Genade

We zaten samen aan een tafeltje in het grand café van de stad waar ik woonde. Haar zwarte krulhaar in een losse staart, met enkele witgrijze haren bij de slapen. Net als mijn moeder en oma is haar vader door dezelfde ziekte getroffen. Sinds kort woont hij in een verpleeghuis. Na het overlijden van onze moeders vonden mijn nichtje en ik elkaar weer.

We zijn even oud, logeerden als kinderen bij elkaar en delen onze eerste bioscoopherinnering zonder ouders: Grease. In die tijd liep mijn nichtje als ‘boegmeisje’ voor de stoet majorettes uit. Mooi, slank en geconcentreerd danste ze, zwaaiend met haar baton. Apetrots stond ik aan de kant. Samen met de muziek, de kleurige pakjes en de synchrone passen was dit serieus folklore in de jaren zeventig.

De brandende kaars stond dicht bij onze gezichten. In onze geestdrift hadden we zo een pluk haar in vlam kunnen zetten. Ik herkende de verwarring van haar vader over de tubes en flessen: tandpasta, shampoo, afwasmiddel? Olijfolie als douchegel, een creatieve vondst.

We liepen de prachtige bibliotheek op het Neude binnen, voorheen postkantoor, keken uit het raam naar de Dom en praatten onafgebroken. We wandelden door steegjes, langs grachten, door vrieskou en zon en stapten een grote, hoge ruimte binnen. Aan de muur hing een Mariabeeld. We gingen zitten op een verhoogde kruk. Ook op dit tafeltje brandde een kaarsje tussen ons in.
Ik heb een zwak voor deze voormalige kerk, nu een restaurant. Mijn ouders, beiden gelovig opgevoed, gaven het geloof na hun huwelijk op. Om onze goddeloze jeugd te compenseren, besloten mijn broer en ik ooit de Matthäuspassion bij te wonen. Zij ging als kind vaak naar de kerk, maar heeft er inmiddels niets meer mee.

Een goede vriend van mijn overleden vader kreeg nu ook de diagnose. Dat raakte me. Samen met zijn vrouw woont hij in het gebouw waar de ouders van mijn nichtje jarenlang woonden. Zijn vrouw kreeg de diagnose twee jaar eerder. Tragisch genoeg was hij lange tijd haar baken. Nu gaat zijn achteruitgang sneller dan die van haar. Zij houdt hem in de gaten, voor zover ze dat nog kan.
Mijn nichtje, bezig met het ontspullen van haar vaders woning, vroeg of ze ook naar een onderkomen met begeleiding zouden willen verhuizen. Ze schudden resoluut hun hoofd. “Nee hoor, geen sprake van.”

Mijn rug zocht de leuning. Ik keek recht in de ogen van Maria. Even dacht ik geruststelling te zien, maar het was iets anders, iets waarachtigers dat haar blik weerspiegelde. Voor het eerst die dag vielen we stil. Niet uit ongemak, maar uit gedeeld besef.

familie ouders ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 7 stemmen 635