Voorjaar 2010
“Ik liep door een volkomen lege en onbekende straat. Maar onderweg zag ik aan de overkant een man lopen, ik rende naar hem toe om te kijken waar ik was. Ik raakte zijn schouder aan en hij draaide zich om, ik was verrast, want ik zag je gezicht, Bjarne. Lange tijd kon ik van verbazing geen woord zeggen. Maar toen ik me herstelde, vroeg ik waar we waren. Zonder mijn vraag te beantwoorden, zei je dat alles in orde was, omhelsde me en we liepen verder de straat uit. We praatten veel en het maakte me niet meer uit waar we waren, want we hadden plezier. Alles was zo realistisch, het was alsof ik je aanrakingen en knuffels in werkelijkheid voelde. Onderweg zagen we een meer, het was schoon en transparant. Je vertelde me dat dit meer net zo mooi was als mijn ogen. Zonder lang na te denken nodigde je me uit om erin te zwemmen en we renden het meer in en doken erin zonder onze kleren uit te trekken. Toen we uit het meer kwamen waren we helemaal nat. Je zei dat je huis vlakbij was en bood aan om naar jouw huis te gaan om onze spullen te drogen. Toen we thuiskwamen, kleedden we ons bijna volledig uit en hadden we alleen nog maar een slipje aan. We zaten op de bank te kletsen over onze dag en hoe geweldig het was. Maar we konden onze naakte lichamen duidelijk niet weerstaan en raakten onze lippen aan en gingen op in een hartstochtelijke kus.“
Alfons kon zich zijn meest recente romantische droom nog goed herinneren. Geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om het aan Bjarne te vertellen. De droom moest een droom blijven, daar had de werkelijkheid niets mee te maken.
In de straat waar de woning van Bjarne was, kwam Bjarne de schizofrene buurvrouw tegen. Ze vertelde dat de Portugese benedenbuurman was gestorven en dat de buurvrouw aan de andere kant ook was overleden aan een tweede hartaanval.
“Ik ben de volgende die aan de beurt is”, voegde ze er aan toe met overslaande stem. Bjarne probeerde het gesprek kort te houden. Hij wist niet of ze het werkelijk meende.
Bjarne was aan verandering toe. Astrid woonde aan de andere kant van de stad in de Oosterparkbuurt. Bjarne was al een tijd op zoek naar een andere woning.
Plotseling realiseerde Bjarne zich hoe zeer hij Emma Petronella miste. Hij had al jaren niet meer van haar vernomen. Hij had weliswaar in Violette een nieuwe vrouwelijke muze gevonden, maar Violette was natuurlijk geen Emma Petronella, die meer over boeken wist dan muizen over kaas.
Hij miste haar intelligentie en haar welbespraaktheid, de ingewikkelde dilemma's die alleen zij kon overzien. Soms vanuit de emotie, maar veel vaker vanuit haar gedegen kennis over kunst en cultuur.
Bjarne miste haar bagage, terwijl zijn eigen bagage aan verandering toe was.
Een andere sociale huurwoning was niet gemakkelijk te vinden. Hij stond inmiddels al jaren ingeschreven als woningzoekende en hij reageerde regelmatig op woningadvertenties, maar telkens stond hij te laag op de lijst.
Na de complete ineenstorting van schrijverssite “het Blijvertje “ kwam Bjarne zijn oude dichtvrienden weer tegen op Facebook. Een aantal had de schrijverspijn aan de wilgen gehangen. Anderen gingen stug door en publiceerden op andere schrijverssites of op Facebook zelf.
Bjarne besloot ook het een en ander te proberen om zijn gedichten van aandacht te voorzien, maar het werd nooit meer zoals tijdens de hoogtijdagen van “het Blijvertje.”
Geplaatst in de categorie: overig
voorjaar
155
Geef je reactie op deze inzending: