Pro deo/volente
Ooit heeft het modeblad Esquire de vorige paus verkozen als Accessoiredrager van het jaar 2007. Paus Benedictus XVI heeft de titel gekregen vanwege zijn stijlvolle rode schoenen onder zijn immer stralend witte outfit en zijn iPod mediaspeler. De paus stond eveneens bekend om zijn hippe wandelschoenen van het merk Geox, zonnebrillen van Serengetti en uiteraard om zijn Apple iPod.’
Een stukje verder lees ik:
'De duivel mag zich dan kleden in Prada, de paus doet dat niet. De rode instappers van paus Benedictus XVI zijn, in tegenstelling tot hardnekkige geruchten, niet van het chique modehuis uit Milaan.'
Al gniffelend bedenk ik; nee natuurlijk niet want only the devil wears Prada, Marlies Dekkers... en Durex.
Dat sommige wegen ondoorgrondelijk zijn werd maar weer eens bewezen toen ik gisteren door een winkelstraat fietste. Je kent het wel... soms valt je oog tijdens het voorbijgaan op een schittering in een etalage of een schreeuwende advertentie en móét je gewoon stoppen. Zo ook die zonnige middag, onderweg naar een afspraak bij de bank. Meestal zijn het de dingen die ik me niet kan veroorloven die de meeste aantrekkingskracht schijnen uit te oefenen dus wat ik aantrof was heaven on earth. Schoenen! En niet zomaar schoenen. Nee: daar-ga-ik-van-naast-mijn-schoenen-lopen-schoenen. En één paar uit de etalage in het bijzonder had mijn onverdeelde aandacht getrokken.
De omhooggevallen verkoopster, evenals de twee klanten waarvan er een een paar Vallerie Perrini’s stond te passen en de ander Gian Marco Lorenzi’s keurde, loop ik straal voorbij. In het gedeelde van de chique winkel waar zij zich bevinden staan ze namelijk niet - dat heb ik al door. Achter in de zaak, afgescheiden van de rest, subtiel verlicht en met een zitgedeelte bestaande uit twee Chesterfield fortuilles bevind zich namelijk het gedeelte voor - tja, voor wie? Voetbalvrouwen, miljonairs en bekende Nederlanders waarschijnlijk. Daar pronkt, onder halogeenspotjes een bescheiden doch uitermate kleine bewonderenswaardige collectie schoeisel op een plank. Prada’s oa.
Even stokt mijn adem. Stuk voor stuk juweeltjes zijn het, bijna een art op zich zoals ze daar uitgestald staan. De verkoopster stelt zich verdekt op. Ze doet geen aanstalten tot een verkooppraatje want het is overduidelijk dat provisie bij mij uitgesloten is. Desalniettemin laat ze niet merken (wat getuigt van professionaliteit geef ik toe) dat ik hier niet hoor. Maar ik heb er maling aan. Onnozel richt ik me op de gespotte zwart zachte suède open pumps met enkelbandje. Ik krijg het warm als ik uiterst voorzichtig en een beetje trillend de schoen vastpak. Zoals ik verwachtte voelen ze hemels aan. Of moet ik zeggen: duivels? Toch, de muiltjes passen vind ik te ver gaan. Er zijn grenzen maar doe toch een schietgebedje. Hoe ging dat ook al weer? Iets van: Uw Rijk kome… geef ons heden ons dagelijks brood… en leidt ons niet in bekoring…
Een handgeschreven prijskaartje brengt me met een schok terug op aarde - het bedrag behelst mijn hele maandinkomen. Per schoen welteverstaan! En als ik niet als de weerga maak dat ik bij mijn afspraak kom dan is er van dagelijks brood überhaupt geen sprake meer. Maar het is oké. Ik zucht diep en groet de verkoopster én mijn overmoed bij de uitgang gedag.
Waar zal de huidige Zijne Heiligheid zich op voortschrijden? Vast sandalen van de Wereldwinkel.
Inzender: Cathy, 11 juli 2011
Geplaatst in de categorie: religie
paus
243
Geef je reactie op deze inzending: