Boulmane

Wat me van Marokko vooral is bijgebleven is de roodachtige aarde. Verspreid door het land lagen daarop de kazbah's als grote zandkastelen die bij mij een manie ontwikkelden; elk exemplaar moest uitgevlooid wat mijn vriendin opzadelde met kazbahmoeheid. Verder was er de verrukking van gekoeld vers sinaasappelsap verstrekt door verkopers die met een soort ijscokarretjes rondreden. En op weg naar Ouarzazate was er meer (rug)wind dan ik in Nederland ooit had meegemaakt en me naar mijn vriendin toekerend deed vragen of ze nog benzine in de tank had. We gingen lijzig trappend voor de wind als brommers.
Klauteren in het Atlasgebergte ging tot zodanige hoogte dat landarbeiders ons eenmaal boven verwelkomden met applaus. Zij reed op een tot in de puntjes verzorgde fiets met een karrenvracht aan ervaring waaronder het doorkruisen van de outback van Australië in haar uppie. Ik kon daar niet tegenop, maar mijn tweedehands Gazelle bracht me nog een heel eind en af en toe kon ik haar in een klim de loef afsteken.

Boulmane lag ook hoog. Na een simpel maal werd het tijd op zoek te gaan naar een onderkomen. Mijn vriendin kon tegenover een hotelhouder bij bezichtiging van een kamer de lof zingen alsof hij een pasha was. Ik had daar altijd wat moeite mee. Het was ook niet praktisch, want leidde ertoe dat de mondhoeken van de hotelier bliksemsnel omhoog krulden: `kat in 't bakkie'.
Ik zag daarentegen het behang dat in de hoek omkrulde, een schimmelplek in de badkamer of die kakkerlak wegschieten onder een plint. Nadat we de kamer hadden geboekt met de deur eenmaal dicht en de pasha verdwenen schoven de blinde vlekjes opzij en keerde het kritisch vermogen terug in haar helder blauwe kijkers. Dan was het gemopper vaak niet van de lucht en alles wat ik in eerste instantie al gezien had, werd onderschreven.

Daarom hebben we uiteindelijk afgesproken dat ik de bezichtigingen voor mijn rekening zou nemen. Maar zover was het nog niet en zaten we die avond in Boulmane in onze maag met een kamer die niet bleek te beschikken over warm water. Toegegeven dat ik ook niet op het idee gekomen was de kraan open te draaien.
Ik meldde bij de hoteleigenaren dat we toch maar van overnachting afzagen.
Ze leken wel weggelopen uit `Wachten op Godot', zoals ze tegen de donkere nachtlucht van Boulmane schouder aan schouder staand ons nakeken met ogen die doortrokken waren van zo'n intense teleurstelling dat ik met ze te doen kreeg wat me bijna mijn besluit had doen heroverwegen, maar het zweet van een bergetappe laat zich toch lekkerder van je rug spoelen met heet water.

Zie ook: https://www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg, 2 december 2025

othello2casema.nl

Biografie van deze schrijver

marokko fietsvakantie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 11