Genade

We zaten tegenover elkaar aan een tafeltje in het grand café in de stad waar ik jaren geleden woonde. Haar zwarte krulhaar was losjes bijeengehouden in een staart, enkele witgrijze haren bij haar voorhoofd en slapen. Haar vader, een van de zeven broers van mijn moeder, lijdt aan dezelfde ziekte waaraan mijn moeder is overleden, evenals mijn oma, tante en een andere broer. Sinds kort is mijn oom, weduwnaar, verhuisd naar een verpleeghuis. Na het overlijden van onze moeders hebben mijn nichtje en ik na jaren weer contact.

We zijn van dezelfde leeftijd, logeerden als kinderen bij elkaar, delen onze eerste bioscoopherinnering zonder ouders: 'Grease'. In die tijd liep mijn nichtje als ‘boegmeisje’ voor de stoet majorettes uit. Mooi, slank en geconcentreerd, danste ze haar passen in de optocht, zwaaiend met haar baton. Apetrots stond ik aan de kant. Samen met de muziek, de kleurige pakjes en synchrone passen, was dit serieus folklore in de jaren zeventig.

De brandende kaars stond dicht bij onze pratende gezichten. In onze geestdrift zouden we zo een hand of een pluk haar in vlam zetten. Ik herkende de verwarring van haar vader over al die tubes en flessen: tandpasta, shampoo, afwasmiddel? Olijfolie als douchegel, een creatieve vondst.

We liepen de prachtige bibliotheek op het Neude binnen, voorheen het postkantoor, keken uit het raam naar de Dom en babbelden non-stop. We wandelden door steegjes, langs de grachten, door vrieskou en zon, en stapten een grote, hoge ruimte binnen. Een Mariabeeld aan de muur. We zaten op een verhoogde kruk en praatten verder. Ook op dit tafeltje stond een kaarsje tussen ons in. Ik heb een zwak voor de voormalige kerk, nu als restaurant in gebruik. Mijn ouders, allebei gelovig opgevoed, schaften dit na hun trouwen af. Ter compensatie van onze goddeloze jeugd besloten mijn broer en ik ooit de Matthäuspassion bij te wonen. Mijn nichtje zat gedurende haar jeugd regelmatig in de kerk, maar heeft er inmiddels niets meer mee.

Een goede vriend van mijn lang geleden overleden vader heeft de diagnose nu ook. Hier schrok ik van. Samen met zijn vrouw woont hij in hetzelfde gebouw waar de ouders van mijn nichtje jarenlang gewoond hebben. Zijn vrouw kreeg de diagnose twee jaar eerder.

Tragisch genoeg was de vriend van mijn vader lang het baken, waakzaam over zijn vrouw. De achteruitgang van zijn ziekte verloopt sneller dan die van haar. Zij is nu degene die hem in de gaten houdt, voor zover ze dat nog kan. Mijn nichtje, bezig met het ontspullen van haar vaders woning, vroeg hen voorzichtig of zij misschien ook naar een 'onderkomen met begeleiding' zouden verhuizen. Resoluut hadden ze hun hoofd geschud: "Nee hoor, geen sprake van."

Mijn rug zocht de leuning, ik keek recht in de ogen van Maria. Even dacht ik geruststelling te zien, maar het was iets anders, iets waarachtigers wat haar blik weerspiegelde. Voor het eerst die dag vielen we stil. Niet van ongemak, maar van gedeeld besef. Mijn nichtje en ik bogen ons over de menukaart.

familie ouders ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 7 stemmen 323