Lieve mama, (Australië september 2010)

1000 tranen kan ik laten stromen op deze dagen van pijn en verdriet. Je weet pas hoeveel men van iemand houdt, wanneer ze er niet meer zijn. Je leerde me lopen, spreken, hebt me beschermd, opgevoed tot wat ik nu ben. Ik vergeet nooit hoeveel steun ik van je kreeg die elf maanden hospitaal na mijn zware ongeval, en in de moeilijke periodes erna toen ik in de rolstoel belandde.

Ik wou dat je er nog steeds was! Ik mis je erg. Al dagen denk ik aan jou vanuit het verre Australië waar Julie haar dochtertje op de wereld zette, twee dagen voor je ons verliet. Ze had zo gaarne je achterkleinkind Siana in jouw armen gelegd en gezegd welke fantastische grootmoeder je was. Je was wel ziek, maar wie had dat gedacht, toen ik naar hier kwam om mijn dochter bij te staan na de zware bevalling, het een afscheid voor altijd zou zijn. Het liefst wou ik dat ik nu bij je kon zijn. Ik heb alles geprobeerd om naar jouw begrafenis te komen, maar kon niet meer op tijd naar België terug.

Graag zou ik terug nog eens samen zijn, samen lachen, samen praten over de dingen die die dag gebeurden. Je puzzelde zo graag en kon als geen ander een kruiswoordraadsel oplossen. Regelmatig schreef ik een klein gedichtje voor u en je vond dat zo fijn. Je bewaarde ze zorgvuldig als een waardevolle schat. Ik heb nog foto’s van toen en nu. Je was zo mooi en toonde zeker niet je leeftijd. Je kon gemakkelijk 10 jaar zeuren. Wat was ik daar fier op.

Mama, ik heb nog zoveel vragen en ik wil nog zoveel met je delen. Graag wil je nog een laatste keer een knuffel geven en een laatste kus. Ondanks de pijn die mijn hart doorboort, kan ik alleen nog maar denken aan de kracht die je gaf in de strijd tegen de pijn. Je ging de strijd tegemoet met al je krachten en deze heb je ook gewonnen. Je hebt een plek vol vrede kunnen vinden, een plek zonder pijn en verdriet. Die dag zal ik nooit vergeten en voor mij zal je nooit behoren tot het verleden.
Ik schrijf voor jou nog een laatste gedicht.

Ik mis zo
De dag begint met een nieuw begin.
maar niet bij mij binnenin...
Het doet eens goed voor u te schrijven.
en mijn verdriet terug te drijven.

Elk jaar als Siana jarig is,
ben jij degene die ik mis.
Waarom heb ik nog zoveel pijn,
Waarom moest het nu juist die dag zijn?

Je foto’s staan nog om me heen,
als mijn mama blijf je nummer één!
Het voorbeeld dat ik van je kreeg
en het bidden, dat ik nooit verleer
Ik mis je stem, je bezorgdheid, je lach
ik denk aan jou, nog elke dag.
Bedankt voor alles wat je deed voor mij
uw levenskracht leeft nu voort in mij

Je liefhebbende dochter Yvette