Je grote roem kwam pas na je zelfdoding
(voor Zelda Nilgün Marmara Önal (1958 - 1987))
Je bent geboren op 13 februari 1958 in Istanbul. Je studeerde aan het Kadiköy Maarif College en de Anatolische Hoge School. Aan de Bogazici Universiteit aan de Bosporus studeerde je af in de Engelse taal en literatuur. Je deed een groot onderzoek naar Sylvia Plath, met wie je jezelf identificeerde. Je schreef over de eenzaamheid van het individu, wat een existentieel probleem voor jonge dichteressen als Plath en jij was, vooral in jullie poëzie. Je dichtte over de meest kwetsbare thema's. Je gedichten werden in diverse tijdschriften gepubliceerd.
Je bent o.a. beïnvloed door Kleine Alexander Müller Lale, Orhan Alkaya, Cezmi Ersöz en Gülseli Inal, maar vooral door Serdar Aydin Goknil. Je bent ook beïnvloed door Dylan Thomas en natuurlijk door Sylvia Plath. Op de universiteit zat je vaak buiten op de ijzeren trap en in de klas zat je op de achterste rij. In 1982 trouwde je met de industrieel ingenieur Onal Nilgun Marmara en woonde je een tijd in Libië. Terug in Istanbul ging je in de wijk Kiziltoprak wonen, op zes hoog, met uitzicht over de Zee van Marmara.
Je kon niet vasthouden, niet begrijpen, geen zin vinden, geen bruikbaar doel, niet bestaan en niet uitstaan. Je probeerde met je schrijfwerk een zinvol bestaan op te bouwen, maar de tragische weerslag daarvan was enorm deprimerend. Je gebruikte woorden als; verdwijning, walging (denk aan Sartre), breuk en dood. Je leed een stormachtig leven. Je was een bijzonder knappe vrouw, maar met inderdaad zeer droevige, onheilspellende ogen. Mina Ropes Nilgun Marmara was je minnaar. Je schreef 'Zorg goed voor de vogels na mij!'. Jamal Süreya zei, dat je een heel ander mens was geworden en dat je in de loop van de avonden qua persoonlijkheid veranderde en angstaanjagende en griezelige trekken vertoonde.
Je vond het niet de moeite waard om nog dertig jaar te worden. Je zag je aardse bestaan als het zitten in een wachtkamer. Je had geen zin meer om nog langer te wachten. Jamal zag de pijn op je gezicht. Je voelde jezelf een gedoemde op deze aarde. Je kon niet geloven in een God, die alleen jou zegende. Je poëzie was echt een aanloop en een beschrijving naar de dood toe. Je schreef het met je eigen bloed. Je wilde graag in je magische kindertijd blijven. Je schreef 'Onze eenzaamheid is ingelijst, ons verdriet gebouwd met deuren, stof, steen, geschiedenis en nu schoonheidswinkels!' en 'Ik heb mijn ziel uitgedroogd met eenzaamheid en pijn!'. Sylvia Plath, die dertig werd, was schizofreen en jij was manisch depressief en je had veel liefdesverdriet. Je hebt je eigen hart opgegeten en je dacht dat dichters niet te lang hier moeten blijven.
Op 13 oktober 1987 ben je van je balkon op zes hoog gesprongen, nadat je nog een laatste blik op de Zee van Marmara had geslagen. Je schreef iets dergelijks in je dagboek. Je schreeuwde niet toen je jezelf te pletter gooide. Je werd negenentwintig jaar en je bent begraven.
In 1988 verscheen postuum jouw dichtbundel 'Ingetrokken Schrijfmachine Poëzie'. In 1990 verscheen 'Teksten' en in 1995 je dagboek 'Rood Bruin Boek', samengesteld door Gülseli Inal, één van jouw lievelingsdichters. De dichter/essayist Gülseli Inal (1947, Istanbul) studeerde filosofie en sociologie aan de Universiteit van Istanbul. Op een foto in jouw huiskamer zie je jou met de typisch in elkaar geslagen handen samen met je belangrijke vriend Ece Ayhan Ages (1931 - 2002), een dichter, en Haydar Ergülen, een dichter en socioloog. Op een andere foto zit je samen met Haydar op je balkon, terwijl precies tussen jullie in een vogeltje op de tafel staat. 'Zorg goed voor de vogels na mij!'. Iemand gaf Ece Ayhan de schuld van jouw zelfdoding, omdat hij jou zogenaamd had afgewezen. Er werd zelfs geopperd dat je was vermoord, omdat iemand na je val een mannenstem had gehoord. Maar die fabeltjes snijden geen hout. Onal Nilgun Marmara sprong vijf jaar later uit zijn hotelkamer in Kadikoy Kaan.
Geplaatst in de categorie: idool
Zelda Nilgün Marmara
63
Geef je reactie op deze inzending: