Voor stille types was de Corona heftigheid ruim anderhalf jaar een zegen. Tot mijn verbijstering zie ik de terugkeer naar het gewone leven met een zekere angst en beven tegemoet. Want voor de pandemie was ik niet echt een stil type, en aldus in gesprekken redelijk aanwezig, kon ik drukte goed hebben en vond zelfs verjaardagen af en toe een beetje gezellig…
Ik denk dat het gewoon tussen je oren zit en je rilt uit een soort ontwenning.
Met die ontwende eenzaamheid 's nacht kwam het verdriet en terwijl ik rilde kwamen de tranen. Tranen tot ik uitgedroogd was en verstompt bleef liggen. Blijven liggen was het enige wat ik wilde, heel onverschillig tegenover de rest van de wereld.…
Het zal ontwennen worden in de hoogste graad, met alle gevolgen vandien. Gewoon beangstigend!
Toch probeer ik mij voor te bereiden. Zo goed en kwaad als maar kan. Ik ga gewoon mijn eigen zelfhulpgroep hier thuis opstarten. De collega’s zijn welkom zodat wij onze maandelijkse routine niet zomaar verliezen.…
Achter adressen waar haar vriendin eventueel zou kunnen ontwennen. Van de drank af zou kunnen komen. Van het kastje naar de muur gestuurd vanwege betuttelend wantrouwen en femelend gezemel… oh, voor een vriendin? Niet voor u zelf?
Maar nu? Wat moest ze hiermee aan?…
354
Bezig met laden