Toch nog bestempeld
Dit is gewoon rampzalig. Nu nemen ze ons die twee dagen per maand ook nog af! Net die dagen dat wij er ‘moesten staan’, waar ik mij van mijn beste kant kon laten zien. We zijn ze gewoon kwijt.
Jammer, want ik trok er steeds goedgemutst heen. De praatjes met collega’s werden gesmaakt en de motivatie naar elkaar toe was steeds aanwezig. Dat het een verplichting was lieten wij nooit aan ons hart komen. Je leefde er naartoe. Zette je klok die dagen, zodat je het zeker niet zou missen.
Ik hoopte altijd op een dinsdag. Het is dan marktdag in ons dorp en zo kon je het aangename aan de verplichting koppelen. Een tasje koffie ervoor en nog enkele erna, en je dag was al voor de helft netjes ingevuld. Het waren dagen dat ik een doel voor ogen had, die het waard waren om voor op te staan. Nu dreigt het onbekende, het beruchte ‘zwarte gat’! Ik weet echt niet hoe ik de eerstvolgende keer ga reageren. Het zal ontwennen worden in de hoogste graad, met alle gevolgen vandien. Gewoon beangstigend!
Toch probeer ik mij voor te bereiden. Zo goed en kwaad als maar kan. Ik ga gewoon mijn eigen zelfhulpgroep hier thuis opstarten. De collega’s zijn welkom zodat wij onze maandelijkse routine niet zomaar verliezen. Ik ben al volop aan het oefenen, maar het blijkt toch minder eenvoudig dan gedacht. Die hokjes zijn echt klein, en de kunst om het juiste vakje te raken ben ik nog niet eigen.
Het moet ook een beetje echt lijken. Niet zomaar een poging die binnen de kortste ten onder gaat. Twee trauma’s op korte tijd kunnen we echt wel missen.
De stoel staat klaar. Mijn keukentafel wordt het bureel en een oude registermap moet één en ander ‘net dat officiële tintje’ bezorgen. Het maakt mij zenuwachtig en toch heb ik aan alles gedacht. Er is zelfs een beurtrol voorzien. Steeds een andere persoon mag de stoel bemannen. Telkens is iemand de ambtenaar van dienst. Daar heb ik zelfs een oude politiepet voor weten te vinden. Dit zal de nodige uitstraling geven en door het rotatiesysteem zal elk om beurt het genoegen smaken hoe het aan de andere kant voelt.
Dit zal nieuw zijn. Voorheen was het enkel aanschuiven en ontvangen. Nu zal elk om beurt het metalen doosje mogen openen en het houten stempeltje ter hand nemen. Dit van inkt voorzien door zacht op het doordrenkte kussentje te duwen en daarna nauwgezet in het juiste vakje van de stempelkaart een afdruk na te laten. Het zal heerlijk aanvoelen, want de wetenschap dat de maandelijkse stempelcontrole voortaan wegvalt, zette bij ons stempelaars toch een beetje kwaad bloed. Het is een stukje folklore dat ons ontnomen wordt en dit drukt de stemming voor de nakende feestdagen.
Met het initiatief van onze zelfhulpgroep kunnen wij heel langzaam afkicken. Niet zo abrupt als de overheid, zodat er van ontwenningsverschijnselen helemaal geen sprake zal zijn. O ja, we kunnen nu ook zelf onze dag bepalen en wees ervan overtuigd dat die voortaan op dinsdag valt….
Met koffie van het huis!
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: maatschappij
stempelen
605
Geef je reactie op deze inzending: