Alle inzendingen over verdrie

Van het Winkelcentrum Wagnerplein te Tilburg maakt men zich wellicht een voorstelling die niet overeenkomt met de werkelijkheid... De tempels van het consumentisme zijn gegoten in strak, koud beton en dag aan dag sjouwen hier de adepten, die men ook slachtoffers zou kunnen noemen, voort in een nooit eindigende jacht, altijd onbevredigd, altijd op…

We praten en we lachen, maar zo plots als de lach verscheen verdwijnt hij weer. De kleur verandert van blauw naar zwart met rode randen, bijna angstaanjagend. Haastig probeer ik te zeggen wat ik voel, wat ik bedoel, wat ik eigenlijk wilde zeggen. Het baat niet. Want zodra de storm opkomt, neemt hij niet meer af. Ik probeer de storm te bedaren…

Ierland (de wasserijen) Terug bij de Magdelene Sisters… Hannah, Ze werd binnengebracht samen net Rose….. Het gekke was dat Hannah niet was verkracht Noch kreeg ze een kind. Nog nooit door iemand aangeraakt…haar fout was ze keek graag naar Hannah… jongens. En jongens keken graag naar haar. En Hannah vond dat niet naar…Anders…

Ze zat te wachten aan de oever van de kreek ze hoorde hem eerder dan ze hem zag…haar innerlijk had haar geraden. Was je daar al vroeg ze overbodig….en hij knikte en ze zag Ben je daar? zijn blote voeten…ze lieten de stilte duren veel woorden waren niet nodig…hij trok zijn T-shirt uit en ze keek even opzij…zijn lichaam donker glansde van…

Het toeval wilde die dag dat ik op de zitplaats die ik altijd bezette als ik terugkwam van mijn vriend, een ring aantrof; deze lag daar min of meer onopvallend, maar zijn aanwezigheid kon me toch niet ontgaan. Hij bleek bezet te zijn met een guirlande van kleine, schitterende, lichtpaarse steentjes. Door wie was hij daar neergelegd; door een andere…

In de immense, langgerekte ziekenzaal met het hoge plafond (een zaal die tot de verbeelding sprak en reminiscenties opriep aan zalen in ziekenhuizen, krankzinnigeninrichtingen en lazaretten) stonden de witte bedden als in slagorde opgesteld en er weerklonk een lied dat over de hoofden schalde van de weerloze, onschuldige en zeer kwetsbare gedupeerden…

.....en zo herinner ik me degenen die vóór mij leefden; die zozeer geleden hebben en die het leven, als was het een estafettestokje, aan mij doorgaven; degenen van wie ik afstam; van wie de genen krioelen in mijn cellen en bloed; mijn trotse en gevoelige ouders. En zo zeg ik stilletjes voor mij uit en melancholiek de verzen op die zij plachten te reciteren…