Alle inzendingen over huilen

ik blijf huilen.…

De wedstrijden van ons eerste elftal zijn sowieso al om te huilen, dit geldt ook voor vrouwenvoetbal in het algemeen en voor het weer van de afgelopen maanden. Dat is dus de kat op het spek binden. Dat ga ik nooit droog houden. Eens zal ik weer moeten. Een goede supporter staat er ook in barre tijden.…

Tegen zijn chef gezegd “ik vind je om te huilen”. Chef boos, baan weg. Dat dan weer wel. Of ik wel eens huil? Tuurlijk. Gisteren nog. Iets te veel mierikswortel op mijn sushi gedaan...…

Ze huilde en huilde en bleef maar huilen, onafgebroken, snerpend en ontroostbaar. Een collega van me bestond het indertijd dit onverdraaglijke huilen vertederend te noemen. Ik had haar kunnen neerknallen! Dan krijg je dit er ook nog bij: het verpletterende onbegrip. Laatst zag ik een boek: Rustige moeder, rustig kind.…

Om te huilen, de bureaucratie is om te janken, geld dat aan stokken blijft hangen is gewoon nu net zo erg als het immense schandaal dat die elf gasten die zeggen te kunnen voetballen, hun poten met goed fatsoen alleen nog maar onder het dekbed kunnen trekken.…

Deze uitdrukking heb ik van een vroeger buurmeisje gehoord en ik heb besloten die "er in te houden" Ik huil gauw, soms erg onverwacht en je zou kunnen denken dat ik dan depressief zou zijn of zo. Niet echt huilen, maar gewoon dat tranen om niets uit je ooghoeken rollen, vaak ook nog in stilte.…

Je kunt janken zoveel als je wilt, als je maar lacht om je eigen gejank.…

En - het is eerder vertoond - ik huil. Ik huil om duizend-en-een nooit beleefde gevoelens; ik huil om honderd voorgoed verloren sentimenten, om tientallen kwetsuren en ik huil om het panorama van het vergeten leven dat ik niet meer op kan roepen en om het landschap van het nooit-geleefde leven dat zich niet meer voor mij zal ontvouwen....…

'Ik wil huilen' zegt hij. 'Waarom?' 'Ik heb verdriet' 'Zal ik je troosten?' 'Nee ik wil huilen' 'Waarom?' 'Anders ben ik geen mens.' 'Ik kan zien dat je een mens bent' 'Alleen mijn eigen blik telt.' 'Hoe heet je verdriet?…

Nu snap ik helemaal niets van schaatsen maar toen ik afgelopen zondag thuiskwam zag ik iemand bijna in huilen uitbarsten omdat ze een zilveren medaille had gewonnen. Eerst dacht ik nog: die heeft een been gebroken, maar nee hoor. Zij had zilver gewonnen en rampzaliger kan het niet. Toegegeven, ik snap echt helemaal niets van sport.…

Van zoveel schoonheid moet je bijna huilen. Oh Vienna…zong Ultravox al. Waaraan ik nog toevoeg…een metro- en tramnet dat je, zonder die ellendige OV-chipkaart, permanent in een perfecte aansluiting met een maximale wachttijd van enkele minuten overal heenbrengt. Een Praterpark dat vijf keer zo ruim is als het Vondelpark.…

Nog koester ik het kleine portretje in het fotolijstje van de man die daar zo vrolijk en charismatisch is afgebeeld als een dansende godheid, mijn lang verloren kameraad en wonderlijke vriend die heeft gesproken over "diepe vriendschap" en over "samen zijn" maar die mij in vertwijfeling heeft achtergelaten en die nu verblijft in verre, onnaspeurlijke…

En ik, ik heb slechts een schouder om van te huilen.…

En zo vroeg de genoemde groenteman, getooid met de wonderlijke naam "Pauw van Loon", mijn moeder eens: "Als ik dood ben, zul je dan om me huilen?" "Ik zal voor je bidden", beloofde mijn moeder.…

Toen ze op een hoek van een straat kwamen zagen ze een ventje huilen. Ingrid zei: ''Waarom huil je zo, manneke?'' Hevig snikkend zei hij: ''Oma gaf mij twee euro voor m'n spaarpot, maar ik wilde liever drop en zoethout kopen in de snoepwinkel.…

Eigenlijk moet ik een beetje huilen, er is zoveel kapot gemaakt. Neederland.…

Humor als het niet om te huilen was met de wolven in het Bos.…

ik huil, nee ik grien van binnen in mijn eenzame, machteloze strijd voor het behoud van de Ziel en de Geest van u, mijn land- en tijdgenoten.…

en een deur die voor mij openstond ik moest de weg vinden zonder gids Ik had een stok nodig om op te steunen en ook een houvast Dankzij jou heb ik een schouder om op te huilen een gids om mij de weg te wijzen een stok geloof en houvast Hoe kan ik jou ooit bedanken?…

Ik huil nog een keertje, je zegt dat ik moet bellen.…

Huil maar niet, kleine Eva, ik besef nu dat het niet jouw schuld is dat wij opgescheept zitten met een opschepper.…

Vorige week belde ze in tranen op en we hebben een kwartier zitten huilen aan de telefoon zonder een woord te wisselen. Huilen. O, wat heb ik dat veel gedaan. Nog steeds trouwens. Het zijn vlagen die ik niet kan tegenhouden. Soms als ik een scooter hoor wordt mijn keel dichtgeknepen en moet ik gewoon huilen.…

Zowel huilen als lachen zijn emoties die naar mijn mening dicht bij elkaar liggen. Want tijdens een rouwdienst viel een kunstgebit op mijn schoot van iemand die een niesbui kreeg. Tja.............…

We praten en huilen samen. De hele dag komt er geen werk uit onze handen, iedereen is te ontdaan om iets te doen. Eindelijk half 4, ik kan naar huis, ik ben moe van het praten, huilen en staren in het niets. Het is nu zondag. De pijn is iets minder en toch, ik huil nog steeds.…

Hoor ik een haan....nee de wolven huilen in het bos. Vrolijk Pasen!…

Ik huil zijn pijn, zijn eenzaamheid. Ik huil mijn eigen onwetendheid, maar tevens de machteloosheid, er is niets, wat deze bittere smaak ooit zoet zou krijgen. Al was het suiker. Weer lippen die woorden zeggen. Die mij vertrouwen geven, dat ik niet hoor. Dat ik niet in ontvangst neem, vertaald naar afwijzing. De zoveelste.…

Ik huil en ik voel dat ik niet meer stoppen kan.Leunend tegen de oude keukenkastjes aan komt al mijn machteloosheid naar buiten. Ik hoor mijn gierende snikken en ondanks alle ellende verbaasd het me dat ik nog zo huilen kan. Eenzaam voel ik me en in de steek gelaten. Ik heb het idee dat het nooit meer goed komt.…

Gouden hanen huilen niet.…

Genetisch bleken die verrassend Italiaans te huilen. Sindsdien vergroten ze hun territoir jaarlijks tot 50 kilometer in alle windrichtingen! De VVD, duidelijk oververtegenwoordigd met jagende leden in het vrije veld, wil ze al afschieten! Met één gesignaleerd! Ik dacht meteen aan Australië. Waar ze honderdduizenden kamelen willen afschieten.…

We liepen zij aan zij, al die lange jaren; ik, de journaliste; hij, de fotograaf.... Hij was van de herenliefde en de deur van zijn kleine woning aan de Anselmusstraat stond altijd open voor mij. Zoals overal het geval is, werd er volop gekonkeld, geroddeld en gemalverseerd bij de kleine wijkkrant waarvoor we samen werkten en toen de dodelijke ziekte…