Israël en Palestina
Pien is een weekendje op kamp. Dus Joris neemt het ervan. Hij slaapt uit. Hangt lang en breed op de bank. Zapt in ’t rond. Loopt de badkamer in wanneer hij wil. Kan als eerste het mes zetten in een verse pot chocopasta. Neemt de tijd voor de Donald Duck zonder opgejaagd te worden, kortom hij geniet van weekendje enig kind zijn.
Maar 2 uur na thuiskomst van Pien, is het alweer heibel.
“Zo gaan wij nou eenmaal met elkaar om”, krijg ik als antwoord op mijn vraag waarom ze nu al ruzie maken. Waarop ik teruggeef: “Ja, zo doen Israël en Palestina het ook al jaren en daar heeft de hele wereld last van!”
“Waar slaat dat nou weer op?”, roepen ze eensgezind in koor.
“Nergens op, maar ik vind het behoorlijk irritant dat geruzie, dus hou er gewoon eens mee op.”
“Heeft iemand dat weleens tegen Israël en Palestina gezegd?” vraagt Joris.
“Ongetwijfeld, maar dat heeft niets geholpen.”
“Haha, bij ons werkt het ook niet.”
“Nou, als jullie ieder op je eigen gebied blijven, dus op je kamer en elkaar niet opzoeken, gaat het al beter.”
“Maar Pien luistert niet, als ik zeg: ‘M’n kamer uit!’, dan kan ik alleen maar boos worden en dan moet ik wel slaan.”
“Jij komt ook op mijn kamer”, verdedigt Pien zich.
“Tsja, volgens mij willen jullie allebei hetzelfde; ongestoord in je kamer kunnen zitten, toch?”
“Ja, maar als ik wat wil pakken wat op Joris’ kamer ligt?”, vraagt Pien bezorgd.
“Joris, weet jij wat Pien dan kan doen?”
“Op mijn deur kloppen en vragen of ze binnen mag komen.”
“Zou jij dat kunnen Pien?”
“Natuurlijk en jij ook, Joris!”
“Dat klinkt goed, dus de afspraak is: jullie komen niet op elkaars kamer en kloppen op de deur als je naar binnen wilt.”
Een half uur later vraagt Joris: “Mam, waar ligt m’n Ipod?”
“Volgens mij op Pien’s kamer.”
Klop,klop, “Pien, ligt mijn Ipod bij jou? Mag ik ‘m weer terug?”
“Alsjeblieft, bedankt voor het lenen.”
Ik weet het, dit klinkt ongelooflijk en te mooi, de werkelijkheid is soms niet te filmen.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: ouders
ruzie
106
Geef je reactie op deze inzending: