen trokken naar de Catharijnesingel om bij de muurtjes van het oude NS-hoofdkantoor te spelen. Bij het station zochten we geldige bus- en perronkaartjes. Met de buurman mocht ik mee op de bok van een groentewagen,...

...het brengt ook een vage weemoed met zich mee, een herinnering. Bij mij hangen herinneringen vaak samen met muziek. Bijvoorbeeld de Radetsky-mars. Ik moet een jaar of 11 geweest zijn, want ik zat (een paar weken) als kabouter bij de padvinderij. Ter gelegenheid van één of andere viering...

...verkrijgen om die troep naar de papierbak te brengen. Het lukt me gewoon niet. Ik zeg altijd: wie iets van vroeger weggooit, gooit tegelijkertijd iets van zichzelf weg. Geldt vooral voor agenda's. Alles staat erin: van dag tot dag, soms zelfs van uur tot uur. De beste jongensboeken die er...

...gevoel alsof ik veel langer ben weggeweest. Mensen die het weten kunnen zeggen dat het komt doordat je nieuwe ervaringen opdoet. Op het moment zelf vliegt de tijd voorbij. Maar omdat je dingen doet die je niet vaak doet, onthoud je ze beter. En lijkt het in je herinnering langer. Als je...

...dat er na de dood niets meer is. Dat zou betekenen dat jij dus nergens meer bent. Oprotten kunnen ze. Ik ga nu weer naar binnen. Er is niets anders te doen. Met de kerst is alles gesloten. Ik ga nu maar wat van onze muziek beluisteren. Ondertussen houd ik mijn herinnering aan jou in...

...opleverde alsof we op een vreemde planeet liepen, en de mooie luchten, boven een messcherp in het heldere blauw getrokken horizon. Eindelijk, de zee! Ik geef het toe, we zijn er aan verslaafd. We waren er een poosje niet meer geweest, de winter had ons met zijn sneeuw en ijzige wind veel...

...ijzeren kistjes vol geld stegen op en zweefden heen en weer. Huibert kon een van die kluizen aantikken. Die werd daardoor wel drie keer zo groot! Huibert ontwaakte, teleurgesteld dat het maar en droom geweest was... Maar vele jaren later herinnerde hij zich die heerlijke nacht nog steeds en...

...het een aard heeft en foppe denkt ik neem de benen of de boot want het wordt me hier te heet onder de voeten! Maar ja hoe doe je dat foppe..... JA HOOR daar heb je het al, de politie en het leger komen er aan en zijn bezittingen laat hij achter maar hij neemt een schilderij mee en zijn...

...zachte tred. Er zaten vilten hoezen om zijn schoenen. Wacht ‘es even, dacht ik, als ik pas ben bijgekomen na een ongeluk, hoe is het dan mogelijk dat ik dit zaaltje herken? Tussen het tijdstip van het ongeval en het moment waarop ik hier wakker werd was ik buiten kennis. Toch staat dit vertrek...

...rookpluim. Onder de brug, heel ver weg, tekenen zich met alle scherpte de zwartgekleurde lichaampjes af van eenden, dobberend, deinend en drijvend op de woelige stroom. De avond valt op de foto over Tilburg; zij beeldt het schaarse licht uit dat schaduwen werpt over het hele tafereel. Op...

...want ze heeft een paar baantjes om geld te verdienen. Betalen je ouders dan niet alles? Nee (lachend), Dad zegt dat alles voor niks krijgen de mens tot een ‘floater’ (zwever) maakt en hij vindt dat je moet beginnen ‘met beide benen op de grond’. Wat voor vooropleiding heb je...

...hem had ik redelijk wat dollars verdiend. Ik ben en was ook maar een mens. Toen ik in dat belachelijke grote huis van hem van hem op zoek was naar een toilet zag ik dat van een kamer de deur op een kier stond. Ik keek door de kier en zag hoe de nieuwe vrouw van de klootzak zich liet bevredigen...

...is pas rijkdom. Je wezen en ziel nooit verloochenen. Ieder mens veranderd. Maar zijn ziel blijft hetzelfde. Helaas herontdekken de meeste mensen hun ware aard pas wanneer ze op hun sterfbed liggen. De meest gelukkige mensen verloochenen hun ware aard en hun ziel nooit. Ook al kost het wat. Wees...

...een ver verleden. Haar glimlach was zo ontwapenend, dat elke fout haar onmiddellijk werd vergeven. Die onschuldige blik wist iedereen in te palmen, elkeen te bekoren. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat er heel wat jongens gek op haar waren. Ze was mooi, en die gasten wisten...