Alle inzendingen over nevels

Achter de NEVEL.…

Die nevelige zondagochtend waren ze langs het ziekenhuis gereden en daar hadden ze hem al gedemonteerd... uit elkaar gehaald en zijn vitale delen bij anderen ondergebracht. Wat een vermomming... een uitmuntende camouflage. Maar zo waren we hem wel kwijt natuurlijk.…

In de vroege herfstmorgen gaat de weide geheel schuil onder dichte, schone nevel. Die witte wereld streelt mijn ogen, vraagt mij om langer hier te toeven, Die grondwolk met vocht drenkt de hele vlakte vol gewassen onder zich.…

De nevel breekt, als in een sprookje. Zonnestralen besprenkelen licht als feeënstof over het water. Ik ga zitten, gewoon om te kijken. Het is de lente, zij parelt hier, nu. Vlak voor mij daar ligt zij, zo maar voor het grijpen. Even denk ik het helemaal te begrijpen. Dit is het!…

Als antwoord op het pulserende licht gloeiden de nevels op. Ze klonterden samen, voegden zich aaneen tot steeds grotere massa’s. Behaaglijk koesterden ze zich in het licht vanuit de centrale bron. Tussen hen in ontstonden openingen, miljoenen lichtjaren diep.…

Boven de heuvels hing altijd een ijle nevel, die de toppen half onzichtbaar maakte: net een dun en wit, fijngeweven kleed. Al gingen de kabouters dikwijls de heuvels op, ze kwamen nooit door die nevel heen. Deze scheen hen zachtzinnig tegen te houden: "Wees tevreden met jullie woondal."…

Terwijl nevel de zon verleidt, de vorst met de voeten vrijt en de wind bladeren, ooit groen als gras, als ieder jaar ontheemd over de grond verspreidt en de nacht, veel donkerder nog dan gisteren, opnieuw een dag in glijdt, verstrijken de jaren. Maar ach, wat maakt het uit? Ik heb een hart warm aan mijn zij. En er is nog zoveel tijd.…

Prevelend in het zangerige ritme van een lang vervlogen taal, begeleid door ritmische bewegingen van zijn handen, liet hij rondom haar evenbeeld een witte nevel ontstaan die zich om haar hoofd begon te verdichten. Langzaam begon haar hoofd te vervluchtigen; het loste in de nevel op alsof het erdoor werd verteerd.…

Aan de horizon breekt de nevel als in een sprookje. Zonne-stralen besprenkelen licht als feeënstof over golvend water. Het verhaal van de dag vertelt zichzelf, van die wonden van een oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moederaarde.…

De bloemen onthullen mij vanzelfsprekend niet het geheim van mijn toekomst die gehuld blijft in vage nevelen van ongewisheid...…

De trein davert door het landschap, de conducteur knipt en controleert, heeft geen oog voor de nevel waardoor het lijkt alsof koeien kunnen zweven. Ik zit in de trein, maar ik zou graag bij die koeien willen zijn. Voetjes van de vloer in plaats van een stoel in het openbaar vervoer.…

En toch werd het weer licht, kwam de dageraad zonnebrandend uit de nevel tevoorschijn. Witte wieven stegen op uit het park, doorkliefden elegant de veelarmige plataan, rodekoolzwammetjes stonden daar zomaar, spontaan, in een grasveld te staan.…

(vertaald als “De Nevelen Van Avalon”) van Marion Zimmer Bradley (1930-1999) (boekbespreking) Voortreffelijk boek over de vrouwen rondom Koning Arthur. Het begint met zijn moeder Igraine; een innemend hoofdpersoontje waar je even lekker voor gaat zitten. Dan volgen hoofdstuk 2 en 3 en de rest van het boek.…

Fijne druppeltjes tikken op bladeren en takken, geven het bos een enigszins nevelig aanzien. Zo hier en daar staan varens, die niet als hun meeste soortgenoten nu bruin en dor zijn, maar nog hun groene kleur van de zomer hebben. Rondom deze planten fladderen en springen koolmezen heen en weer .…

Onder de warme hemel van augustus, jouw favoriete seizoen, graasden nog de rood- en zwartbonte koeien op de weiden van Moerenburg, maar spoedig zou de nevelige mist van september hun contouren vervagen. Jouw ogen zouden ze niet meer aanschouwen. Je hield van het weelderige landschap, doorkruist door beekjes en rulle paden.…

Mijn leven nam een aanvang en vanzelfsprekend hulde mijn toekomst zich in de duistere onbestemde nevelen van het ongewisse; mijn leven dat de dalen van wanhoop en vertwijfeling, maar tevens de bergtoppen van het geluk zou kennen....…

De gelukkige thuiskomst vond uiteindelijk plaats maar het blijft voor mij in de nevelen van het ongewisse gehuld hoe deze tot stand is gekomen.....…

Foto’s van meerdere sterrenstelsels, supernova’s, allerlei nevels o.a. de krab-, kalebas-, draaikolk- en de onvolprezen tarantulanevel. Overweldigende foto’s, fascinerend gewoon. Niet te doorgronden, wat met mijn atechnische brein voor de hand ligt, en ik probeer het dan maar niet eens.…

De damp van vele sigaretten omgeeft hen als een mist, als een nevel, en het zwijgen overheerst; geen woord komt van hun lippen. In hun innerlijk is het een warwinkel van onduidelijke, onbenoembare gevoelens en gedachten.…

Langs de nu in nevelen gehulde flats waar ik eens de vriendschap kende hebben wij de terugweg aanvaard.....…

(voor Katharine Nash Rhoades (1885 - 1965)) Je bent geboren op 30 november 1885 in New York City. Jouw vader Lyman Rhoades was een bankier en jouw moeder was Elizabeth Nash (1856 - 1919). Jij was het middelste kind tussen twee broers, Lyman Nash en Stephen Nash Rhoades. Jij ging naar de Veltin School for Girls, opgericht in 1886 in Manhattan door…

Plotseling doemde uit de nevel De Blauwe Engel op. Niet dat het een engel was, maar het was de trein waarop ik wachtte. Stoïcijns stapte ik in, ging zitten op het skaileren bankje en ging mijn besef vertalen met woorden. Ik schrok, ik wist dat ik anders was dan anderen.…

Ze worden uiteindelijk als geschilferde beelden, die eindelijk hun krachten verliezen in de nevelende mist van het denken, weggevoerd langs de zilverachtige bedrading van het karma-web.…

Oceanen die zo moeilijk te bevaren zijn omdat de nevel de wereld verbergt. Tijd die stil schijnt blijven te staan. Zeemannen die legendes waarheid zien worden terwijl de angst met de golven meegroeit. De oceaan die in razernij het schip met zijn bemanning laat weten wie de baas is.…

Zo moet het geweest zijn in die lang vervlogen tijd; de vijftiger jaren van de vorige eeuw, in mijn geest in nevelen en duisternis gehuld. In de kamer van mijn vroegste jeugd stond de tafel met daarop het bonte, wollige, gedessineerde kleed met ingewikkelde patronen en de vaas van helder, doorzichtig glas droeg de bloemen.…

Tot die ene laatste ochtendzucht, zijn stam in holle leegte gebroken, de rijzende zon met haar vingers van licht door de bleek-witte nevel-lucht zijn afscheid kuste. Even hield ik huiverig mijn adem in en hoorde zijn treurig uitdeinend lied : " vergeet mij niet...., vergeet mij niet... !" Ik mis hem bij het ochtendgloren.....!…

Het lijkt soms in juli dat de herfst al intreedt als er een nevel in de straten hangt en zelfs midden in de stad kan een landelijke sfeer heersen. Zo is daar de boerderij aan de Reitse Hoevenstraat met haar rieten dak waarnaar mijn voetstappen zich vandaag richtten(om daar te komen passeert men een oud klooster dat haar muren trots verheft).…

Wat heeft haar aangezet tot handelen, dat vroeg ik me, al voortschrijdend, gehuld in nevelen en even later in de rij voor de kassa af.  Het is de mogelijkheid tot kiezen. Dat was waar ik op uit kwam.…

‘Spannend, dichterlijk, heel mooie beelden,’ ‘Die beschrijving van de nevel op zee,’ zegt een spichtige wat oudere vrouw met een bril op, ‘die heeft een geweldige sfeer.’ Ze zegt het heel kalm maar van haar gaat een geweldige autoriteit uit. Die heeft ze verworven omdat ze de beste schrijfster van onze groep is.…

Allemansvriend in nevelen gehuld. We zijn nog lang niet af van Henk.…