Alle inzendingen over oever

Het is zomer, alles staat in bloei, je bent weer aan de oever van het meer, het meer waar Violette het visioen kreeg over haar in zijn nakie zwemmende psychiater. Fluitenkruid, lisdodde, dovennetel, klein hoefblad, alle planten laten bloemen zien. De oever is voor jou een bioscoop, waar het verleden het heden kan verwerken.…

In de grienden aan de oevers ligt veel dood hout, als met slordige hand weggeworpen en de oevers zijn als het ware bezet met keien: solide, stevige stenen als bestemd voor de eeuwigheid. Zo varen we voort en onze boot is druk bevolkt. Van de sneeuwresten zullen we nu spoedig wel weer afscheid moeten nemen.…

Aan de oever lonkt een boomstronk, grillig. De nevel breekt, als in een sprookje. Zonnestralen besprenkelen licht als feeënstof over het water. Ik ga zitten, gewoon om te kijken. Het is de lente, zij parelt hier, nu. Vlak voor mij daar ligt zij, zo maar voor het grijpen. Even denk ik het helemaal te begrijpen. Dit is het!…

Ja, een verbinding doorgaans over water, tenzij dat water verdampt is, maar in dit specifieke geval, is dit niet zo en dus verbindt de Algerabrug twee oevers die elkaar kunnen zien als het ware. Wanneer je aan de oever van Capelle woont, kun je de oever van Krimpen zien en vice versa natuurlijk ook en ertussen ligt dan kabbelend de IJssel.…

Tientallen mensen dood en vermist, rivieren buiten de oevers, honderdduizenden zonder stroom, modderlawines: maar de show moest go on! Zoals in Nederland in Zandvoort aan Zee de GP doorgang zal vinden: ondanks de verstikkende hoeveelheid stikstof...…

Mijn Galgeven, aan jouw oevers speelde ik als kind in het rulle, gele zand met bontgekleurde schepjes, zeefjes en emmertjes. Jouw watervlakte zag ik later vóór mij uitgestrekt liggen: kabbelend, deinend, donkerblauw, zwart of grijs en ik spiegelde mij in jou.…

Twintig jaar daarvoor zat ik op haar grassige oevers met mijn minnaar en keek ik naar de eenden, ganzen en zwanen die klapperden met hun voorwereldlijk aandoende vleugels in het zonlicht van mei...…

Een steile trap leidt naar de hoogte bij Westerbouwing, vanwaar je in de verte de majestueuze bogen van de sluis kunt zien die de Rijn overspannen Aan haar oevers welft zich een weelderig, glooiend landschap met brede, grasbegroeide lanen waarover in het herfstseizoen als met goedgunstige hand de confetti van vele eikels en kastanjes is uitgestrooid…

Twintig jaar daarvoor zat ik op haar grassige oevers met mijn vriend en keek ik naar eenden, ganzen en zwanen die klapperden met hun voorwereldlijk aandoende vleugels in het zonlicht van mei De ongrijpbare tijd heeft eilanden in mijn geest, in mijn geheugen geschapen, eilanden van schoonheid, van vreugde, maar de verwoestende tijd sleept alles in…

Als kind vond ik dat prachtig, die waggelende lijven die desnoods de oever beklommen om de korstjes te consumeren van mijn onwelbehagen. Wij aten indertijd goedkoop brood, knip dan wel krop, die harde punten bovenop dat brood waren niet te nassen. Mijn moeder sneed snedig dikke sneden en wij kregen het op ons brood.…

Lange wegen voeren door het bos en bieden af en toe het perspectief van een grasgroene weide, omzoomd door een regiment van boomstammen dat de wacht houdt aan haar zoom of van een uitgestrekt ijsblauw meer waar aan zanderige oevers harige oerossen grazen.... Een zwart-witte berkenstam licht oogverblindend op langs de kant van de weg.…

Zomerrozen en wilde vegetatie bloeiden nog voor mij op de oevers van het riviertje De Linge.....…

Maar 's-avonds en tot diep in de nacht werd er gefeest in het botenhuis, een houten barak, gelegen aan de oever van het zwarte water en ik kan bezwaarlijk beweren dat ik als enige, aantrekkelijke jonge vrouw te midden van de jongemannen NIET gefêteerd werd.... But I never got my lips wet.....…

In de nacht volgden zijn mede-studenten hem naar het café, brandpunt van dronkenschap en orgieën terwijl ik mij in jeugdige, romantische overmoed aan de oevers van de rivier bevond, onder een stormachtige hemel.…

Ze houden de wacht bij de ophaalbrug en schijnen het naar hun zin te hebben op de grassige oevers die ze met tientallen bevolken. Wie weet babbelen, buurten, keuvelen en roddelen ze ook met elkaar en wisselen ze nieuwtjes uit zoals algemeen gebruikelijk te midden van mensenfamilies....…

Met jouw man, de orthopeed Martin van den Oever, ging je naar Singapore, waar hij werkte en jij boeken begon te schrijven. Je hebt in het schrijven jouw roeping gevonden. De relatie met Martin duurde negen jaar.…

Naar welke oever zullen ze zwemmen? Ganzen zijn democraten, maar daarmee zijn democraten nog geen ganzen.…

P. te binnen: ‘We zijn hier aan de oever van een machtige rivier De andere oever is daarginds, en deze hier is hier De oever waar we niet zijn noemen wij de overkant Die wordt dan deze kant zodra we daar zijn aangeland En dit heet dan de overkant, onthoud u dat dus goed Want dat is van belang voor als u oversteken moet.…

Zittend, wachtend, zittend afwachtend aan de oever van de rivier, kabbelend water. Zittend wachtend aan de rand van de afgrond: of kwam dat nou vele malen later? Zittend, wachtend zittend afwachtend, niet lang meer.…

Aan de oever van een roerloze poel, met zijn wortelvoeten tussen het riet, stond een van ouderdom kromgegroeide treurwilg, die kraakte van lentevreugde in de speelse wind. Hij was peinzend over zijn spiegelbeeld gebogen, terwijl een warme lichte bries ritselde door zijn jonge, nieuwe, lichtgroene wilgenslierten.…

Aan haar oevers speelde ik eens onder de wakende, liefdevolle blikken van mijn ouders in het kleverige, rulle, geelbruine zand met bontgekleurde schepjes, vormpjes en zeefjes.…

Mevrouw zal voorbijgangers en winkelpersoneel nooit meer haar brede, hagelwitte maar geveinsde glimlach tonen waarachter haar onzichtbare, verwrongen ziel schuilging die verborgen bleef in de cocon, in het harnas van haar lichaam, als een onontdekt Koningsgraf, sinds mensenheugenis bedolven onder dikke lagen woestijnzand aan de oevers van de Nijl.…

En daar, welhaast aan de oevers van dat kanaal, dat overspannen wordt door de oude, degelijke bruggen, daar groeide ik op, daar sloeg ik als kind de ranke, witte, wendbare zeilboten gade in de jachthaven, daar was ik kind en jonge vrouw, in die contreien ging ik naar school. Nu valt de avond over een augustusdag en zij valt over mijn leven.…

Op het computerscherm had zich altijd al, sinds lange jaren, de kronkelende lijn vertoond die was als een brutale, buitensporige rivier die telkens verkoos buiten haar oevers te treden, gekenmerkt door de instortingen en oplevingen die de gemene ziekte die men "astma" noemt mij dicteerde.…

Wie langs de oever staat te kijken, ziet dat ik de beste ben. Niet omdat ik de enige deelnemer ben, maar omdat ik zweef over het ijs, als een hoovercraft over water. Zo’n snelheid hebben ze hier sinds 1997 niet meer gezien.…

En wonder boven wonder dreef hij meteen af naar de oever van het meer. De vissen probeerden Fred te bijten, maar dat lukte niet. Hij zat veilig en wel tussen de takken verscholen. De gevaarlijke bekken hapten gulzig... Maar Fred kwam heelhuids aan wal! Hij liep weer verder.…

Dat kon haast niet...ik had haar dertig seconden geleden nog uit mijn ooghoek waargenomen, terwijl ze aan de oever stond te drinken. Ik riep een paar keer haar naam, maar er gebeurde niets, ook niet na een dwingend 'Boogie...hierrrr'...toen wist ik dat er iets niet klopte.…

Zolang de aarde niet schudt en daarnaast de sluizen zich niet openen, dus zolang onze globe aarde is, blijft alles tussen deze oevers intact. Stenen, keien, rotsen en blokken hopen zich op, getijden continueren en rivieren blijven onafgebroken stromen naar een onbereikbare bestemming ergens in de verte.…

Sneeuwwitte meeuwen fladderen krijsend, met voorwereldlijk aandoende vleugels, rond een kunstwerk met geheimzinnige betekenis en in de verte zie je nog juist de lage houten brug waarover meestal een drukke verkeersstroom passeert en die sinds jaar en dag de oevers van het Wilhelminakanaal verbindt.....…

De grond langs de oevers van het water is hier en daar opengebroken en -gebarsten en de aarde toont haar zanderige innerlijk. De wilde bloemen kunnen het vaalgroene, fletse, verlepte gras nauwelijks opfleuren, evenmin als dure sieraden de hals van een overjarige actrice nog kunnen sieren.…