Bedondering.
Ben ik dan de enige? Ja, ik ben schijnbaar de enige, zoals zo vaak. Want de hele wereld viert feest. Feest om een overwinning die geen overwinning is.
Ik heb het vanaf het begin af aan al met argusogen bekeken, maar er was geen levend wezen dat mij serieus nam. Wilde nemen beter gezegd, want de meeste mensen, kuddedieren als ze zijn, zagen in blinde euforie de waarheid over het hoofd. Mijn vader zei altijd: jongen, mensen gaan graag naar de kermis omdat ze graag bedonderd willen worden. En verdomd, kijk die mensenmassa’s maar rond bedrieglijke automaten en machines, waaruit het haast onmogelijk is om er iets uit te halen, tenzij je maar dom genoeg bent om vol te houden met het verstoken van een kapitaal. En kijk eens hoe sommigen van die arme donders, inmiddels haast letterlijk arm, glimmend van trots met hun volstrekt waardeloze prullaria waar ze nooit meer naar om zullen kijken, huiswaarts keren.
En wéér zijn de mensen bedonderd, en ze vieren feest om een reden, die helemaal geen reden is om feest te vieren. Zij, en wij, zo lees ik immers in de media, denken dat er nu vrijheid is voor de bevolking van enkele onderdrukte landen.
Maar het enige wat er écht is gebeurd, ja en ik verlies nu als meest eigenwijze persoon ter wereld mijn laatste kennissen (bye bye!), het enige wat er is gebeurd is dat de ene dictator vervangen is of binnenkort wordt vervangen door de volgende dictator. Met nét zulke beloften, maar met dezelfde steun: Obama heeft nu al een miljard toegezegd, maar was de VS ook niet het vriendje van de vorige dictator?
Waar de wind waait, waait mijn vestje. Ook een uitspraak van mijn vader.
Mijn radio staat aan, hmm, mooi liedje! “Papa, ik lijk steeds meer op jou!”
O ja, je mag bij mij wél reageren. Ik ga niet gelijk huilen, je krijgt netjes antwoord, ik weet best dat ik de wijsheid niet in pacht heb.
Misschien de eigenwijsheid, maar dat moet je maar aan mijn Vrienden vragen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: wereld
Maatschappij
261
Geef je reactie op deze inzending: