Om te huilen
Thuis kijken ze er allang niet meer van op. Ze hebben er een tijd lang om gelachen, maar na jaren is de lol er wel vanaf. Ze hebben het inmiddels geaccepteerd. Bij iedere film, bij Spoorloos, bij Hart in actie. Moeders huilt.
Emo-bitch pur sang. Altijd al geweest. Ik was een makkelijk doelwit vroeger. “Pak haar bal maar af, dan gaat ze janken.” En bij die tekenfilm van Ollie B Bommel en zijn Zwelgje heb ik het nooit droog kunnen houden. Iedere kerst probeerde ik het weer, maar iedere kerst werd het een natte kerst. Draakjes kun je nu eenmaal niet thuis houden, hoe erg ook. Maar goed, ander onderwerp voordat ik het weer niet trek.
Een bal kunnen ze me inmiddels wel afpakken zonder dat ik ga huilen. Al kan ik niet beloven dat ze de bal mogen houden. Ik heb geleerd om voor mezelf op te komen. Ik heb een grote mond en ik sla als het moet. Maar, ik ben net als die Tikkelsnoepjes. “Hard van buiten, zacht van binnen.” En dus zit ik nog regelmatig met de zakdoek op schoot.
Janken in de bioscoop of thuis tijdens een film is eerder regel dan uitzondering. Maar zo slecht als laatst heb ik het in tijden niet gehad. En niet eens bij een film, maar bij sport!
Een traantje wegpinken bij winst is mooi. Vooral als het de Olympische Spelen betreft. Sven Kramer, Marc Tuitert en Ireen Wüst hebben ieder een traantje gelaten en een van me gekregen, maar wat Svancouver had moeten worden, werd wel heel Svendroevig. Dé verkeerde wissel. Ongeloof aan mijn kant, snikken, snuffen, tranen met tuitert…eh tuiten tot mijn lijf er van ging schokken. Wat was ik graag in die tv gekropen om mijn armen om hem heen te slaan en hem mij te laten troosten. Ik ben huilend in bed gekropen en toen ik ’s ochtends de berichten en filmpjes op internet terug zag, begon ik opnieuw. Drama.
Ik heb dus een nieuwe zwakke plek. Naast films en tranentrekkende programma’s, kan ik ook geen sport meer kijken. Ik ben al in geen weken naar het voetbalveld geweest. Ik durf niet. Ik ben bang dat ik het niet aankan. De wedstrijden van ons eerste elftal zijn sowieso al om te huilen, dit geldt ook voor vrouwenvoetbal in het algemeen en voor het weer van de afgelopen maanden. Dat is dus de kat op het spek binden. Dat ga ik nooit droog houden.
Eens zal ik weer moeten. Een goede supporter staat er ook in barre tijden. Maar ik wacht nog even tot de zon gaat schijnen. Dan kan ik mijn tranen tenminste verstoppen. Achter een hele grote zonnebril wel te verstaan.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: emoties
Sport
896
Geef je reactie op deze inzending: