Alle inzendingen over troost uit literatuu

...van de auteur van ‘Nooit meer slapen’ zijn uiteraard relevant. Wat verwacht men bij de geograaf anders dan kritische plaatsbepaling. Zijn twee vakantieverblijven op Terschelling werden nu extra bezocht. Het had immers de gemeente ‘behaagd straatnamen en huisnummers te veranderen’. Pas...

Het moet een troost zijn voor mensen die snel kaal worden, dat na verloop van tijd hun haar steeds minder uit gaat vallen.

Eerst links, een beetje naar de wang. Vervolgens rechts naar lonkende lippen. En dan vol op de mond, maar wel zacht, o zo zacht, want je wilt niet kwetsen. Een kus op de mond, om de pijn te verzachten.

....en in dat schamele boekwerkje uit het bescheiden bibliotheekje van mijn arme vader, die ik zozeer liefhad en zozeer betreur, trof ik toen ik het toevallig opensloeg de foto aan van de man die mijn vader zozeer vereerde: professor doctor Van S. die in het onderhavige werkje schreef over De...

De naam op de Kerstkaart is geschreven in een fors, maar sierlijk handschrift: de naam "Bogaers" die karakter en moed symboliseert. Zij was mijn wandelgenote gedurende zestien lange jaren tot voordien onvoorspelbare en onherroepelijke treurnis en ziekte haar dit verhinderde. We aanschouwden samen...

...Reinaerde, het meesterwerk van onze middeleeuwse literatuur. En we lazen Mariken en Karel ende Elegast en Vondel en de Camera Obscura en de Max Havelaar. Ik wil wel geloven dat de tegenwoordige studiehuizers met hun leesverslagen dieper doordringen in de twaalf boekjes die ze lezen - als zij...

...en dan niet eens zo precies weergeeft wat hij uitdrukt. Hij laat een oud vrouwtje een fluwelen bijlslag toebrengen aan een directeur op bladzijde 64 van De avond valt (1980). Ze had gevraagd: “gaat u wel eens naar de dokter”. De man wankelt. Maar herstelt zich en gaat verder met zijn...

...behalve reeds genoemde uitspraak was iets mis. Hij riep zelfs een prettige sfeer op die ook tot na de redevoering stand hield. Geen sfeer die me er toe uitnodigde de hoogleraar te confronteren met de door mij ontdekte fout; ook critici zoals ik zijn mensen die weten wanneer ze beter (nog) even...

...langzaam het gras en warmt mijn lijf. Ik sluit mijn ogen en kijk in mijn hart. Ik zie dat het verwoest en verslagen is. Links van mij zit Meneer Merel. Hij luistert naar mijn stem als ik zachtjes mijn wiegeliedje zing. Reame meiu, reame mò, A; l'orlu di la to ghjeva, Mi staria ancu à...

...op had durven rekenen. Vol trots pakte hij iets uit de tas. Het waren de bonbons die ze zo lekker vond. Ze pakte hem op en drukte hem vol liefde tegen zich aan. Hij was weer thuis en ze was niet meer alleen. Ze was erg ontroerd door de bonbons, wat een ongelooflijke lieve jongen. Ze nam zich...

...een depressieve zombie. Misschien is het inzien van die duistere kant dan eindelijk iets positiefs. Een sombere waarheid die me naar een vrolijke leugen brengt. Misschien neem ik nu eens een besluit en durf ik me eraan te houden. Het alternatief is misschien dichter bij de waarheid, maar er is een...

...Of ben ik nu al wel erg op het aangekondigde sombere weer aan het vooruitlopen?

...God geen kamers meer over heeft, dat Hij moet zeggen: ‘Vol is vol.’ Die dag komt. Openbaringen 21 vers 4: Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen, er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbijgegaan.

...weerspiegelen. Je was tevreden met een simpel boeketje van veldbloemen.... Waar is troost in deze wereld?

...klanken, of word je bijvoorbeeld tot het uiterste gekweld en getergd door een torenhoge tandartsrekening, die je als paria en outcast van deze maatschappij in heel je leven nooit meer zult kunnen opbrengen, laat dan de hulstbladeren, de schaduwen van de bomen etc. etc. je troosten, want...

...Heide wilde ze graag weerzien, die haar zoveel troost bood, eens, in haar zozeer getormenteerde en hopeloze bestaan. We hebben de lila bloempjes van de heide weergezien en de toren van de Rielse kerk met haar gouden uurwerk, die zich slank, fier en statig verhief in de verte, achter bosschages...

...wezens waren toebedeeld en dan hief hij zijn lied aan: zijn jubelende zang weerklonk door de kamer, hij bewoog zijn fragiele lichaampje als in een uitbundige dans; met trillende snavelhelften en een opgezwollen keeltje getuigde hij van de troost, die hij mij, onwetend en onbewust, bracht.....

...heimwee en diep, nooit meer te stillen verlangen uitziet, nooit en te nimmer kan vervangen. De schrijfworkshop vormt slechts een druppel in de woelige, hoog oprijzende oceaan van het leed, als het ware een vodderig zakdoekje, en thuisgekomen, zal men onverminderd en indien mogelijk als nooit...

...troost, en het maakte mij verder niet zo veel uit op wie of wat ik dat projecteerde, zolang ik maar niet aan de projecties van de hulpverleners hoefde te denken, was ik op mijn gemak in het fantasieland van mijn Ghanese erotiek. En wat ook heel prettig was, ik hoefde het deze keer niet te...

...van mijn jeugd, kijk ik vanuit mijn venster uit op die grasgroene weide, de weide van mijn thuis in de wereld, van het sobere en eenzame thuis dat ik tenslotte vond in deze mysterieuze, wrede, harde en onheilspellende wereld, maatschappij en werkelijkheid waarvan ik eveneens vervreemd ben,...

...waren slank en zwart en hadden goudkleurige uiteinden. Hij kwam bovendien aanzetten met drie forse tubes: een blauwe, een rode en een gele. Er ging een keurig papiertje om het cadeau. Mijn zus is kunstzinnig begaafd. In een schilderij dat tot de verbeelding spreekt heeft ze haar...

...zoals ik soelaas zoekend tussen de menigte, wellicht uit eenzaamheid, wellicht uit nood.......

...van het boek sieren. En zo vluchtte hij weg uit zijn ambtenarenbestaan dat hem kwelde, martelde en teneerdrukte in een wereld van kunst en schoonheid en zo leerde hij mij, "sa fille Cathérine" die wereld kennen als we samen luisterden in de achterkamer met haar hoge plafonds naar die...

...moeder wisten bij te staan in haar overigens ronduit ondraaglijke leed om de zwakzinnige zoon, om de stamhouder, om de broer, die ze onder haar hart gedragen had en die het nooit tot de "rang" of "status" van zogenaamd "volwaardig menszijn" zou brengen (hoezeer men overigens ook op deze...

...van mijn stad met de bonte, krioelende mensenmenigte, dag aan dag. Ik wilde je de glazen vogel zenden; de ijsblauwe glazen vogel met de verlamde vleugels die hij niet uit kan slaan als symbool van zijn onmacht, van mijn onzichtbare gebreken. Ik heb het landschap, de mensenmenigte, de...

...ruimte waar de uitgebreide collectie is uitgestald, staan twee vriendelijke jongemannen me te woord. Het zal een CD-tje van Mozart worden, mij toebedeeld door een organisatie voor armoedzaaiers die overigens de diepe put van mijn financiële malaise niet kan dempen en, thuisgekomen,...

...sfeer te scheppen. Eens vloeiden hier mijn onstuitbare tranen om het naderende afscheid van de allderliefsten. Het flatje van mijn nieuwe vriendin toont dezelfde indeling als het huisje van Haar die ik prijs moest geven aan de eeuwigheid, twaalf jaar geleden en het is alsof ZIJ er nog is, alsof...

...en ik herinner me hoe ik eens steun en troost zocht in mijn verre, voorbije jeugd onder haar dak en in haar interieur alsof het geloof van mijn jonge jaren mij zou verheffen en redden; het aloude christelijke geloof, het geloof van twintig eeuwen, door de Kerk zo misbruikt en...

...noordelijke ster die triomfantelijk schittert in de nacht terwijl de overigen zijn bezweken, zijn afgeknapt als fragiele rietstengels onder een stormwind; zijn uitgeroeid als door een pestepidemie. En zo vereer ik haar karakter, haar verstand en haar blijmoedigheid waarmee zij standhoudt en...

...die je vereerde, vormden nog je troost: Ivo Niehe, André van Duin, en de meest lullige, maar onschuldige, mateloos oppervlakkige programma's, die een geluk en een vrolijkheid met zich mee schenen te brengen waarvan de heilloze, desastreuze wereld nooit getuigt, boden je nog...