Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen over familie

Genade

We zaten samen aan een tafeltje in het grand café van de stad waar ik ooit woonde. Haar zwarte krulhaar was losjes samengebonden in een staart, met enkele witgrijze haren bij haar voorhoofd en slapen. Zoals mijn moeder en oma, is ook haar vader getroffen door dezelfde ziekte. Sinds kort woont hij in een verpleeghuis. Na het overlijden van onze moeders vonden mijn nichtje en ik elkaar weer.

We zijn even oud, logeerden als kinderen bij elkaar en delen onze eerste bioscoopherinnering zonder ouders: Grease. In die tijd liep mijn nichtje als ‘boegmeisje’ voor de stoet majorettes uit. Mooi, slank en geconcentreerd danste ze haar passen, zwaaiend met haar baton. Apetrots stond ik aan de kant. Samen met de muziek, de kleurige pakjes en de synchrone passen was dit serieus folklore in de jaren zeventig.

De brandende kaars stond dicht bij onze pratende gezichten. In onze geestdrift hadden we zo een hand of pluk haar in vlam kunnen zetten. Ik herkende de verwarring van haar vader over al die tubes en flessen: tandpasta, shampoo, afwasmiddel? Olijfolie als douchegel, een creatieve vondst.

We liepen de prachtige bibliotheek op het Neude binnen, voorheen het postkantoor, keken uit het raam naar de Dom en praatten onafgebroken. We wandelden door steegjes, langs de grachten, door vrieskou en zon, en stapten een grote, hoge ruimte binnen. Aan de muur hing een Mariabeeld. We gingen zitten op een verhoogde kruk. Ook op dit tafeltje brandde een kaarsje tussen ons in.
Ik heb een zwak voor deze voormalige kerk, nu restaurant. Mijn ouders, beiden gelovig opgevoed, schaften het geloof na hun huwelijk af. Ter compensatie van onze goddeloze jeugd besloten mijn broer en ik ooit de Matthäuspassion bij te wonen. Zij ging als kind regelmatig naar de kerk, maar heeft er inmiddels niets meer mee.

Een goede vriend van mijn overleden vader heeft de diagnose nu ook gekregen. Dat raakte me. Samen met zijn vrouw woont hij in hetzelfde gebouw waar de ouders van mijn nichtje jarenlang woonden. Zijn vrouw kreeg de diagnose twee jaar eerder. Tragisch genoeg was hij lang haar baken. Nu verloopt zijn achteruitgang sneller dan die van haar. Zij is degene die hem in de gaten houdt, voor zover ze dat nog kan.

Mijn nichtje, bezig met het ontspullen van haar vaders woning, vroeg hen voorzichtig of ze misschien ook naar een onderkomen met begeleiding zouden verhuizen. Resoluut schudden ze hun hoofd. “Nee hoor, geen sprake van.”
Mijn rug zocht de leuning. Ik keek recht in de ogen van Maria. Even dacht ik geruststelling te zien, maar het was iets anders, iets waarachtigers dat haar blik weerspiegelde. Voor het eerst die dag vielen we stil. Niet uit ongemak, maar uit gedeeld besef.

Schrijver: Mohair
23 februari 2025


Geplaatst in de categorie: familie

3.4 met 7 stemmen aantal keer bekeken 425

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)