Zwaar geterroriseerd door primitieve machismo

(voor Dolores Veintimilla (1829 - 1857))

Jij bent geboren op 12 juli 1829 in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Jouw ouders waren José Veintimilla en Jerónima Carrión y Antepara. Op jouw 8-ste ging jij naar het Colegio Santa Maria del Socorro, geleid door Isaac w. Wheelwright. Daarna ging jij naar de Dominicaanse school van Santa Catalina de Siena voor de basisopleiding. De zusters gaven jou ook godsdienstles, kookles, borduurles, weefles en naailes. Jouw muzieklerares Rosa Carrión leerde jou o.a. piano spelen. Antonio Salas leerde jou tekenen en schilderen. Jouw familie was rijk en jij was erg mooi en zeer intelligent. Op 16 februari 1847 trouwde jij in Quito met de arts Sixto Antonio Galindo y Oroña uit Colombia. De bruidsschat van 5000 pesos was voor Sixto. Eind november 1847 werd jullie zoon Santiago geboren. Rosa Ascázubi, de vrouw van generaal Gabriel Garcia Moreno, was de meter. Moreno is op zijn 53-ste door zijn politieke vijanden vermoord. Een tijd later verhuisden jullie naar de havenstad Guayaquil, waar jouw enige zus Josefina met haar man kolonel Sebastián Medina woonde. Daar werden jullie door de high-society vriendelijk ontvangen.

Jij voelde dat Sixto niet zo intens van jou hield als jij van hem, waardoor jij jouw passie in jouw schrijfwerk stopte. In 1854 verhuisden jullie naar Cuenca, in 1557 gesticht door Gil Ramirez Davalos, gouverneur van Quito, ontdekkingsreiziger, conquistador en na 1575 de onderkoning van Peru. De Oude Kathedraal stamt uit 1567. Kort na jullie verhuizing ging Sixto zonder enige uitleg op reis naar Midden-Amerika en liet hij Santiago en jou in de steek. Hij stuurde jullie wel maandelijks wat geld, maar het huwelijk was mislukt. Na zijn vertrek besteedde jij al jouw aandacht aan jouw intellectuele en literaire leven. Jouw huis werd een ontmoetingsplek voor hedendaagse schrijvers, zoals Tomás Rendón Solano (1824 - 1916), Vicente Salazar y Lozano, Antonio Marchán y Garcia, Manuel A. Toral, Luis Muñoz, León Morales y Vitores en Dr. Mariano Cueva Vallejo (1810 - 1882), getrouwd met Gabriela González en Egas-Venegas, met wie hij de dochter Josefa Serafina Cueva kreeg. Mariano was rector van de Universiteit van Cuenca, opgericht in 1867. En Dr. Benigno Malo, Miguel Ángel Corral en Francisco Eugenio Tamariz hebben jouw salon ook bezocht. Na enkele maanden moest jij verhuizen, want jij kon de huur niet meer betalen.

In die tijd, op 20 april 1857, was jij er samen met enkele vrienden getuige van dat Tiburcio Lucero de doodstraf kreeg. Tiburcio werd op de Plaza de San Francisco in Cuenca opgehangen. Zijn vrouw en 5 kinderen waren erbij, waarvan 1 zuigeling. Dit raakte jou tot diep in jouw ziel, waardoor jij 'Doodsbrief' schreef, wat enige ophef veroorzaakte. Jij schreef tegen de doodstraf. Een leerling van Fray Solano Vicente, Ignacio Marchán, reageerde schriftelijk op jou. Fray Solano Vicente (1791 - 1865) was een theoloog, schrijver, polemist en Franciscaanse priester. Jij reageerde met 'Nog een bel', waarmee jij Ignacio correct beantwoordde. Toch hield het conflict aan en werd jij genadeloos vernederd. Jij werd zelfs van pantheïsme beschuldigd, wat echt belachelijk was. God nog aan toe, wat een gestoorde kwaaddoeners! Wat een walgelijke gekken!

Priester Solano Vicente spuide al zijn opgekropte woede en vooroordelen op een gewelddadige wijze richting jou. Hij gebruikte de meest vreselijke en lasterlijke beschuldigingen. Veel van jouw vrienden haakten af en haalden hun schouders op. Hierdoor werd jij als eenzame vrouw in een diepe pijn gestort. Jouw gebleven vrienden waren Dr. Mariano Cueva, Antonio Marchán en José Valverde. Jij was familie van generaal Ignacio de Veintemilla en zijn nicht, de feministische schrijfster Marietta de Veintemilla. Op een lithografie is te zien hoe beeldschoon jij was en ik hoef alleen maar naar jouw sierlijke handtekening te kijken om te weten hoe hooggevoelig, aandachtig liefdevol en harmonieus artistiek jij was. Jouw prozawerk bestaat uit 'Fantasie' en 'Herinneringen', waarin jij het verleden en de tijd de schuld van een vroege dood van jouw dromen geeft. Jouw bekendste gedicht is 'Klachten' (Quejas). In Cuenza huurde jij een appartement in het huis van Josefa Ordóñez. Jacoba Monroy en de 6-jarige jongen Mariano woonden bij jou. Jullie verhuisden naar een bescheiden appartement op de tweede verdieping in de Bolivar straat. Dat had 2 slaapkamers en 1 huiskamer met ramen aan de straatkant. Het stadhuis staat ook aan de Bolivar straat. De huurbazin was Josefa Peñafiel.

Op 23 mei 1857 pleegde jij in Cuenca zelfdoding door een glas met cyanide op te drinken. Jij was zwaar depressief geraakt en geworden, vooral door priester Solano Vicente. Jij werd 27 jaar en jij werd de volgende dag door Santiago en daarna door een dienstmeisje gevonden. Guillermo Blest heeft de begrafeniskosten betaald. Jouw brief 'De nacht en mijn pijn' was gericht aan jouw moeder en Sixto. Sixto kwam in 1858 terug om jou een christelijke begrafenis te geven, alsof je daar op zat te wachten. De priester-monnik Solano Vicente stopte na jouw overlijden met zijn aanvallen, al wist hij nog wel enkele akelige en vernederende dingen in 'Bezem' te schrijven. Santiago groeide op bij zijn tante en samen met zijn vrouw Urbana Medina kreeg hij kinderen. Hij werd 38 jaar. Voor jouw overlijden verbrandde jij bijna alles wat jij had geschreven. Jij wilde dat de wereld een meer beschaafde en humane leefplek zou worden en jij pleitte voor vrouwenrechten en eerlijke gelijkwaardigheid. Jouw vriend Antonio Marchán y Garcia verzamelde jouw overgebleven, romantische gedichten, waarvan er twee voor de dichteres Carmen Pérez Antepara zijn geschreven. De schrijfster/advocate/onderzoekster María Helena Barrera (1971, Pelileo) publiceerde in 2015 de biografie 'Dolores Veintimilla, más allá de los mitos' (voorbij de mythen) en in 2016 verscheen haar 'De ardiente inspiración. Obras de Dolores Veintimilla' (Van vurige inspiratie. Werken van Dolores Veintimilla).

Dolores Veintimilla

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 57