De heilige dichteres uit Bernal

(voor María Raquel Adler (1899/1900 - 1974))

Jij bent geboren op 12 oktober 1899 of circa 1900 op een boot in de Argentijnse Zee. Jij zei zelfs dat jij in 1910 was geboren. Op een terugreis vanuit Europa is jouw moeder van jou bevallen. Jij had Joodse immigrantenouders van Duitse en Roemeense afkomst. Jij had twee broers, waarvan er één op zijn 19-de in Duitsland afstudeerde als ingenieur. Hij werd 26 jaar. Op jouw 16-de verscheen jouw dichtbundeldebuut 'Revelación' (Openbaring) met een mooie foto van jezelf. Op jouw 17-de werd jij verliefd op Christus Jezus, jij verliet jouw ouderlijke huis en jouw eerste liefde Pedro Renoir, die op 20 juni 1922 in Parijs zelfdoding pleegde en 23 jaar werd.

Jij gaf vanaf jouw 17-de Franse les aan de La Plata Normal School op Calle 49 en op Avenida 1 in La Plata in de provincie Buenos Aires. De school is geïnspireerd op een klassieke, Engelse kostschool met nabijgelegen woningen voor studenten en professoren. De schrijver Ernesto Sabato ging naar deze school, waar de schrijver Pedro Henriquez Ureña hem inspireerde om te schrijven. Jij gaf Spaanse les aan andere scholen in Argentinië. Jij was een geweldige lerares en als mystica schreef jij religieuze poëzie, waardoor jij geen groot publiek bereikte. Jij publiceerde vooral in het tijdschrift 'Criteri'. Jij woonde op 37 Don Bosco Straat in Bernal, Buenos Aires. Dat was voorheen de residentie van generaal Félix Benavides, die deelnam aan de oorlog van de 'driedubbele schande'. Dit prachtige herenhuis is in Italiaanse stijl en met een kunstzinnig bewerkte poort. Het was het sobere centrum van jouw sociale leven. Daar kwamen intellectuelen en lokale vrienden samen, zoals Celia Rodriguez en haar echtgenoot, Dr. Fernando Posso, vader Ochoa, meneer Felipe Firpo, de Salvati en de Bianchi.

Jij was goed bevriend met Don Felipe Firpo. Jij was mede-oprichter van de Argentijnse Vereniging van Schrijvers en van 1934 tot 1938 lid van de bestuursraad. Jij werd een christen, een 'dochter van Israël in Christus' zei je. Nadat jouw ouders rooms-katholiek werden, ben jij rooms-katholiek geworden. Jij hebt jouw literaire carrière aan Christus Jezus gewijd. Jij was een vriendin en bewonderaar van de dichteres Gabriela Mistral, met wie jij volop correspondeerde. In 1923 verscheen 'Místicas', in 1925 'Cantos de Raquel', in 1927 'La divina tortura', in 1933 'De Israel a Cristo', in 1936 'Buenos Aires, ciudad y poesía' en in 1937 'Sonetos de Dios'. In december 1939 heb jij de Vereniging van Katholieke Schrijvers en Publicisten (ASESCA) opgericht, samen met jouw collega's en vrienden; Sara Mackintach, Sara Montes de Oca, Lucrecia Sáenz Quesada, Delfina Bunge, Concepción Solveyra, Magdalena Fragueiro Olivara, Cornelia Groussac en Angélica Felisa Fuselli. In 1938 verscheen 'Cancion del hombre y la ola', in 1943 'Llave del cielo', in 1950 'Veneración' en in 1957 'El libro de los siete sellos'.

Jouw religieuze gedichten werden geprezen door o.a. de dichter/schrijver Rafael Cansinos Asséns en de historicus/filoloog Ramón Menéndez Pidal. Rafael beschreef jouw gedichten als een 'naïef en primitief gevoel dat doet denken aan dat van de eerste patriarchen die de woestijnen hoedden en God zagen als de ziel van die uitgestrektheden, als de levende realiteit van het woord onmetelijkheid'. Rafael was een meester van Jorge Luis Borges. Ramón zei over jou dat 'haar inspiratie van Jezus Christus geen kopie is van die van dichters, zoals zo vaak gebeurt, maar eerder de inspiratie van een dichteres vol intieme oprechtheid'. Ramón's vrouw was María Amalia Vicenta Goyri, de eerste Spaanse vrouw die een graad in filosofie en letteren behaalde en de eerste die haar doctoraat behaalde. Hun kinderen waren Ramón, die als kind overleed, Jimena en Gonzalo. In 1959 werd jij als eerste Argentijnse schrijfster door de literaire groep Consejo del Escritor genomineerd voor de Nobelprijs voor de Literatuur en in 1965 deden de professoren van de Katholieke Universiteit van Cuyo dat.

Net als jouw collega Adela Garcia Salaberry, die jij sporadisch ontmoette, hield jij van Bernal, omdat jouw diepgaande mystiek gelijk stond aan het landschap en het klimaat, wat jou voedde en stimuleerde. Sommige van jouw dichtwerken zijn in het Engels vertaald door Miss Paterson, jouw vriendin en lerares aan de High School Quilmes. Één van de dochters van jouw oudste broer was de laatste jaren van jouw leven jouw metgezel. Jij overleed op 28 juli 1974 in Bernal. Jij werd 73 of 74 jaar en jij bent in de Cementerio El Salvador op Avenida Ovidio Lagos 1840 in Rosario begraven. Dat is gesticht in 1856 en de dichter Osvaldo Bailo is daar ook begraven. Óf jij bent in de Cementerio La Piedad op Avenida Provincias Unidas 2750 begraven. Jouw erfgename schonk jouw bibliotheek aan het Franse college, de J.M. Estrada Volksbibliotheek en het Regionaal Historisch 'Almirante Guillermo Brown' op Lavalle 481 1876 in Bernal. Het rooms-katholieke bisdom Quilmes vindt jou een heilige. Ik ook.


'Ik zing voor de Nieuwe Mens'

Ik zing over de nieuwe man uit mijn land...
Zijn stem verheft zich over de zoete pampa
de strenge Indiaan, de gastvrije gaucho
met zijn wilde en dromerige legendes
in de vruchtbaarheid van het ongerepte land
trekken hem aan, wiegen hem en verheffen hem...
Ik zing over de nieuwe man van mijn afkomst
in de hartslag van hemel en vaderland!


Laat het zo zijn

Heer, als U gelooft dat ik nog niet genoeg aan het leven heb gegeven,
en dat ik op dat moment een voedster en een wapen zou kunnen zijn
van deze arme eeuw van mij en dat ik het heb veracht.

Heer, als U het gelooft dat ik de genade van Uw Geest heb geërfd,
en dat ik met mijn schakel de tandwielen zal afstellen,
keten in opstand tegen de mens die alles, alles heeft beledigd.

Heer, als U het gelooft, dat de druppels goud voor de mens
niet genoeg zijn; en dat ik zo de sublieme verlossing
van vrede, glorie en liefde vertraag

mag ik mijn aderen voor hen openen, mijn bloed uit hen,
Heb ik mijn geest op hen geënt, hen gevoed met mijn idee en
mijn leven, dat in bloei staat als een brandoffer gegeven?

Heer, als U erom vraagt, het zij zo, Heer!


De bezoeking

In de stilte van de zwarte nacht
verheft mijn stem zich met een vol hart.
De tijd heeft zijn onuitsprekelijke sluiting van de dag
gegeven, en gaat op zoek naar een nieuwe.

De eindeloze tijd zal een andere dag brengen
en een andere nacht voor mijn hongerige hart,
dat zich op dit moment van de wereld losmaakt
en verheven zijn lied verheft!

De man zal met zijn verlangen op dit uur,
onverzadigbaar, de dorst van zijn passie lessen.
De kwelling van de man is groot en verteert hem,
Oh wrede lach van zijn afpersing!

Omdat hij niet weet wat een grote wonden
de Mensheid al aan het verteren is,
door de druppel liefde die slecht is opgevangen,
door een korrel geloof in de Eeuwigheid!

De wagen komt al dichterbij; in zijn schoot
krul ik mij op en de ziel ontvouwt in gebed
een onbeschrijflijke band, ik verwar de wereld
in een omhelzing, en de Heer bezoekt mij!


Oh! Heer Jezus Christus

Oh! Heer Jezus Christus, genade, heilig is Uw grote ontwerp,
Uw oneindige goedheid die nog steeds
een gezegende vonk van Uw Liefde bewaart.

Uw handen druppen nog steeds die heilige dauw,
waarmee U zielen zalft en vruchtbaarheid geeft,
Uw ogen storten nog steeds een Licht zonder ondergang,

dat omarmt en verblindt en eeuwig straalt.


God in mij

God heeft in mij de allerheiligste vlam ontstoken,
de onverwoestbare kracht van de tijd die haar doet ontvlammen.

God heeft zoveel menselijke gaven in mij uitgestort,
dat ze door de eeuwen heen bovenmenselijk zijn geworden.

Hij heeft mij geïnfiltreerd met de grootste verwondering:
Vibreren met al het leven, stralen met wat schijnt;

Bij alles wat hij zingt, huilt, lacht of kreunt;
Met het onbekende, deze sublieme waarheid

Van het eeuwige mysterie, dichtbij of oneindig;
Met dag en nacht, met de heilige mythe ervan.

María Raquel Adler

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 37